Ik surf regelmatig op het internet en stuit dan op erg bijzondere, verhitte discussies, waar ik ook soms in meedeel. Discussies over ‘hoe groen het gras is bij een ander’, in het voordeel van de kunstvoedingsindustrie.
Mijn dochter zal de uitzondering op de regel zijn denk ik? De ongeschreven bekende regel dat een kind in eigen bed moet kunnen doorslapen, vanaf het moment dat het zelf kan ademhalen. Of de regel dat je kind met zes maanden als volwaardig lid moet mee eten met de pot. Nee, dat is hier nooit het geval geweest, mengde ik mij in de discussie. En toen spuide een helder licht: ‘Geef je borstvoeding? Daar ligt het aan!’ En als een soort van woordenkots kwam de ene fabel na de andere eruit. Het enige wat ik kon denken was: Als je geen idee hebt waar je het over hebt, houdt dan lekker je mond.
‘Overstappen! Kinderen die de fles krijgen slapen tenminste! Dat komt omdat er bij veel vrouwen ‘s avonds te weinig voedingsstoffen in de melk zitten.’
En ook hiermee ben ik waarschijnlijk een uitzondering op de regel. Wat een flauwekul zeg! Wat een wijsheid…
‘Maar buiten dat om. Ik vind het bijna kindermishandeling, omdat die moeders die hun kinderen maanden op alleen borstvoeding laten teren. Dat kan toch niet? En met de bijvoeding krijgen ze nog geen hap binnen… terwijl ze toch echt vanaf een half jaar met de pot mee moeten eten hoor!’
Dat het wereldwijde advies wel degelijk anders is, doet dat dan niet terzake? Bijvoeden terwijl het hoofd van het kind er al bungelend bij hangt, onderuit gezakt in een wipper de meest vieze drab van stinkende potjes langs de lippen druipt. Nou dat is knap!
En hoe durf ik exclusief borstvoeding te geven tot zes maanden?! Echt, kindermishandeling ten top!
Maar het meest bizarre is nog wel: ‘Ik denk dat moeders die na een half jaar nog borstvoeding geven echt een probleem met zichzelf hebben! Die kunnen niet loslaten. Moeten die langvoedende moeders hun ego strelen? Willen ze hun kind afhankelijk maken? Vindt het eerlijk gezegd nogal ongezond en ziekelijk van die moeders!’
Ziekelijk, dat zeker! Sterker: ik houd mijn dochter aan de borst tot ze zelf haar kinderen kan voeden! Minstens! En mijn ego moet inderdaad gestreeld worden. En aangezien niemand anders dat doet heb ik maar kinderen genomen en is mijn grootste hobby borstvoeding geven. Twee vliegen in één klap.
Schetsen deze bovenstaande gedachtes en uitspraken het beeld van borstvoeding vandaag de dag? Ik mag toch hopen van niet.
Ik ben dus een zogeheten ‘uitzondering op de regel’. Helaas, want waren er maar meer mensen die het mooie van lang(er) voeden mogen ervaren. Waren er maar meer die de adviezen van de WHO en Unicef serieus in overweging namen. Waren degenen die na een blauwe maandag stopten of die kozen voor kunstmatige zuigelingenvoeding maar uitzondering op de regel.
Want borstvoeding is een wonder… het feit dat je kind maanden/jaren lang perfect kan groeien op jouw melk! Hoe wonderbaarlijk is dat? En dan is het ‘groene’ bij de buren, er snel vanaf kan ik je eerlijk bekennen.
En de gebroken nachten… die best meevallen overigens, die neem ik voor lief! Want gelukkig zijn die hier tegenwoordig ook uitzondering op de regel!