Na weken/maanden extreem overgeven door mijn paar weken oude zoontje, bezocht ik opnieuw bezorgd de huisarts. Diezelfde dag nog werd hij opgenomen in het ziekenhuis ter observatie. Midden in die eerste ziekenhuisnacht begon mijn zoontje opnieuw vreselijk over te geven, waarna de artsen tot actie overgingen.
Een infuus werd aangelegd en bloed werd geprikt, beide via zijn hoofd. De maag van mijn zoontje werd leeggepompt. Daarna wilden de artsen hem overplaatsen naar de high care afdeling.
Wat moest, dat moest. Maar was dit nodig? Mijn kleine jongetje had mij zo vreselijk hard nodig. De angst was af te lezen in zijn ogen. De hectiek en paniek van de artsen en verpleegkundigen kon ik niet volgen. Al die keren dat ik aangaf dat mijn zoontje zo moest overgeven werd het afgedaan als een ‘kleinigheidje’. En nu leek alles zo acuut? Na lang wikken en wegen werd besloten dat mijn zoontje bij mij op de kamer mocht blijven. Inmiddels was het stil op de afdeling. Kindjes die hier lagen, lagen veelal moederziel alleen.
De nacht was koud. De kamer was stil. De angst was voelbaar. Wat zou er komen? Met zijn hoofd op mijn inmiddels ontblote borst kropen we samen in bed. Stil bleven we samen liggen. Nasnikkend van het traumatische bloed- en infuustafereel. Bedolven onder allerlei snoeren en met piepjes en geluiden van machines vielen we uiteindelijk samen in slaap.
De volgende ochtend werd opnieuw gesuggereerd dat ik mijn zoontje wellicht zou overvoeden, iets wat al vele malen eerder gesuggereerd was. Er werd besloten dat hij op rantsoen moest. Een flessenschema dat langzaam opgebouwd moest worden, werd opgesteld. Zijn maag was 24 uur leeg geweest en zou nu langzaam aan gevuld worden. Ik kolfde alle voedingen, en mijn zoontje dronk de fles gretig, daar waar hij altijd weigerde. Uiteindelijk werd de frequentie en de hoeveelheid voedingen zo hoog, dat ik die hoeveelheden niet kon kolven. In mijn optiek kon mijn zoontje prima verder vertoeven aan mijn borst, maar dat werd afgehouden. Dan zou hij zeker overvoed worden, en zou de ‘cirkel niet doorbroken’ worden.
Deze discussie was eindeloos.
Onze ideeën over wat mijn zoontje nodig had, lagen onverenigbaar ver uit elkaar. Ik heb ze handreikingen gedaan om een goede lactatiekundige in te schakelen. Ik heb ze voorzien van bergen informatie. En uiteindelijk mocht ik na lang genoeg te hebben ‘doorgezeurd’, mijn zoontje aan een lege borst aanleggen om te troosten, mits ik beloofde dat hij geen slok binnen zou krijgen… Ik kan tot op de dag van vandaag niet volgen of dit puur medisch onderbouwd was, of dat het onwetendheid was op het gebied van borstvoeding.
Uit de onderzoeken kwam naar voren dat mijn zoontje een enigszins verdikte maagspier had, maar omdat de uitslag van de meting discutabel was, was het een afweging of een operatie zinvol zou zijn. Hij groeide immers nog, en kinderen met deze aandoening waren tenminste al weken ondervoed. Na een tweede meting werd besloten dat een operatie niet nodig was.
We werden voorbereid op een roerig jaar, met veel overgeven. Het werd omschreven als een hevige reflux, een gevoelige maag en een vervelend wasprobleem. Ongevaarlijk, zoals ons op het hart gedrukt werd. Maar wanneer ik enigszins op schema zou voeden, zou dat de maag ten goede komen… We hielden ons stil.
Ik praatte tegen een muur. In een holle ruimte als een lange gang ging mijn stem verloren. Die stille gang, gevuld met angst. Waar niemand mij kon horen. Het was mijn eigen kennis en ervaring op het gebied van borstvoeding, versus de onwetendheid van het personeel wat betreft borstvoeding. Hun medische kennis en kunde versus mijn onwetendheid van de medische wereld en toebehoren. Onze werelden werkten niet samen. Onze werelden spraken een andere taal.
Vijf dagen later mochten we naar huis. We kregen medicatie voor zijn maag mee en de mededeling om door te gaan zoals we deden: 24 uur per dag aan zijn zijde blijven. Om hem te ‘redden’ wanneer het kotsfeest weer begon. Ongevaarlijk? Zo voelde dat niet.
De arts gaf ons een hand bij het ontslag uit het ziekenhuis. En mijn zoontje? Die loosde juist op dat moment zijn maaginhoud nog eens stevig over de schoenen van de arts.
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding