Ziek

column-74.jpgBorstvoeding geven is een genot. Dat kleine zachte lichaampje tegen je aan. Die oogjes die je aan kijken. Dat mollige handje op je borst. Pure liefde. Pure warmte. Pure tederheid. Maar toch, voor mij is het niet altijd rozengeur en maneschijn. Soms zijn er momenten dat ik het er helemaal mee heb gehad.
Inmiddels ben ik een borstvoedingscrack geworden. Mijn eerste dochter heeft lang van de borst genoten en mijn tweede dochter drinkt ook alweer een poosje overheerlijke mamamelk. Ik weet dus inmiddels uit ervaring dat voor mij het eerste begin even moeilijk is: pijnlijke tepels, clustervoeden, slapeloze nachten, onzekerheid, noem maar op. Gelukkig weet ik ook dat het na een maand of drie echt leuk wordt. Genieten. Gezondheid en geborgenheid geven. Troosten bij verdriet of er bovenop helpen bij ziekte. Zo moet het zijn.

Maar soms ben ik opeens zelf ziek. Dan heb ik een venijnig buikgriepje meegenomen van de crèche, een hardnekkige verkoudheid van school of plotseling een heftige rugpijn door het verkeerd-dreumes-tillen. Op die momenten vind ik die aanhankelijke vastgezogen baby niet zo lief meer. Terwijl ik zelf loop te zweten en te snotteren, voel ik mijn laatste stukje energie en vitamines door mijn borst naar buiten stromen.

’s Nachts ligt mijn lieve meisje aangekoppeld, maar soms moet ik echt rennen naar de WC. Terwijl ik daar van onder en boven leegloop, klinkt er een luid gehuil uit de slaapkamer. “Mama, mama”, hoor ik. Steeds harder en harder. Ik haast me, voordat mijn andere dochter ook wakker wordt. Slapjes duik ik terug mijn bed in en meteen nestelt haar kleine lijfje zich weer tegen me aan. Het onschuldige meisje is zich niet bewust van mijn lichamelijk ongemak. Ze claimt mij volledig. No mercy. Ik wist niet dat je op zoveel manieren tegelijk vocht kon kwijtraken.

Manlief moet het ontgelden in zo‘™n periode. Hij krijgt het een na het andere commando: “Wil je drinken halen? Ik wil paracetamol hebben. Waar is mijn neusspray?” Klagen kan ik als ik ziek ben ook heel goed. Dat borstvoeding geven me nu zoveel energie kost. Dat ze vast beter doorslaapt op een fles. Als ik het echt niet meer zie zitten, mag hij proberen de kleine Mare te troosten. Best lastig voor een man zonder borsten.

Gelukkig, de tijd doet wonderen. Een paar dagen later ben ik weer op de been en ben ik de nachtmerrie alweer helemaal vergeten. Het claimende monstertje is weer een lief, zacht baby’tje, die ik nog heel lang wil blijven voeden. Moeder natuur heeft het goed voor elkaar.

Hier uw advertentie?

Neem vrijblijvend contact met ons op voor de mogelijkheden

Gerelateerde artikelen