Ik ben boos. Woedend, iedere keer als ik weer lees hoe goed het voor je kind zou zijn om het te laten huilen. Ik ben kwaad omdat al decennia bekend is dat laten huilen averechts werkt, maar er keer op keer ‘deskundigen’ zijn die het tegendeel willen bewijzen. Ik maak me er zo vreselijk kwaad om.
Mijn woede is machteloze woede jegens het grote publiek dat in blindelings vertrouwen de adviezen van de deskundigen opvolgt. Men denkt juist te handelen. Men handelt uit liefde en heeft geen idee dat hun kind schade kan ondervinden door deze aanpak.
Mijn woede is specifiek jegens het consultatiebureau met zijn folders over Rust en Regelmaat en zijn adviezen (U kunt uw baby’tje gerust een half uurtje laten huilen, daar houdt hij niets aan over).
En mijn woede is jegens mijzelf. Omdat ik ook blindelings vertrouwde op waardeloze baby-onvriendelijke adviezen.
Door al dat gewauwel over de voordelen van laten huilen (je baby kan al binnen drie maanden leren doorslapen) dat in elk blad over kinderen grote aandacht krijgt, dacht ik mijn twee weken oude baby al te kunnen verwennen. Ik voel woede omdat ik mijn lieverd tekort heb gedaan. Omdat hij heeft moeten huilen, hard en lang, gewoon omdat hij bij mij wilde zijn. Instinctief wist hij hoe hij mijn aandacht moest krijgen. Een vaardigheid die hij evolutionair heeft meegekregen. En die heb ik te vaak genegeerd. Omdat het woord aandacht in deze maatschappij een negatieve lading heeft gekregen. Negatieve aandacht is het gaan heten.
Elk zoogdier roept om zijn moeder en er is geen moeder die de roep van haar jong negeert. Behalve wij mensen. Omdat wij met ons denken hebben weten te bedenken dat we het beter weten.
Natuurlijk pak je je kind op als het huilt. Beter nog, zoals Jean Liedloff het verwoordt, je had het nooit moeten neerleggen.
Wie verzint het in godsnaam dat je een pasgeboren baby van enkele weken oud nog maar één keer in de vier uur mag voeden? En binnen de kortste keren moet je nog meer tijd tussen de voedingen laten. Hoe komen ze erop? Vind je het gek dat je voeding terugloopt? Vind je het gek dat je baby gaat overgeven? Besef je dan niet dat je het maagje van je baby oprekt als het om de vier of vijf uur gevuld wordt met een kwart liter melk? Als ik zo lang niet heb gegeten, ga ik schrokken en voel ik het punt van verzadiging veel te laat, met buikpijn als gevolg. Een kindje gaat overgeven of krijgt ook buikpijn.
Vind je het gek dat je een huilbaby hebt als hij niet mag eten als hij trek heeft, als hij niet aan de borst mag voor een slokje troost? Maar voor huilbaby’s is een oplossing: een aantal keer een half uur laten huilen en hij kent zijn plek. Vooral niet oppakken, want dan went hij eraan. Wennen is een aangepast woord voor verwennen. Een peuter verwen je, een baby gewen je. Het komt op hetzelfde neer hoor.
Wie zijn wij, machtige volwassenen, die mogen slapen en eten wanneer wij willen? Die kunnen gaan en staan waar we willen. Maar onze kinderen sluiten we op. Achter tralies. In een ledikant, huilend in hun eentje. In de box, want ze moeten zichzelf leren vermaken.
Ik ben in alle praatjes getrapt. En ik voel me opgelicht. Want ik heb de adviezen opgevolgd van mensen die ik deskundig achtte. Ik als beginnend moeder die het beste met haar kind voor heeft. Daarmee heb ik mijn kind beschadigd. Ik voel me belazerd omdat ik de eerste maanden van het leven van mijn kind niet over kan doen. Daarom ben ik boos. En iedere keer als er weer een zichzelf respecterende wijkverpleegkundige haar trucjes vertelt, word ik nog bozer.
Over de strijd rond het eten zijn we het eens geworden. Daar is het advies eenduidig: maak er geen machtsstrijd van; geef je kind gewoon een toetje, ook al heeft hij zijn warme hap laten staan. Zal er echter ooit een wijkverpleegkundige zijn die vertelt hoe fijn het voor je kindje is dat hij zich in slaap mag drinken aan de borst? Hoe geborgen een kind zich voelt als hij lekker tegen je aan mag hobbelen in een doek en zo veilig in slaap valt?
Het was uiteindelijk Stefan Kleintjes die me los wist te rukken uit de ijzeren klauwen van de Rust en Regelmaat. Ik geef de boodschap nu door. Laat je niet iets op de mouw spelden, maar luister naar je gevoel. Zodra je denkt: ‘Mijn kindje huilt, maar ik mag het niet oppakken of aanleggen, want ze zeggen dat het zijn tijd nog niet is.’ Denk dan even goed na: voelt het anders voor jou? Pak je kind dan op, leg je kind aan! Luister naar je moederinstinct. Dat zwijgt niet. Dat heeft zich slechts tijdelijk de mond laten snoeren.