Simea is ingespannen bezig met haar blokkenwagen. Ze duwt en trekt en sleurt om ‘m de hoek om te krijgen en als het niet lukt, begint ze boos te sputteren. In een ultieme poging het ding in de gewenste richting te krijgen, geeft ze er een harde ruk aan. Hij schiet ineens los en Simea valt achterover, met een doffe bons op haar hoofd. Ze zet een gigantische keel op en grote tranen rollen uit haar ogen. Ik neem haar in mijn armen, zeg lieve dingen tegen haar en bied haar de borst aan. Binnen een mum van tijd ligt ze tevreden te drinken, met nog af en toe een kleine snik.
Voeden is niet meer het juiste woord voor wat Simea van veertien maanden doet aan de borst. Natuurlijk is moedermelk ook op die leeftijd nog steeds voedzaam en gezond maar de enorme emotionele kracht die het voor mijn dochter heeft, springt veel meer in het oog. Lekker lichaamscontact, troost bij verdriet, zich even zeker willen voelen van mama, spanning laten afvloeien, het bezweren van angst: mijn borsten en de melk die zij geven, bieden een bevredigende reactie op zeer uiteenlopende gemoedstoestanden.
Als ik van mijn werk thuis kom, begroet Simea me met groot enthousiasme. Ze slaakt verrukte kreetjes en roept soms ‘mama’ tegen me. Maar helemaal is de betekenis van die eretitel nog niet tot haar doorgedrongen, want meestal spreekt ze me aan met ‘papa’. Ze maakt opgewonden geluidjes en wil dat ik haar optil. Ze heeft nauwelijks geduld om te wachten tot ik mijn jas heb uitgedaan. Naar de WC gaan of een glas water drinken duren haar al helemaal te lang. Ze loopt achter me aan tot ik me met haar op de bank nestel en ze eindelijk mag drinken, wat ze dan ook met veel overgave doet.
Toen ik zelf nog niet mijn kind ruim een jaar had gevoed, dacht ik dat ik het nooit zou doen zoals een vrouw die in mijn bijzijn een kind van die leeftijd bij iedere kik aanlegde. Dat kind kon toch niet voortdurend honger hebben? Waarom kon hij niet gewoon één keer drinken en dan klaar? Je kunt toch niet aan de gang blijven? Nu begrijp ik pas wat ze deed. Haar kind had helemaal geen honger. Hij vond mij een beetje eng. En zijn moeder stelde hem iedere keer dat hij het even nodig had gerust en liet hem voelen dat ze er voor hem was. En als ik nu denk dat mijn dochter het nodig heeft, doe ik precies hetzelfde.
Simea vindt het lastig om de dag los te laten. Ontspannen is niet haar sterkste kant. En dus help ik haar door haar de borst te geven voor het slapen gaan. Papa heeft haar in haar slaapzak gehesen en haar tanden gepoetst en geeft haar dan aan mij. Ik ga naast haar in bed liggen met opgetrokken knieën en manoeuvreer ons zo dat Simea ter hoogte van mijn borst ligt. Ze doet haar mond wijd open en neemt met een tevreden kreuntje een grote hap. Ze trekt haar beentjes op en wriemelt er net zolang mee tot ze opgevouwen precies in mijn schoot passen. Terwijl ze drinkt, vallen haar oogjes langzaam dicht. En na tien minuten, als het drinken is gestopt, maak ik haar los en sluip uit bed.
Het is fijn een manier te hebben waarop ik mijn kind kan helpen met haar negatieve gevoelens om te gaan ook al kan ik haar niet vragen wat er aan de hand is. Het is kostbaar om te voelen dat Simea zich veilig voelt en in mijn armen alle spanning loslaat. Het is bijzonder om de liefde die ik voor haar voel, te kunnen uitdrukken in een fysiek gebaar dat zoveel meer betekent dan ik kon vermoeden toen ik haar als pasgeboren baby voor het eerst aan de borst had. Moedermelk is voedsel voor de ziel.