Tragikomedie

verhaal-227-8.jpgOnlangs las ik het verhaal van een moeder. Ik lees veel verhalen van moeders en ik hoor er ook veel. Maar dit verhaal trof mij om de enormiteit ervan die op een tussen neus en lippen manier werd gebracht. Net wanneer ik denk dat ik misschien toch te vaak en te veel zit te vitten op ‘de zorgverlener’ en dat die toch ook heus hun best doen, komt er zoiets voorbij. Net als ik denk dat niets mij meer van mijn stuk kan brengen, zit ik met tranen -van meeleven en van boosheid- zo’n verhaal te lezen.
Wat is er mis met een zorgstelsel dat hoog opgeeft van de eigen kwaliteit en de hoge mate van evidence based werken en dan zulke fouten maakt: onnozelheid, onbenul, desinteresse, arrogantie? Als op eender welk ander vlak van zorg dergelijke flagrante fouten zouden worden gemaakt zou de zorgverlener of de instelling een klacht voor medische missers aan de broek krijgen.
Maar, ach, het gaat maar om een pasgeboren baby en een pasbevallen vrouw. Over borstvoeding. Daar is toch geen eer aan te behalen. Je krijgt er geen cadeautjes voor en geen gratis bijscholingen met luxe lunch of borrel. O, da’s waar ook, dat mag ik niet zeggen. Mensen in de zorg zijn daar te integer voor, die staan boven reclame en omkoperij. Right. Dus dan toch algehele onnozelheid en onbenul?

Het verhaal ging ongeveer zo. Lange bevalling, veel bloedverlies, flauwvallen, operatie, baby weg voor zuurstof. Als moeder weer bij is en wil gaan voeden hoeft dat niet, want baby heeft net een voeding gehad. Al met al kost het de moeder weken, zo niet maanden van bloed zweet, tranen en slaapgebrek voordat haar kindje eindelijk fatsoenlijk aan de borst drinkt en de borstvoeding lekker loopt.

Wat is dat toch met zorgverleners rondom zwangerschap, baring en kraambed, in de moeder en kind zorg, dat het zo niet tot ze doordringt dat moeder en kind nabijheid en borstvoeding van net zo bepalend belang zijn voor de gezondheid en het welzijn van moeder en kind als zuurstof en bloedtransfusies. Zijn ze zo verblind en verdoofd door de decennialange indoctrinatie van de kunstvoeding en farmaceutische industrie dat ze dat gewoon niet meer kunnen zien? Of is het toch algehele onnozelheid en onbenul? Of toch basale desinteresse en een totaal gebrek aan intentie tot zelfstandig nadenken?

Het is heel simpel, zorgverlener. Met een HBO of academische opleiding moet je toch zeker in staat zijn dit te bevatten. Het is ook helemaal niet nieuw, onderzoeksresultaten hierover liggen al decennialang te verstoffen.

1: Het lichaam van de moeder is de habitat van het pasgeboren kind. Dat betekent in Jip-en-Janneketaal dat kleine baby’tjes altijd vlak bij hun mama moeten zijn. Daar blijven ze lekker warm. Daar blijven ze gevoed. Daar blijven de suikerspiegels goed. Daar hebben ze geen stress. Moeders hebben rust met hun baby op of tegen hun lijf. Daar zitten ook liefst geen kleren, lakens of dekens tussen. Pasgeborenen met medisch condities worden en blijven het best stabiel als ze in direct huidcontact met hun moeder (bij gebrek daaraan de vader) zijn. Hun vitale functies zijn het best wanneer ze in hun natuurlijke habitat zijn. Er is geen wetenschappelijk bewijs dat ze het in een couveuse beter doen. Integendeel. Zowel de pasbevallen vrouw als de pasgeboren baby hebben de laagste stress-hormoon spiegels wanneer zij in direct huidcontact met elkaar zijn.

2: Alle baby’s, maar met name zij met een verhoogd risico, worden optimaal gevoed en beschermd met colostrum vanaf uur nul, frequent en in kleine beetjes. Alles wat de mond ingaat dat geen colostrum is, of op zijn minst menselijke melk, is een risico. Het toedienen van alles wat geen humane melk is aan een pasgeboren kind is een medische misser van de eerste orde. Dat is in flagrante strijd met de eed die elke arts aflegt: primun non nocere. Het scheiden van moeder en kind direct na de bevalling is dit ook. Er moeten wel heel erg dringende redenen zijn om dit de betere optie te maken.

3: Het belang van de cliënt gaat ten alle tijden boven het belang van de zorgverlener. Huidige Arboregels gaan uit van het belang van de zorgverlener en schaden daarmee in sommige gevallen het belang van de cliënt. Alle zorg voor moeder en kind in het directe postpartum zou moeten worden uitgevoerd zonder moeder en kind te scheiden. Wanneer dat ongemakkelijk is voor de zorgverlener, dan is dat jammer. Door het belang van de zorgverlener boven dat van de client te stellen kan de eed ‘Ten eerste, doe geen kwaad’, geschonden worden.

De enige dokters die de eed en het belang van hun cliënt aan hun laars mogen lappen zijn komieken die de dokter spelen. Echte dokters en andere zorgverleners spelen geen rol in een komedie, zelfs niet in een tragikomedie. Zij spelen een heel belangrijke rol in het echte leven van echte mensen met echte belangen. En zoals van een komiek verwacht mag worden dat hij zijn stinkende best doet zo komisch mogelijk te zijn, zo moet een zorgverlener zijn of haar stinkende best doen de beste zorgverlener te zijn die er bestaat. Werkend volgens de hoogste standaard. Werkend volgens wetenschap-gebaseerde richtlijnen en niet dansend naar de industriële pijpen van groot-geldmakers. Want van hoogopgeleide mensen als artsen, verpleeg- en verloskundigen verwacht je toch niet afdeling brede onnozelheid en onbenul.

Nota Bene: Wie de schoen past trekke hem aan. Deze lamentatie is natuurlijk niet bedoeld voor alle zorgverleners die wel weten hoe het werkt en zich daaraan houden.

Tragikomedie en andere blogs van Gonneke van Veldhuizen-Staas, lactatiekundige IBCLC, lees je op haar blog.

Hier uw advertentie?

Neem vrijblijvend contact met ons op voor de mogelijkheden

Gerelateerde artikelen