Midden in de nacht

Het is midden in de nacht. Ik schrik wakker: “Ooo!!! Waar is mijn zoon?!” Ik was hem toch aan het voeden? Heb ik hem laten vallen? Mijn hart bonst als ik om me heen kijk: ik lig in mijn bed. Mijn man ligt naast me. Ik moet hebben gedroomd, want hij slaapt in zijn eigen kamertje en daar voed ik hem altijd. Met een zucht ga ik weer liggen en val na deze vreemde gewaarwording direct weer in slaap.
Later die nacht word ik opnieuw wakker. Ik bevind me op de bank in het kamertje van mijn zoon. Ik ben omgetuimeld terwijl hij nog in mijn armen ligt. Ik kijk op de klok. Wanhopig zie ik dat er een uur verstreken is. Het is de zesde keer dat hij wakker is deze nacht. Opgeteld heb ik drie uren geslapen en over drie kwartier gaat de wekker.

Het slaapgebrek breekt me op. Ik ben kapot door het veelvuldige nachtvoeden waar ik keer op keer mijn bed voor uit moet. Ik wil stoppen met deze uitputtingsslag. Negen maanden is mijn zoon en nog nooit heeft hij een nacht doorgeslapen. Sterker nog, hij wordt steeds vaker wakker.
“Dan maar over op de fles, dan maar geen borstvoeding meer”, denk ik wanhopig. Ik trek het niet meer. Diep in mij fluistert een stemmetje dat de problemen dan niet zijn opgelost. Want wie belooft mij dat hij op een stevige fles kunstvoeding wel doorslaapt? Het stemmetje zegt ook dat hij en ik veel gelukkiger zouden zijn als we samen zouden slapen. Veilig en dicht bij elkaar. Maar ja, dat kan natuurlijk niet, want misschien gaat hij dan helemaal niet meer slapen. Bovendien ben ik als de dood voor de wiegendood. En hoe krijg ik hem later ooit weer in zijn eigen bed?

Ik leg mijn dilemma voor aan andere moeders op het borstvoedingsforum en krijg bladzijden vol uiteenlopende tips en ervaringsverhalen als reactie. Tips over hoe ik veilig samen kan slapen en verhalen over baby’s die de overgang van wieg of ledikant naar het ouderlijk bed met succes wisten te maken. Ook halen ze me uit de droom dat kunstvoeding de oplossing is.

Mijn allesoverheersende vermoeidheid en het feit dat mijn zoon mij ’s nachts steeds vaker nodig heeft, geven uit eindelijk de doorslag. Ik zie geen andere oplossing meer. We gaan het proberen. Als wij ’s avonds naar bed gaan, hevelen we hem over van zijn eigen bedje naar ons tweepersoonsbed. Mijn kussen is verbannen zodat hij er niet in kan stikken. Ons dekbed reikt niet verder dan zijn middeltje, dus draagt hij een lekker warm pyjamajasje tegen de kou.

Het resultaat is verbluffend. Alleen de eerste nacht is het pret in bed, daarna slapen we alle drie als roosjes. Binnen enkele dagen is de slopende vermoeidheid verdwenen. Maar het mooiste vind ik het nieuwe intieme contact dat ik met hem beleef. Hij slaapt dicht naast mij op zijn zijtje met zijn armpjes naar mij uitgestrekt, rustend op mijn borst. Een beentje over mijn been. Ik voel zijn warme huidje tegen de mijne. Ontroerend dichtbij. Indrukwekkend mooi.

Hij hoeft maar een geluidje te maken of slapend heb ik hem al een borst toegestopt. Binnen enkele teugjes slaapt hij verder. Van zes tot acht keer wakker per nacht, keldert hij binnen enkele weken naar twee tot vier keer ’s nachts. En hij heeft zelfs al twee nachten doorgeslapen… tenminste dat denk ik. De volgende ochtend ben ik onze nachtelijke belevenissen vaak alweer vergeten.

Misschien zal hij ooit ons bed weer verlaten, maar ik hoop oprecht dat het nog jaren duurt.

Hier uw advertentie?

Neem vrijblijvend contact met ons op voor de mogelijkheden

Gerelateerde artikelen