De eerste zomerse dag van het jaar zit ik bij een kinderboerderij met speeltuin. Lente gaat van de glijbaan af. Zittend op bielzen leg ik Mare even aan. Schuin naast me zit een vrouw. Ze kijkt me aan en vraagt hoe oud Mare is. ‘Bijna elf maanden’, antwoord ik. Ze kijkt verbaasd, maar vooral enthousiast. “Maar Nederlandse vrouwen niet langer borst geven dan…
vijf tot zes maanden, meer mag niet. Wij in Marokko geven wel twee jaar.” Om haar betoog kracht bij te zetten wijst ze duidelijk op haar eigen borsten, onzichtbaar door haar lange jurk. “Borstvoeding erg gezond,” voegt ze eraan toe.
Haar enthousiasme maakt me blij. Eindelijk iemand in de speeltuin met wie ik over langvoeden kan praten. Ik vertel dat ik Lente wel twee jaar heb gevoed en dat het zo fijn voor haar was. Waarom zou je bij vijf maanden al stoppen?
De vrouw raakt op dreef door mijn verhaal en vertelt vol vuur verder. Ze heeft haar kinderen ook twee jaar gevoed. Voor ons zit haar kleindochtertje te spelen die ook twee jaar borstvoeding kreeg van haar schoondochter. Een beetje verdrietig zegt ze: “Mijn dochter heeft maar drie maanden gegeven. Nu de kindjes heel veel eczeem en heel vaak ziek. De kindjes van mijn schoondochter geen eczeem en bijna niet ziek.”
We praten nog een poos door over kinderen, huisvesting, racisme… van alles passeert de revue. Als ze vertrekt blijf ik achter en denk na over ons gesprek. Wat een ambassadeur voor de borstvoeding was dat. Ze is duidelijk verbaasd dat ik ‘ een Nederlandse vrouw ‘ zo lang voed. Wat een verschil met die collega die ik gisteren sprak. Haar kindje van vijf maanden at al zo goed hapjes, want ze waren natuurlijk wel al met drieënhalve maand begonnen met bijvoeden, vertelde ze vol trots. Arm kind, dacht ik. Of die kennis die ‘ toen ik Mare van zeven maanden aanlegde ‘ heel verbaasd vroeg of dat ook nog kon, omdat ze dacht dat je je kind na zes maanden opvolgmelk ‘moest’ geven.
Waarom zou deze Marokkaanse vrouw nu denken dat vijf tot zes maanden borstvoeding de norm is in Nederland? Van wie zou ze dat hebben gehoord? Van het consultatiebureau? Uit haar omgeving? De zesmaandengrens is blijkbaar beroemd en berucht. Ik ben blij dat ik haar heb laten zien dat het ook anders kan.
Zou er iets over borstvoeding opgenomen zijn in ons inburgeringsprogramma? Ik hoop het niet. Ik denk dat we over dit onderwerp juist heel veel kunnen leren van de andere culturen. Een omgekeerde inburgeringscursus: Nederlanders in een klasje leren over andere culturen, over hun geloof en hun gebruiken. Behalve misschien meer respect levert dit vast ook meer begrip op voor het langer dan zes maanden borstvoeding geven.