Het is alweer een aantal jaren geleden dat Man en ik met ons derde spruitje op pad gingen om huizen te bekijken in een omgeving die zo’n twee uur rijden van ons vandaan lag. Oma paste op de andere kinderen en Baby mocht mee want kreeg de borst. Natuurlijk had ik kunnen afkolven maar dat was voor mij meer gedoe dan het meenemen van Baby (iets wat natuurlijk per kind en per vrouw verschilt) en dus deden wij het liever zo.
Omdat je al doende leert, kwam ik er al snel achter dat Baby een speciaal Huizenpak moest dragen op de dagen dat we woningen bekeken want hij was na elke bezichtiging een sok kwijt. Een onesie is in zo’n geval ideaal.
Maar ook ik ging speciaal en vooral handig gekleed op pad. Er moest immers ook gevoed worden. Mijn goed omhoog te trekken dus niet te strakke shirt behoorde tot mijn vaste outfit en daarover ging een warm vest met rits.
Ik herinner me de keer dat we een huis, zouden bezichtigen maar er eerst nog even rust genomen werd om te voeden.
Man reed de auto de parkeerplaats van de basisschool ter plaatse op en reikte mij Baby aan. Terwijl ik de borst gaf, ging hij het gebouw in om poolshoogte te nemen en een schoolgids op te vragen.
Baby schurkte zich tegen me aan en ik bekeek door het raampje het schoolplein. Tevreden zag ik dat er genoeg speelruimte was, leuke objecten om op te klimmen, een zandbak en voldoende toezicht op de kinderen. Toen Man even later weer het portier opende hadden we alledrie onze taak volbracht en togen we verder.
Een aantal weken later herhaalde dit ritueel zich in die zin dat Baby dronk, Man onze kinderen aanmeldde voor diezelfde basisschool en we naar het betreffende huis gingen om het voorlopig koopcontract te ondertekenen.
De vrouw die het verkocht bood ons daarbij een kopje thee aan. We gingen om de eettafel zitten om alle papieren door te nemen. Al lezende zat Baby bij Man op schoot die hem even later aan mij overdroeg omdat ook ons kleintje wel wat wilde drinken. We spraken over de gordijnen die we eventueel over konden nemen en plaatsten onze handtekeningen.
Een uurtje later hadden we allemaal onze taak volbracht en liet de vrouw des huizes ons uit. ‘Is dat geen gedoe, zo’n kleintje meenemen?’ vroeg ze. Ik legde uit dat het meeviel en dat ik ons kindje in ieder geval vaak wel stil kreeg met een borst.
‘Baby heeft net ook heerlijk gedronken en is daarna lekker in slaap gevallen.’
De vrouw zette grote ogen.
‘Heb je zojuist borstvoeding gegeven? Maar dat heb ik helemaal niet gemérkt!’
Het is jammer dat veel mensen denken dat het geven van borstvoeding in het openbaar of buitenshuis of hoe je het maar wilt noemen, zo’n gedoe is en zo opvalt. Je kunt er natuurlijk een hele show van maken maar dat hoeft helemaal niet.
Baby heeft alleen je tepel nodig, daarvoor hoef je geen blote borst te maken. De bh’s zijn erop ingericht en met je kleding kun je een hoop doen om het jezelf en je kind nog makkelijker te maken.
Toen we eenmaal in ons nieuwe huis woonde schreef ik daar mijn boek ‘Moe is Moe maar voldaan’ met korte verhalen over de stress die moeders zichzelf en elkaar aandoen en de taboes binnen het moederschap. Ook de angst of gene voor buitenshuis voeden is iets wat vrouwen zichzelf en elkaar soms aandoen en voor onnodig stress zorgt.
Een aantal jaren na het hierboven beschreven huizenavontuur stond ik op een Ouderschapsbeurs mijn boek te verkopen. Een vrouw die een exemplaar liet signeren, vertrouwde me toe dat ze er zo dadelijk, tijdens de borstvoeding, in zou gaan lezen. Inderdaad zag ik haar even later met Baby en Boek zitten. Zo kon ze zich ondanks de drukte om haar heen even terugtrekken in haar eigen huisje, met het boek als beschermend dakje over borst en kindje.
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding