Het hotel staat inderdaad aan de voet van het duin. Het belooft een leuk weekendje weg te worden. Op de lastminute site staat het hotel aangeprezen als sfeervol, dichtbij zee en van alle gemakken voorzien. Het heeft zelfs een solarium, sauna en zwembad. Inderdaad, onze kamer is fantastisch en ziet er mooi uit, maar ik ben nieuwsgierig naar de rest! Ik pak meteen mijn zwemspullen en ga op onderzoek uit. Ik volg de bordjes naar de ‘swimming pool’ en zie mijzelf in gedachten al in mijn flitsende badpak alle hotelgasten voorbij zwemmen. Bij het zwembad aangekomen betrekt mijn gezicht toch wel een beetje. Het blijkt een veel kleiner bad te zijn dan ik me had voorgesteld.
Ach, ik spring erin en begin enthousiast te zwemmen. Maar na twee slagen borstcrawl knal ik al met mijn kop tegen de muur van het bad. Nou zeg, dat schiet niet op! Dan houd ik het maar bij een showtje van mijn meest elegante handstandjes. Daarna besluit ik lekker te gaan zonnen want ik heb inmiddels gezien dat de sauna een viezig hokje is in een nauw gangetje waar ik mijn kont niet kan keren. Ik zet me heen over alle haren en schimmelige huidschilfers op de zonnebank, want ik wil eigenlijk niet toegeven dat het allemaal flink tegenvalt. Ik heb me gewoon laten inpakken door de mooie plaatjes en omschrijving op de internetsite.
Dit doet me denken aan alle hemelse beloften die zwangere ouders krijgen voorgeschoteld in blaadjes van babyzaken, in tijdschriften en op internet. De jonge moeders op de plaatjes zien er prima verzorgd uit en alle baby‘s liggen tevreden aan de borst te drinken. Ik heb nog nooit een foto gezien van een doorgedraaide vader, een bleke moeder met wallen onder haar ogen en een krijsend kind.
Ik las laatst op een jonge-ouders-site over de kraamtijd zoiets als “denk er wel aan dat je moet wennen aan de nieuwe situatie en stel je in op lichamelijke ongemakken en slaaptekort.”
Woorden als ‘genieten’, ‘gezellig’, ‘verwennen’ zie ik ook voorbij komen.
Maar…, eenmaal bevallen blijk je totaal versleten te zijn met enorme pijn in je kont, onzeker tot in het diepst van je ziel en met een bezorgdheid waarvan je nooit had gedacht dat die bezit van jou zou kunnen nemen. De baby blijkt een persoonlijkheid te zijn en pas na een paar dagen krijg je door dat het wél goed is om eindeloos te knuffelen.
Onhandig als je bent, kost het gewoon enige moeite en flink veel geduld om je kind en je borst zó te houden dat hij goed kan happen. Dan blijkt het voeden niet iets te zijn wat alleen maar vanzelf gaat en natuurlijk soepel verloopt. Het is een leerproces, waar je alle support en liefde van je partner, je moeder, je beste vriendin en de kraamverzorgster voor nodig hebt. En alle vage kennissen en nieuwsgierige buren kunnen je gestolen worden!
Nu je dit allemaal leest, op internet(!), verzeker ik je: ook dit is niet alleen maar realiteit. Ik heb alles gewoon wat aangedikt. Want ondanks de tegenvallers was mijn weekend beregezellig en alle ellende in de kraamtijd doet natuurlijk niets af aan het grote wonder dat je ‘zomaar’ in je armen is komen vallen.