Mijn dochtertje is ziek. Terwijl ze, heet als een kacheltje, aan mijn borst in slaap valt, luister ik naar radio 1. [*1]
‘Een zwarte vlek in onze samenleving’ is de titel van de reportage.
Ingrid Russel, kinderarts en voorzitter van de werkgroep kindermishandeling van het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht is aan het woord. Ze vertelt over kindermishandeling en neemt als voorbeeld een huilbaby. Ze schetst een situatie waarin de moeder door de gebroken nachten en het eindeloze gehuil van haar baby oververmoeid is, waardoor ze in haar wanhoop haar baby iets aan kan doen.
Russel adviseert ouders hoe ze kunnen handelen als hun baby excessief huilt.
Ik schrik van haar adviezen:
‘Het is vaak helemaal niet erg dat je baby huilt. Als jij zeker weet dat de baby geen honger heeft en geen pijn heeft, en een schone luier heeft, dan doe je de deur maar even dicht. En dan ga je maar naar beneden en dan ga je over een kwartiertje weer even kijken. Liever dat dan dat je in je wanhoop denkt: en nu stop je met huilen.’
Een ander advies dat ze geeft is het baby‘tje laten logeren bij familie zodat de moeder kan bijslapen. Daarnaast wil ze ouders meegeven dat het heel normaal is dat baby’s veel huilen.
Waar ik van schrik is dat een kinderarts alias voorzitter van een werkgroep kindermishandeling adviezen geeft die op korte termijn misschien een oplossing bieden voor een uitgeputte moeder, maar die op de lange termijn juist zullen leiden tot verwijdering. Dit zou bij sommige ouders weer kunnen leiden tot verdere verwaarlozing.
Ik begrijp de context. Natuurlijk kun je beter bij je baby weg gaan als het alternatief is dat je het uit wanhoop door elkaar gaat schudden of op andere wijze mishandelt.
Maar hoe kan Russel over het hoofd zien dat veel huilbaby’s geen huilbaby’s waren geweest als naar al hun biologische basisbehoeften werd geluisterd? Dus ook de behoefte om dag en nacht in de lichamelijke nabijheid van de moeder te verkeren en de behoefte om onbeperkt aan de borst te kunnen drinken.
Beseft ze dan niet hoe de liefdevolle en intense borstvoedingsband de zorgbehoeften in de moeder doet ontwaken?
Ziet ze niet in dat moeders veel minder vermoeid zouden zijn als ze samen met hun baby‘tje gingen slapen en het slapend de borst gaven?
Begrijpt ze dan niet dat het advies voor een non-responsieve interactie tussen moeder en baby, leidt tot ingrijpende, schadelijke én onomkeerbare gevolgen voor zowel baby, moeder als hun relatie? Met bijvoorbeeld als gevolg een onveilige hechting of beschadiging van de hersens van de baby? [*2]
Herkent ze dan niet dat het in eenzaamheid laten huilen van een baby, een vorm van kindermishandeling is?
Ik zie niet alleen een zwarte vlek, maar ook een blinde vlek.
Russel geeft aan dat de ouders zelf graag willen dat hun situatie verandert. Dat lijkt me een prachtige kans om in plaats van adviezen die leiden tot verwijdering, ouders te begeleiden in het herkennen van hun biologische zorggevoelens, zodat ze kunnen reageren op de biologische behoeften van hun baby!
Zo geef je jezelf en je baby de kans een liefdevolle hechte band op te bouwen. Dit is in mijn ogen de beste preventie van kindermishandeling.
Mijn dochtertje is intussen in slaap gevallen, in alle vertrouwen, veilig aan mijn borst.