Ieder jaar lijkt sneller voorbij te gaan. Is er alweer eentje voorbij? De laatste dag van het jaar leent zich goed voor terugblikken op het voorgaande jaar. Al mijmerend ga ik verder terug in de tijd. Eerdere oudejaarsavonden glijden langs. Als een diavoorstelling knipperen de jaren voor bij. Aan uit, aan uit, licht, donker, licht, donker, licht…
Het is alweer zes jaar geleden, dat ik, kersverse echtgenote, mijn man een gelukkig nieuw jaar wenste. De wijn stroomde rijkelijk. We zouden binnen enkele maanden naar het mooie huisje verhuizen dat we eerder die dag gekocht hadden. We konden eindelijk ons bizar krappe zolderwoninkje verlaten. Misschien zou ik dit jaar zwanger raken. We hoopten het.
Een jaar later, oudejaarsavond 2005, luidde ik als zwangere vrouw het nieuwe jaar in, beseffende dat dit jaar mijn eerste kindje geboren zou worden. Ik zou het een half jaar borstvoeding gaan geven. Dat was gebruikelijk zo had ik gelezen. Het leek me een goed voornemen.
Even voor twaalf uur ‘s nachts oudejaarsavond 2006 moest ik de champagne een moment uitstellen. Mijn zoontje van een half jaar wilde de borst. In het stille donker van de slaapkamer luisterde ik naar het slikken van mijn drinkende kindje. De knallen buiten klonken ver weg. Binnen heerste de vrede die ik voelde als ik mijn kindje voedde in de nacht. Het voorgenomen half jaar borstvoeding geven was al verstreken. Ik nam me voor te stoppen als mijn zoontje een jaar was. Dat klonk ten minste nog heel ver weg.
2007 bleek een belangrijk jaar. Ik leerde te luisteren naar de behoeften van mijn kind en gooide Rust en Regelmaat op de brandstapel. Dit jaar geen voornemen, maar een besluit. In tegenstelling tot een besluit, heeft een voornemen als kenmerk dat je het kunt opgeven. Een besluit staat vast, maakt je sterk. Ik besloot mijn zoontje de borst te geven tot hij het niet meer wil, hem bij me te dragen en bij mij te laten slapen tot hij zelf aangeeft alleen te willen en te kunnen zijn.
En dus was ik oudejaarsavond 2008 nog steeds een zogende moeder. Een zogende zwangere moeder die besloot haar verwachte kindje alle liefde en geborgenheid die het nodig heeft te geven, vanaf de eerste adem. Geen voornemen, een besluit.
In 2009 viel er weinig voor te nemen. Even na twaalven keek ik naar mijn twee prachtkinderen die lagen te slapen in het familiebed. Ik gaf mijn dochtertje van ruim een half jaar de borst. Mijn zoon was dat jaar zelf gestopt met drinken aan de borst.
En dan nu oud en nieuw 2010. Vandaag is het de eerste dag van 2011. Geen voornemens van mijn kant, maar wel een nieuwjaarswens.
Ik wens dat alle zwangere vrouwen die zich voornemen komend jaar borstvoeding te gaan geven, dit bij deze besluiten. De borst geven aan jullie kindjes die dit jaar geboren zullen worden, wordt dan zo natuurlijk; een oerervaring, een prachtsensatie die los staat van einddata of andere opgelegde belemmeringen.
En alle borstvoedende moeders wens ik een goed 2011. Voor je het weet is het weer 31 december en luid je het nieuwe jaar borstvoedend in. Gezondheid!