Ik weet nog goed hoe mijn lijf begon te veranderen. Veel te laat naar mijn zin. Al jaren keek ik uit naar dit moment. Natuurlijk hadden alle meisjes in mijn klas al lang borsten toen er bij mij eindelijk wat begon te groeien. Het begon met een soort harde knobbel die steeds groter werd. Daarbij veranderde mijn tepel van vorm en kleur. Dagelijks stond ik voor de spiegel om te kijken of ik er nu eindelijk een beetje vrouwelijk uit begon te zien.
Uiteraard groeiden links en rechts niet precies gelijk en ik voelde mij daar heel onzeker over, nog onwetend dat dit volstrekt normaal was. Verplicht douchen na de gymles werd iedere week weer een uitdaging om zo weinig mogelijk borst te laten zien. Ik koos verhullende kleding omdat ik het tonen van zo’n beginnende borst maar beschamend vond.
Gelukkig kwam bij mij al gauw het besef dat vrouwelijke rondingen niet iets zijn om me voor te schamen in het bijzijn van andere vrouwen. Iedere vrouw heeft borsten en ze zijn allemaal uniek. Verstoppen tijdens het douchen deed ik niet meer. Maar een onzekerheid over de grootte werd de volgende bron van schaamte. Vergeleken met de andere meisjes kwam ik er toch wel wat bekaaid af.
Ze zouden toch nog wel verder groeien? Hier zou het voor mij toch niet bij blijven? Slechts een cup A. Meestal hoopvol een kleine cup B genoemd. Nog even verder groeien, net wat groter en ronder. En zou die knappe jongen bij dansles mij nu wel leuk vinden? Wanhopig schafte ik stiekem een push up beha aan. Maar dat was geen succes.
Gelukkig kwam het allemaal in orde. Leuke jongens genoeg die kleine rondingen aantrekkelijk vinden. En één van die leuke kerels werd na twee en een half jaar verkering mijn man. Al snel was er gezinsuitbreiding op komst. Tijdens deze eerste zwangerschap kon ik mijn hart ophalen. Die gefantaseerde cup B was nu eindelijk werkelijkheid. Strakke shirtjes kon ik nu zelfverzekerd dragen. Alleen jammer dat ik tijdens een belangrijke vergadering niet in de gaten had dat mijn borsten ook al melk produceerden. Natte vlekken in dat shirtje waren nu niet bepaald florissant. Zoogkompressen waren vanaf die dag een nodige maar onwelkome extra opvulling van mijn beha.
En nu? Mijn borsten hebben de vorm van theezakjes. Meerdere zwangerschappen in combinatie met de tand des tijds en de zwaartekracht hebben hun sporen na gelaten. Cup A lijkt eerder een overschatting. Maar het maakt mij niet meer uit. Ik heb niets om mij voor te schamen. Ik ben blij met mijn kleine borsten. Vijf kinderen heb ik er jarenlang mee gevoed. Liters en liters melk hebben ze geproduceerd. Ontelbare uren hebben ze gediend om de zuigbehoefte van mijn jonge kinderen te stillen. Al die tijd waren ze onmisbaar bij het in slaap vallen van de kinderen. Niks geen onzekerheden door vergelijkingen met andere soortgenoten.
Mijn borsten zijn de allerbeste.
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding