Borstvoeding en Schisis: ervaring van een moeder [2]

Zwanger worden voor ons iets dat niet vanzelf ging. Na een jaar ‘oefenen’ stuurde onze huisarts ons door naar het UZA waar werd ontdekt dat we nooit op een natuurlijke manier een kindje zouden krijgen. Het zou via ICSI moeten gaan, waarbij de eicellen worden ‘gepeld’ alvorens ze aan een selectie van super goede zwemmertjes zouden worden voorgesteld. De eerste drie pogingen brachten alleen pijn, emotioneel zowel als fysiek.

We hadden horen waaien dat acupunctuur in combinatie met vruchtbaarheidsbehandelingen goede resultaten gaf. De verpleging in het UZA bevestigde dit, hoewel er nog niet echt onderzoek naar was gedaan.

Acupuncturist

We gingen op zoek en vonden een acupuncturist die ook vroedvrouw was en bovendien gespecialiseerd in begeleiding bij het zwanger worden. En nog wel vlakbij ons. Toen we bij haar terecht kwamen, waren we wel al midden in een behandeling, maar ze wilde ons toch helpen. Ik raakte zwanger, maar toen we van de 6weken controle kwamen, kreeg ik hevige krampen. Ik verloor veel bloed en we dachten aan een miskraam.

Veel rusten, zei de verpleging, en binnen twee dagen op controle komen. Daar zag de gynaecoloog meteen dat het om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap ging. Het was heel moeilijk om na zo lang proberen een gezond embryo te moeten laten weghalen. Ik had van het begin wel het gevoel gehad dat er iets mis was, maar toch was het zwaar.

Hoewel we eerder hadden besloten dat dit de laatste keer zou zijn, maar omdat we wel zwanger waren geraakt, wilden we toch nog een laatste keer proberen. Ditmaal vanaf het begin onder begeleiding van die vroedvrouw. Dat was niet zo gemakkelijk, want we moesten onze hele levensstijl omgooien. Voeding, kleding, sporten, zelfs onze manier van denken moesten we aanpassen. Regelmatig prikte ze me dan om de hormonen die ik moest nemen te ondersteunen, maar ook om de fysieke pijn die het me gaf te verminderen. Ik had niet alleen minder pijn, ik had ook veel minder stress en veel meer vertrouwen.

Droomzwangerschap en ook… schisis

Toen we naar het UZA mochten voor de zwangerschapstest, zat ik voor het eerst met een glimlach in de wachtzaal. Ik had geen bloedtest nodig om te weten dat we een kindje verwachtten, ik wist het.
Ik had een droomzwangerschap. Althans, dat vond ik toch. Ik hield niet veel vocht op, was nauwelijks misselijk en die vermoeidheid en het zuur, … tja dat hoorde er gewoon bij.

Toen we bij de 20weken echo te horen kregen dat ons kindje geboren zou worden met een schisis, was dit een slag in ons gezicht. Hoeveel tegenslag zouden we nog kunnen hebben! Maar we hebben veel steun gekregen van onze naaste familie en vrienden. Algauw aanvaardden we de hele situatie en keken we weer vooruit.

Natuurlijk borstvoeding

Doordat zwanger worden zo moeilijk is gegaan voor ons, wilden we de zwangerschap, bevalling en ook opvoeding van ons kindje zo natuurlijk mogelijk laten verlopen. Ik ben ook iemand die zich altijd goed voorbereid op de dingen en zo viel onze beslissing dat ons kindje absoluut borstvoeding zou krijgen. Dat onze baby geboren zou worden met een schisis sterkte ons in ons besluit, net omdat zo’n kindje daar extra baat bij heeft. Door de opening in het gehemelte komt voeding namelijk gemakkelijk in neusje en oortjes en veroorzaakt ontstekingen en irritaties. Moedermelk is antibacterieel, lichaamseigen en pijnstillend en irriteert dus niet. Ook zorgt het drinken aan de borst voor een betere ontwikkeling van de spieren en vorming van de mond.

Goed voorbereid

Onze vroedvrouw raadde ons aan goed voor te bereiden. In het ziekenhuis waar ik ging bevallen waren ze niet zo goed in het begeleiden bij borstvoeding. We namen contact op met LLL en zochten een goede lactatiekundige. Ook zochten we contact met ouders van schisiskindjes, waarvan een aantal ook borstvoeding gaven of hadden gegeven, al dan niet live.

Mijn natuurlijke bevalling werd algauw een spoedkeizersnede toen ik bloed begon te verliezen. Toen ik weer op de kamer was, was het al laat, maar toch stond de lactatiekundige er al heel snel klaar om te helpen met het aanleggen. Zoals we hadden verwacht lukte het niet, maar we hadden een goede kolf gehuurd die meteen werd gebruikt. Ik kreeg maar een paar druppels, maar volgens haar was dit voldoende voor zijn kleine maagje en inderdaad, hij nestelde zich na het drinken tevreden tegen me aan en viel in slaap.

Habermanspeen

Zo verliepen de dagen erna, soms leek het of ik niets anders deed dan zorgen dat mijn zoontje kon eten. Hij dronk in het begin tussen de acht en de twaalf keer per dag. Een voeding duurde vaak een uur met de Habermanspeen en ondertussen kolfde ik ook nog eens. Gelukkig had ik veel hulp in het huishouden en stond mijn man ’s nachts mee op zodat hij pap kon geven terwijl ik afkolfde. In de middag deed ik samen met ons kleintje een dutje.

Zo vonden we ook een goed ritme. Ik leerde wanneer ons kindje s morgens wakker werd en zette mijn wekker een uur vroeger om voor mezelf te kunnen zorgen en verse melk te maken tegen dat ik hem kon halen. Hij clusterde erg, maar door hem ’s nachts wakker te maken voor een extra voeding, beterde dit en hadden we een rustige avond samen. En door overdag ook samen met hem telkens op hetzelfde uur in bed te kruipen, had ik zelf ook voldoende rust.

Vaak aanleggen en de eerste operatie

Tussendoor legde ik hem vaak aan, zodat hij de borst niet zou ‘verleren’. Vaak als troost, vooral ’s nachts, maar ook voor een voeding met behulp van een borstvoedingshulpset. Dat was een echt gedoe en het leek maar nooit goed te gaan. Toch bleven we dit doen omdat hij zo zogenaamd via mijn borst toch melk kon drinken.

Na zijn eerste operatie, de lipsluiting op 3,5 maanden, dachten we dat hij nu wel zelf zou kunnen drinken. We hebben op alle mogelijke manieren geprobeerd zoals met tepelhoedje, met hulpset, zelfs door hem wat honger te laten lijden. Toen hij eindelijk mooi begon aan te happen, begon hij ook te bijten. Tot bloedens toe. Doordat ik dan mijn borst weer wegtrok werd het erg verwarrend voor mijn jongen en dit resulteerde in borst weigeren.

Tussendoor gaven we onze jongen ook al pap met een gewone Tigex speen in plaats van een Habermanspeen. Na een paar weken zo aanmodderen, kwamen we erachter dat hij daar zo goed mee kon drinken omdat hij de speen steeds kapot beet. Op aanraden van de lactatiekundige zijn we toen overgestapt op de Calmaspeen, waar hij op ongeveer dezelfde manier zou moeten drinken als aan de borst. Bijten hielp hier niet. Het duurde twee dagen voor hij hiermee weg was. Het ging nog niet heel snel, maar toch ging het al best goed. Hij dronk dan niet aan de borst, maar hij oefende die spieren wel en daar waren we al heel blij mee.

Samen slapen en troost tussen de borsten

Later hebben we nog eens geprobeerd of hij live wou drinken, maar op een gegeven moment beseften we dat de opening in zijn gehemelte toch nog te groot was. Soms hapte hij echt mooi aan en deed drinkbewegingen, maar er gebeurde niets. Gelukkig vindt hij nog altijd troost aan mijn borst. Hij is nu bijna veertien maanden, maar hij slaapt nog altijd het liefst met zijn neus tussen mijn borsten. Om in slaap te vallen ligt hij nog altijd graag met zijn ene oor op mijn tepel terwijl zijn voetjes op het bed rusten. Zulke momenten, daar kan ik echt van genieten.

Omdat we samen slapen, hem veel dragen, voeden op vraag en ik hem ook regelmatig nog de borst aanbied, gedraagt onze jongen zich grappig genoeg ook nog echt als een borstvoedingsbaby. Wanneer hij honger heeft of troost wil, of als hij moe is, vertoont hij nog echt zoekgedrag.

Vaak begint hij op mijn arm te zuigen of te knabbelen. Dat geeft ons toch het gevoel dat we het goed gedaan hebben. Ons kindje drinkt dan niet aan de borst, maar hij heeft toch het beste gehad dat we konden geven. En dat is niet alleen de moedermelk, maar ook de troost, de knuffel voor het dutje, de antistoffen, de pleister op de wonde die borstvoeding eigenlijk is.

Het gehemelte werd gesloten, tijd voor live drinken?

Op zijn 13 maanden werd het gehemelte dan eindelijk gesloten. Nu kan hij in principe live drinken, maar ik weet niet goed hoe we eraan moeten beginnen. Hoe leer je een dertien maandertje nog aan de borst drinken? Hoe dan ook is dit geen reden voor ons om nu te stoppen met kolven. OK, het vraagt wat energie, maar wie het gemakkelijk wil hebben, moet ook niet aan kindjes beginnen.

We zijn nu veertien maanden ver en nog maar tien maanden te gaan voor we aan de, door de WHO geadviseerde, twee jaar zitten. Als ik het zo zeg, lijkt het nog zo ver weg, maar het wordt alleen maar gemakkelijker. Onze jongen eet heel erg goed via de stukjes-methode en sinds hij een jaar is geven we hem ook ander drinken bij. Dat zorgt ervoor dat hij niet zo veel pap meer vraagt. We kunnen stilaan afbouwen met het kolven en dat maakt het een pak makkelijker om vol te houden.

Terugblik

Als ik terug kijk, vind ik het nog altijd ongelofelijk hoe we het hebben klaar gespeeld. Die lange voedingen, het ’s nachts opstaan, ook nu nog, en het eindeloze kolven, soms meer dan tien keer per dag… Maar voor je kindje doe je dat. Toen leek dat ook helemaal niet zo zwaar.
Ik heb een borstontsteking gehad, omdat ik niet de tijd nam om goed voor mezelf te zorgen, en ik heb kloven gehad, tot zelfs een infectie die door het kolven chronisch is geworden maar gelukkig onder controle met een zalfje van de dermatoloog.

Dat is niet gemakkelijk. Maar ik zie mijn kind met zijn bijna perfecte groeicurve dat zich zo goed ontwikkelt, zonder al die problemen waar we op voorhand voor gewaarschuwd waren (zoals de mogelijkheid dat hij via een sonde zou moeten eten wegens de aard van zijn schisis). Ik heb zelfs een grote hoeveelheid melk kunnen doneren via het Moedermelk Netwerk om andere kindjes te helpen. Dat geeft echt een goed gevoel, dat onze moeilijkheden net een grote hulp zijn voor andere baby’s die het soms meer nodig hebben.

En pas kregen we een super beloning want dankzij onze inspanningen heeft onze jongen geen buisjes nodig in zijn oortjes. Geen irritaties, geen ontstekingen en weinig vocht achter zijn trommelvlies zorgen ervoor dat hij voldoende hoort om zijn spraak te ontwikkelen.

De positieve gevolgen van een jaar borstvoeding

Volgens de professor in Leuven zien ze dit eigenlijk enkel bij kindjes die ondanks de schisis toch gedurende lange tijd borstvoeding hebben gekregen. Als 1 jaar borstvoeding zo’n positief effect heeft op de gevolgen van zijn schisis alleen al, wat moet twee jaar borstvoeding dan wel niet geven!

Het is nog altijd niet zo gemakkelijk hoor. Ik bedoel, het kolven is een onderdeel van mijn leven geworden, iets wat ik doe zonder erbij na te denken. Maar ik heb het voorbije jaar nieuwe vrienden gemaakt, moeders die hun kind ook al lang voeden. En dan zie ik hoe vanzelfsprekend het allemaal goed en hoeveel moeite het ons soms kost en dan ben ik wel jaloers.

Bij ons moet er altijd gepland worden, wanneer is er een voeding? Hoeveel tijd zit er tussen twee kolfbeurten? Hoe nemen we al die flesjes en kolf mee op pad? En toch staan we nog altijd 100% achter onze keuze en we kunnen moeders in dezelfde situatie alleen maar aanbevelen om het ook te proberen!

Kijk ook bij Schisiservaringen ‘Kolven‘ en bij ‘Emoties‘.

Copyright

© | Op dit artikel rust copyright | Borstvoeding.com|
Revisie: 10-06-2022

Hier uw advertentie?

Neem vrijblijvend contact met ons op voor de mogelijkheden