Ik had daar in de spreekkamer kunnen zitten. Ik had ook deze arts kunnen treffen. Een borstvoedings-nono die zich dokter noemt, met nul komma nul verstand van borstvoeding. Dokter Felix, bekend van radio en televisie, die met zijn onnozele uitspraken in één klap berucht is in borstvoedingsland.
Ja, ik had legio excuses om geen borstvoeding te geven. Waar zullen we beginnen? Vele moeders, maar ook professionals in de zorg, noemen een keizersnede bijna altijd als reden waarom borstvoeding geven een fiasco wordt.
Been there, done that. Na een tweede keizersnede was mijn lijf uitgeput en ook mijn Zonnetje moest bijkomen van deze zware operatie. We misten een flitsende start, maar ik keek in je ogen en was verkocht. Jij verdiende qua voeding een natuurlijke start, borstvoeding. En wat werkte dat helend… voor ons allebei. En we moesten knokken. Je viel vreselijk veel af, maar wat een kracht gaf het me dat je op mijn eigen melk begon te groeien! Zelfs je toen bijna tweejarige zus dronk uiteindelijk nog dertien maanden met jou mee!
Een ander veel gehoord excuus is dat het voeden van huilbaby’s onmogelijk en uitputtend is. Ja dat laatste klopt… een kindje dat vreselijk veel moet huilen gaat door merg en been. Lief Zonnetje, wat heb ik menig traan met jou meegelaten. Wat waren wij zoekend als ouders. Zoveel verdriet, onvrede en onrust in dat prachtige kleine lijfje. Wat was er toch allemaal aan de hand?
‘Een moeder moet in goede conditie zijn en blijven en niet eindeloos doorgaan met borstvoeding. Wanneer je gaat leven op adrenaline en slecht gaat slapen, kun je beter stoppen met borstvoeding.’ Aldus een bijna letterlijke verwoording van onze vriend Dokter Felix.
Wij sliepen niet, want onze dochter huilde tenminste 12 van de 24 uur. Wij liepen op ons tandvlees en leefden kennelijk op adrenaline. Een uitgeput lijf, in slechte conditie. Ik ben een moeder met hypermobiliteit en reuma die een tweede keizersnede heeft ondergaan. Een moeder wier borsten toen al bijna, met de nodige inspanning, twee jaar voeding gaven. Ik wil er niet over denken waar we zouden zijn zonder borstvoeding. Hoe had ik je moeten troosten? Volgens mij bestaat er geen effectievere manier van troosten dan aan de veilige borst van je moeder. Of had ik dan het advies gekregen je maar te laten huilen?
Je huilde niet voor niets, want zo klein als je was voelde je al zoveel ellende in je lijf en leden. Chronisch spruw, hyperlactatie, te lage productie en dus uiteindelijk Domperidon, heupdysplasie, een te korte lipriem en als klap op de vuurpijl bleek je de auto-immuunziekte Coeliakie te hebben. Iets heeft ons gered mooi Zonnetje… en dat was. De Borstvoeding. De borstvoeding waar wij samen ellenlang voor geknokt hebben! De borstvoeding die voorkwam dat je naar het ziekenhuis moest, aan de sonde. De borstvoeding die jou keer op keer troost bood. Die helend werkte, voor ons allebei. Die ons samenbracht, zoals niets of niemand anders dat kon. Het heeft onze band vreselijk sterk gemaakt. We hebben zoveel beleefd samen, vanaf de eerste minuut. Maar alles in veiligheid en op de meest prachtige intieme manier die ik elk kind gun: aan de warme borst van haar moeder. Wij hebben daarvan mogen genieten. We hebben er kracht uit geput.
Elk willekeurig excuus om te kunnen stoppen met voeden hadden we kunnen aangrijpen. Maar in plaats daarvan kunnen wij elk excuus ondertussen weerleggen. Teniet doen en op het lijstje ‘borstvoedingsfabels’ bijschrijven. En ook ik als uitgeputte moeder heb de borstvoeding vervloekt. Heb er van gehuild, geschreeuwd en werd er soms vreselijk boos van. Ik zal de laatste moeder zijn die borstvoeding aan zal prijzen als gemakkelijk. Maar alles wat het ons gebracht heeft en wat ik aan jou, mijn Zonnetje, heb kunnen meegeven is het dubbel en dwars waard geweest. Je kunt stralen als de mooiste zonnestralen, door de prachtige start die we samen hebben gehad. Ik kan stralen door jouw geluk.
Wat ben ik blij dat ik alle adviezen zoals die van een Dokter Felix heb genegeerd. Mijn moedergevoel heb gevolgd en naar jouw behoeften en belang heb gekeken. En dat wij samen het idiote advies van ‘een half jaar borstvoeding en dan overstappen’, nooit ter harte hebben genomen. Want wij, lieve schat, hebben zojuist de WHO norm behaald. Je mag al twee jaar genieten van moedermelk en de veiligheid en vertrouwdheid die de borst jou biedt. Een norm dat mij meer zegt dan het gewauwel van Dokter Felix. En ik ben trots. Ik ben trots op onze prestatie, en op ons als perfect natuurlijk team. En op het feit dat wij de tijd hebben genomen om samen deze klus te klaren. Je bent zo prachtig en ik zal altijd terugkijken op de moeizame, maar prachtige start die wij samen gemaakt hebben in jouw leven. Een start waarin borstvoeding een hoofdrol speelde.
Het is ons gelukt! Straal, Zonnetje, elke dag opnieuw.
Columnist Marlies Gorkum ontving voor het schrijven van deze column de Gouden Tiet Award!