Tegen het einde van de middag word ik gebeld door de crèche. Mijn dochter van negen maanden wil haar fles afgekolfde melk niet drinken, heeft een warm hoofd en blijkt 39 graden koorts te hebben. Ik haal haar op en zodra ze me ziet, slaakt ze een diepe zucht en drukt haar hoofd tegen mijn borst. Ik bied haar gelijk de borst aan, zodat ze kan drinken.
De huisarts van de huisartsenpost kan ons niet veel meer vertellen dan dat ze waarschijnlijk griep heeft. Haar advies is de koorts onder controle te houden met een zetpil, zoutoplossing om de neus vrij te houden en vooral veel laten drinken. De arts heeft het over sap, water en thee. Tot mijn partner enigszins triomfantelijk opmerkt dat onze dochter borstvoeding krijgt. Is dat niet het beste medicijn?
Die nacht en de dagen die daarop volgen is ze steeds dicht bij me. Ik neem verlof van mijn werk, want een zieke baby heeft de troost en voeding van de moederborst nodig. Ze drinkt, net als in de eerste weken, steeds kleine slokjes. Heeft ze soms keelpijn die ze probeert te verzachten? Of drinkt ze zo vaak en kort, omdat ze niet makkelijk ademt doordat haar neus en holtes vol zitten? Ik vertrouw er op dat ze precies zoveel neemt als ze nodig heeft. Zoals ze dat al bijna tien maanden doet.
Een paar dagen zijn we helemaal uit ons doen. Dagen en nachten bestaan uit zogen en zorgen. Ik geef me er aan over en geniet van mijn lieve kleine snottekopje, die met rode wangen tegen me aan ligt. Zo voed ik haar midden op de ochtend een uur lang op bed. Ze doezelt tijdens het drinken weg, ik lees een roman die al weken ongeopend op mijn nachtkastje lag. We rusten allebei uit terwijl oma en opa ons helpen met het huishouden, de hond uitlaten en de was vouwen.
Ik las een aantal weken geleden een artikel, met als titel The more I learn about breastmilk, the more amazed I am. Ik moet er deze dagen steeds aan denken. De borstvoeding is elke dag anders van samenstelling. En als een baby ziek is, krijgt ze precies de antistoffen die ze op dat moment nodig heeft. Ze geeft de ziektekiemen door aan de moeder, die vervolgens precies de juiste antistoffen aanmaakt en met de moedermelk terug geeft. Dit alles wordt ongemerkt tijdens het voeden uitgewisseld.
Daarom omschrijft de auteur borstvoeding als een intieme conversatie tussen moeder en kind: ‘At the same time that it is medicine, breastmilk is a private conversation between mother and child. While my daughter lacks words, breast-feeding makes it possible for her to tell me exactly what she needs. The messages we are sending each other are literally made of ourselves, and they tell us about what is going on in our lives at that very moment.’
Mijn dochter kon me niet met woorden vertellen wat ze onder de leden had, maar tijdens het voeden ontstond er een intieme conversatie tussen haar zieke lijfje en mijn moederborst. Zo heeft ze precies gekregen wat ze nodig had, terwijl ik haar steeds dicht bij me had. Zo moet het zijn.