‘Mijn schoonzus keek vast teveel op haar mobiel tijdens het voeden, waardoor bij haar de borstvoeding niet lukte.’ Aldus mijn vriendin, terwijl ze onder het toeziend oog van de kraamverzorgende en van mij haar vijf dagen oude zoontje voedt. De baby is nog zo jong dat hij met zijn ogen dicht en vuistjes gebald, geniet van haar warme melk. Het zal niet lang meer duren of hij zal haar met een intense blik aankijken.
De opmerking van mijn vriendin deed me terugdenken aan de eerste vier maanden na de geboorte van mijn dochter Lucia. Nadat de kraamverzorgende vertrokken was en er geen extra hulp was, besefte ik pas de mate waarin mijn leven veranderd was. Dat verschilde zo met hoe ik het me voorgesteld had.
Lucia wilde bij mij zijn en drinken. Veel en vaak. Daarna viel ze in slaap. Dertig tot zestig minuten later was ze weer wakker en wilde ze met name ’s avonds wederom drinken. Dat is overigens normaal gedrag voor een baby, maar dat wist ik toen nog niet. Ik ging rekenen en kwam erachter dat ik acht uur per dag bezig was met voeden. Luiers verschonen had ik niet meegerekend. Acht uur per dag. Dat is een werkdag!
Ik miste de tijd voor mezelf. Op Facebook kijken wat anderen aan het doen waren, online nieuwe babykleren zoeken, rustig al mijn e-mails beantwoorden of een boek lezen. Nu keek ik acht uur per dag, zeven dagen per week naar dat kleine wonder aan mijn borst, al vroeg ik me wel af of ik iedere voeding mijn baby aan moest kijken. Was dat niet erg veel?
Drie jaar geleden, toen mijn dochter geboren werd, was Whatsapp nog niet zo populair en was internet op mijn mobiel traag en onhandig, dus ging ik lezen tijdens het voeden. Terwijl Lucia mij met haar prachtige ogen aankeek tijdens het drinken, keek ik langs haar heen naar het boek dat op de bank naast me lag. Ik verslond boeken over baby’s, kinderen en opvoeden en had alleen nog maar oog daarvoor. Ik kon even iets voor mezelf doen.
Totdat ik in een van die boeken las dat baby’s tijdens het voeden hun verzorger aankijken om diens gezicht in te prenten. Hoe belangrijk dat is voor de hechting. Er stond een verhaal in over een moeder die in de eerste weken na de geboorte van haar kind alleen boeken las tijdens het voeden en waarvan de baby haar nu niet meer aankeek als hij aan de borst dronk.
Ik schrok ervan. Zou Lucia mij nog aankijken? Nee! Ze keek me niet meer aan. Bij de volgende voeding ook niet meer. Die mooie bruine ogen die mij twee weken geleden nog zo helder bekeken tijdens het voeden keken nu naar mijn oksel of mijn borst. Ik voelde me zo schuldig en smeekte haar me weer aan te kijken.
Het heeft me een week gekost. Een week lang, iedere voeding staarde ik naar mijn lieve dochter. Een week voordat ze weer terugkeek en bleef kijken. Wat was ik blij. Ik realiseerde me waar ik mee bezig was geweest. Welk gevoel wilde ik mijn kind geven? Wat was belangrijker? Mijn kind aankijken, haar goed aan mij laten hechten of een boek lezen?
Nu drie jaar later gaat dat principe nog steeds op. Is het belangrijker om een e-mail op mijn mobiel te beantwoorden dan naar mijn dochter te luisteren als ze me over haar poppen vertelt? Is het belangrijker om het volgende level in Candy Crush Saga te halen dan samen met haar verstoppertje te spelen?
Ik vraag me af hoeveel moeders tijdens het voeden op hun mobiel gamen, internetten of berichten sturen. Hoeveel moeders ondertussen tv kijken of boeken lezen. En hoeveel moeders hun kind aankijken tijdens de voeding.
Wat doe jij?
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding