Het is al maanden sluimerend aanwezig. Ik begin steeds minder zin te krijgen om borstvoeding te geven. Mijn driejarige peuterzoon daarentegen is er nog lang niet klaar mee. Hij geniet van iedere keer dat hij bij me mag drinken. Is het wel mogelijk om tot een beslissing te komen, waar we ons allebei goed bij voelen?
Het is een dilemma waar ik al eerder mee heb gezeten. Namelijk toen onze dochter rond dezelfde leeftijd zat. Uiteindelijk heb ik toen besloten om wel verder te gaan met het geven van borstvoeding totdat ze zelf zou aangeven dat ze klaar was. Ik wilde haar niet kwetsen. Drinken bij mama was haar liefste bezigheid, dat wilde ik haar niet afnemen. Uiteindelijk nam ze zelf met vier jaar deze grote beslissing. Ze was er klaar mee.
Maar ik weet eerlijk gezegd niet of ik dit geduld en begrip opnieuw kan opbrengen. Ik wil zeker niet dat mijn zoontje diep verdrietig afscheid moet nemen van iets waar hij nog niet klaar voor is. Ik probeer bij mezelf na te gaan waarom het geven van borstvoeding me momenteel zo tegenstaat.
Na een lang gesprek met mijn partner kom ik erachter dat mijn eigen moeheid en gebrek aan energie een grote rol spelen. Daarnaast heb ik er soms gewoon genoeg van dat er aan mijn borsten wordt gedronken. Ik wil dat ze weer helemaal van mij zijn. We gaan proberen de borstvoeding af te bouwen. Overdag geen moedermelkmomentjes meer, ik merk aan mijn zoon dat hij hier klaar voor is. Ik verwacht in ieder geval niet dat hij er verdrietig van gaat worden.
Wel blijf ik borstvoeding geven in de avond. Hij valt nog iedere dag zeer tevreden in slaap, al drinkend aan mijn borst. Deze afsluitende traditie van de dag kan ik hem haast niet ontzeggen. Het zou leiden tot vele verdrietige momenten en dat wil ik hem niet aandoen.
Zo sluiten we een stilzwijgend compromis, mijn peuter en ik.
Mijn verwachting is dat we beiden met deze oplossing kunnen leven. Maar ik ben ook duidelijk toe aan vakantie.
Gelukkig staat er een vakantie naar Toscane op het programma. En als ik daar over nadenk, hoe we dan zittend op onze Italiaanse veranda, nog even samen ons borstvoedingsmoment hebben aan het eind van de dag, dan voel ik toch weer enige opluchting dat het nog niet helemaal voorbij is.