Tweelingbroer en zus, inmiddels alweer helemaal baby af en echte dreumesjes geworden, krijgen borstvoeding op verzoek. En aangezien we niet de hele dag thuis achter de gesloten gordijnen zitten, voed ik ook regelmatig in het bijzijn van andere mensen. Mensen uit mijn directe omgeving kijken niet meer op van een stukje blote borst meer of minder. Maar bij publiek dat mij minder goed of helemaal niet kent, zorgt het gebruik van deze primaire functie van mijn borsten voor de nodige vreemde blikken of opmerkingen.
Van kinderen kan ik dat prima hebben en vind ik het zelfs wel leuk. Zelf herinner ik me nog precies hoe mijn tante haar pasgeboren zoontje de borst gaf, al is dat toch al meer dan 25 jaar geleden. Volgens mij heb ik het prachtige tafereel toen met grote ogen zitten bekijken. Afgelopen week was ik degene die met grote ogen aangestaard werd. Mijn oudste dochter had een meisje uit haar klas uitgenodigd om bij ons te komen lunchen. Het was de eerste keer dat dit vriendinnetje bij ons thuis kwam. Ze was zo verbaasd en afgeleid door het drinken aan de borst van dreumeszoon, dat haar eigen boterham en beker met drinken een tijd lang onaangeroerd op tafel bleven staan. Ik hoop altijd maar dat zien voeden jaren later doet voeden.
Sommige wat oudere toeschouwers maken het mij een stuk lastiger. Zo ook pasgeleden: tijdens een treinreis maakte mijn dochtertje aan mij duidelijk dat ze aan de borst wilde. Ze draaide zich naar mij toe op mijn schoot, trok aan mijn shirt en zei ‘bò’. Ik legde haar aan, en ik ging helemaal op in haar stralende blauwe oogjes. Plotseling hoorde ik de meneer tegenover mij vragen: ‘Doe je dat nog met een reden?’ Ik ontwaakte abrupt uit mijn roes en keek hem wat verbaasd aan. Had hij het tegen mij? Wat bedoelde hij toch? Vervolgens viel het kwartje dat hij met ‘dat’ het voeden van mijn kind bedoelde. Ik kon op dat moment alleen maar wat stamelen over de Wereld Gezondheid Organisatie die twee jaar voeden adviseert. Eigenlijk was deze man ook helemaal niet geïnteresseerd in mijn antwoord, maar wilde hij graag vertellen over zijn pasgeboren kleinzoon die ‘wel gewoon de fles krijgt’.
Later, toen deze meneer al lang al uit de trein gestapt was en ik mijn borst weer kuis in mijn beha had opgeborgen, wist ik natuurlijk prima wat ik had willen zeggen! Ja, uiteraard doe ik dit met een reden. Zo geef ik mijn dochter veiligheid, omdat ze de trein met vreemde mensen spannend vindt. Ze krijgt zo ook allerlei belangrijke voedingsstoffen, vitamines, vetten en mineralen binnen om gezond groter te groeien. Maar misschien voor dat moment nog wel het allerbelangrijkste: ik geef mijn kind drinken omdat het dorst heeft.