Borstvoeding geven is voor een vrouwenlijf een normale functie. Net als ademen, slapen, voedsel verteren en afvoeren. De vrouwelijke mens doet dit al een paar miljoen jaar.
Er is in de hedendaagse Europese geschiedenis voldoende materiaal te vinden waaruit blijkt dat borstvoeding geven niet altijd als sjiek werd gezien. De rijke adel huurde een min in om hun kind te laten zogen. Want een alternatief om het kind mee te voeden was er niet. Als een (arme) moeder in het kraambed overleed en er was geen voedende moeder beschikbaar dan kreeg het kind melk van het vee. De meeste van die baby’s overleden of waren magere, ziekelijke kinderen. Ofwel, ook zonder al het wetenschappelijk onderzoek van vandaag de dag zag de mens ook wel dat moedermelk nodig was om een kind optimaal te laten ontplooien.
Deze moeders hadden borstvoedingskennis en ervaring die miljoenen jaren van moeder op dochter werd doorgegeven. Waar een kind al deze kennis opdeed omdat het haar moeder en tantes hun broertjes, zusjes, neefjes en nichtjes aan de borst zag zogen, daar moeten wij het doen met de kennis uit goede boeken en internet. Halverwege de vorige eeuw werd kunstmatige zuigelingenvoeding uitgevonden. Ideaal voor baby’s die geen borstvoeding konden krijgen, zij konden nu groeien en zagen er gezonder uit dan de kinderen die het met onbewerkte dierenmelk moesten doen.
Na de tweede wereldoorlog werd er van de hele maatschappij inzet verwacht om de economie en het land opnieuw op te bouwen. Kinderen werden opgevoed in het rust-, reinheid- en regelmaatregime. Hierin werden kinderen ook op schema gevoed, waardoor de moeder al gauw onvoldoende melk had. Het geven van kunstmatige zuigelingenvoeding werd de norm. Alle oeroude kennis over borstvoeding ging in enkele tientallen jaren door de sterke lobby van de kunstvoedingsindustrie verloren.
In de hedendaagse maatschappij is het zinvol om te kunnen redeneren zodat ons instinct daardoor niet meer constant op de vlucht staat of aan het vechten gaat. Maar in het geval van babyverzorging is het een vloek.
Borstvoeding is een natuurlijk vervolg op zwangerschap. Het vrouwenlichaam weet precies wat het moet doen en als de vrouw zelf al eerder in haar leven heeft kunnen zien hoe een baby aan de borst gevoed wordt, zou ze het met enige begeleiding van ervaren ‘zusters’, zelf ook kunnen.
Maar zo gaat het niet meer. In de zwangerschap moeten we zelf de informatie zien te verzamelen. En dat vergeten de meeste moeders.
Zodra de baby geboren is ontdek je hoe kwetsbaar dat nieuwe mensenleven is. Je twijfelt of je kindje voldoende drinkt of juist te vaak. Je bent bang dat hij niet voldoende groeit. Waar je dacht dat borstvoeding geven niet moeilijk was, ontdek je dat je niet weet hoe het werkt.
Het vraag-en-aanbodprincipe, regeldagen en het simpele feit dat baby’s vierentwintig uur per dag bij hun moeder willen zijn. Omdat je baby niet weet dat er geen tijgers om zijn mooie wiegje rondsluipen, durf je slecht te volgen.
Als we nu in het geval van babyverzorging wat meer ons hart lieten laten spreken in plaats van het verstand. En als we maatschappelijke normen en beeldvorming, wat meer naast ons kunnen laten liggen, zal het allemaal zoveel makkelijker kunnen worden.
Dus, als je je baby volgt in zijn behoeften, is het allemaal niet meer zo ingewikkeld. Negen maanden in de buik, negen maanden op de buik en aan de borst en negen maanden waarin de baby vanuit jou schoot de wereld gaat verkennen.
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding