‘Op een gegeven moment stond de hele kraamtijd in het teken van de borstvoeding.’ Dit hoor ik maar al te vaak van moeders waarbij de borstvoeding al vroeg mislukte. Tja, wat kan ik dan zeggen… Dat was bij mij ook zo, alleen… ik wist dat ik dat kon verwachten. Je bent gewoon best wel verrot; net bevallen, je hormonen vieren feest en je komt slaap te kort. Daarnaast moet je er ineens een nieuw vak bijleren: minimens in leven en tevreden houden.
Zelf leren voeden kost tijd, energie en vaak ook tranen. Maar is dat zo verkeerd dan? Tijdens de bevalling zong je ook geen liedjes. Daarnaast is uit een borst leren drinken best moeilijk als je net op de wereld bent! Ook wij moeten het maar uitvogelen terwijl er vaak ook nog een bak vervelende opmerkingen op ons overvolle hormonale bordje wordt uitgestort. De goede van de verkeerde adviezen scheiden alleen al is een dagtaak!
Ik vraag me af wat deze moeders vooraf hadden verwacht van hun kraamtijd. Dat het nu gedaan is met het harde werk? Dat je heerlijk tot rust komt en met een tevreden baby op je bed met je kraambezoek kan kletsen? Meestal is dat niet zo. Maar het is het meer dan waard om een kleine twee weken, of zonodig veel langer, in het teken te laten staan van de dingen waar je kindje van afhankelijk is. En om er dan vervolgens lange tijd profijt en plezier van te hebben.
Begrijp me niet verkeerd, ik snap dat er vrouwen zijn die er echt onder lijden dat het niet lukt. Alleen de uitspraak: ‘Op een gegeven moment stond de hele kraamtijd in het teken van de borstvoeding,’ kan ik niet meer horen. Ik wil dan roepen: ‘Ja, mens, dat is normaal! Denk je dat bij mij meteen de kranen open gingen? Dat ik niet met gekromde tenen zat van wéér die pijnlijke kloofjes? Of van het wegpuffen van die vreselijke naweeën? En dat ik niet ontzettend aan het wankelen werd gebracht door weinig ontlasting, veel krampjes en spugen?’
Nog steeds kijk ik uit naar iedere mijlpaal omdat er bij mij altijd wel iets speelt met ‘de borst’ waar niemand van weet omdat het simpelweg mijn probleem is. Net zoals er andere lastige dingen wel klakkeloos worden geaccepteerd als het gaat om kinderen krijgen en grootbrengen. Ik hoor namelijk nooit: ‘Nou, tijdens die zwangerschap stond alles in het teken van kwaaltjes en vermoeidheid dus ben ik er maar mee gestopt. Nu heb ik een puppy.’ Of: ‘Ik werd zo moe van al die luiers verschonen, dus ben ik maar overgestapt op een kattenbak. Veel makkelijker.’ Ook heb ik nog nooit iemand horen zeggen dat het ‘hebben’ van peuters toch wel in het teken staat van disciplineren en dat ze daar geen zin in hadden en nu dus maar vast sparen voor een borgsom om hun verziekte kind uit het gevang te kunnen ophalen.
Sommige dingen horen er gewoon bij.
Sinds wanneer gooien we zo snel de handdoek in de ring als het gaat om de gezondheid van onze kleintjes? Kom op! We zijn toch vrouwen!? De kraamtijd is voor jou en je kind. Laat je niet door iemand in de luren leggen en je overhalen omdat je niet bot of eigenwijs wil zijn.
Alles moet maar even wijken voor de allerbeste start.