Op 15 december 2004 werd mijn zoontje Marco met 32 weken en vier dagen en een gewicht van 920 gram geboren via een keizersnede. Klein en vroeg als hij was moest hij uiteraard gelijk in de couveuse op de NICU in het ziekenhuis in Zwolle. Aangezien ik van tevoren al bedacht had dat ik borstvoeding wilde geven, wilde ik dit nu ook doorzetten. Ik kon in het ziekenhuis de volgende dag beginnen met kolven. Een goede elektrische
dubbelkolf stond tot mijn beschikking.
Kolven, kolven en kolven
Acht keer per dag tien minuten aan beide kanten kolven. De borstvoeding kwam al gauw op gang. Dit tot grote tevredenheid van het verplegend personeel van de NICU.
De week dat ik zelf in het ziekenhuis lag bleef ik op hetzelfde schema doorkolven en Marco had genoeg aan mijn voeding. Tja, wat wil je. Hij kreeg de eerste dag nog maar een halve ml per uur. Dit werd langzaam opgebouwd. Ikzelf had al snel veel meer voeding. Dit werd in de vriezer bewaard.
Toen ik uit het ziekenhuis ontslagen werd gingen mijn man en ik naar het Ronald Mc Donald huis. Ik bleef daar op hetzelfde schema doorkolven. Het ziekenhuispersoneel juichte me nog steeds toe om de hoeveelheid voeding die ik produceerde.
Tien ml per uur
Dit was inmiddels echt een grote hoeveelheid. Regelmatig kolfde ik twee flessen per keer vol. Ik denk dat dat zo’n 300 ml per keer was. Veel te veel natuurlijk. In het vriesvakje dat in het Ronald Mc Donaldhuis tot onze beschikking stond was al snel geen plek meer. En ik kolfde rustig door…
Marco kreeg ondertussen steeds een beetje meer voeding per keer. Het zal toen ongeveer opgebouwd zijn tot zo’n 10 ml per uur. En dit allemaal via de maagsonde.
Na twee weken mocht ik hem af en toe eens aan proberen te leggen. Maar hier werd hij nog erg moe van, dus dat gebeurde niet vaak. Hij kreeg dan ook niks noemenswaardigs binnen.
Dichterbij huis
Na een maand werd Marco naar het ziekenhuis bij ons in Meppel overgeplaatst. Eindelijk een stukje dichter bij huis. En ik kon ook weer naar huis. Dit werd een dagelijks heen en weer rijden naar het ziekenhuis. Meestal was ik daar drie keer per dag om de afgekolfde melk te brengen en om te proberen of Marco bij mij wilde drinken. Hij kreeg nu acht voedingen per dag. Vijftig ml per keer. Af en toe dronk hij eens dertig ml aan de borst. Super natuurlijk. De rest kreeg hij dan nog via de sonde.
En ik kolfde nog steeds zo’n zeven keer per dag. De nacht sloeg ik een keer over. Flessen vol had ik in de vriezer staan. Ik nam alleen de vers afgekolfde melk mee naar het ziekenhuis. Een stuk of drie flesjes per dag. Dit werd dan over de hele dag verdeeld.
Na vier maanden eindelijk naar huis
Marco groeide goed. Maar zelf genoeg drinken deed hij nog steeds niet, dus de sonde moest in zijn maagje blijven. Na een operatie in Groningen aan een dubbele liesbreuk mocht Marco na vier maanden eindelijk naar huis. Hij moest nog steeds acht voedingen per dag hebben al woog hij inmiddels meer dan drie kilo. Ik maakte hem ’s nachts wakker, maar dan dronk hij praktisch niks, dus moest het weer via de sonde.
Twee keer per dag legde ik hem aan om te kijken of hij bij mij zou drinken. Dit was iedere keer maar weinig, maar ik wilde het zo graag dat ik het vol bleef houden. Wat hij te weinig dronk kreeg hij nog uit een flesje of via de sonde.
Het gebeurde erg vaak dat wat hij uit de borst gedronken gehad weer uitspuugde. Erg ontmoedigend.
De pil
Ondertussen ging ik de pil weer gebruiken. De huisarts had duidelijk gezegd dat deze pil goed te gebruiken was in combinatie met het geven van borstvoeding. Het was dezelfde pil die ik hiervoor gebruikt had. De borstvoeding liep hierdoor jammer genoeg erg terug. Nu moest ik vaak langer kolven om toch de benodigde voeding voor Marco te krijgen. Al had ik die vriezer vol, ik wilde toch gewoon genoeg hebben om hem te voeden.
Uiteindelijk na vier maanden fulltime gekolfd te hebben, waarvan één maand met een elektrische en de rest met een handkolf en de laatste maand acht keer kolven en acht keer voeden op een dag, was ik zo uitgeput en had ik niet de energie om nog door te gaan.
De gootsteen
En wat is er toen met al die liters voeding uit de vriezer gebeurd. Het is in de gootsteen terecht gekomen. Het was maar een klein vriezertje met één ster, dus helaas kon het niet langer bewaard worden. Ik heb alle flesjes eerst leeg gegooid in een emmer. Als ik me goed herinner was het ongeveer vijftien liter. Met pijn in het hart heb ik dit allemaal door de gootsteen gespoeld. Ik krijg nu nog tranen in mijn ogen als ik eraan denk.
Toch was toen een hele verademing om te stoppen. Maar toch bleef ik het altijd jammer vinden dat het me niet gelukt was om Marco helemaal aan de borst te krijgen.
Nu, twee kinderen en veel ervaring rijker ben ik terug gaan denken aan wat er toen mis is gegaan en wat ik anders had kunnen doen.
Dit is mijn conclusie
Het begin was goed. Acht keer per dag beide borsten tien minuten kolven om de voeding op gang te krijgen. Hierna ging het mis.
Ik bleef zo veel kolven terwijl ik overvloedig veel melk had. Ik had gewoon, op een bepaald moment, ongeveer moeten kolven wat Marco nodig had. Of laten we zeggen, 50 ml per keer i.p.v. 300. Dan had ik vast wat meer energie gehad indertijd.
Ook snapte ik laatst ineens waarom Marco na voeding aan de borst zo vaak moest spugen. Die voeding kwam natuurlijk veel te snel voor hem. Het was niet op hem aangepast.
Bij mijn tweede zoontje, Alessio, heb ik om een andere pil gevraagd, hiermee liep de voeding niet terug. Hij heeft borstvoeding gehad tot een week voor zijn tweede verjaardag. Hij wilde zelf niet meer. Dus net zolang door gegaan tot hij niet meer wilde. Een heerlijk gevoel. Nu nog steeds.
Zo wil ik het ook met Valerio doen en ik denk dat me dat gaat lukken.
Marco en ik hadden zoveel kunnen hebben aan een goede borstvoedingsdeskundige! Zelfs met een ervaringsdeskundige waren we vast al een heel eind verder gekomen dan we gekomen zijn.
Ik kan mezelf de schuld geven dat ik niet aan de bel getrokken heb, maar met een prematuurtje heb je zoveel andere dingen aan mijn hoofd dat dat haast niet te doen is. En je kunt ook geen vragen stellen als je niet weet wat voor vragen je moet stellen.
Ik vind wel dat het ziekenhuispersoneel, zeker die van de NICU, beter hadden moeten weten en me meer informatie hadden moeten geven.
Maar wie weet heeft iemand anders wat aan mijn ervaring. Dat is de reden dat ik die nu op papier heb gezet.
Gerrianne
Mama van Marco (6), Alessio (4) en Valerio (7 maanden)
Leestips
- Het Nieuwe Borstvoeding Boek, Stefan Kleintjes, lactatiekundige Groningen-Bedum & Gonneke van Veldhuizen-Staas, lactatiekundige Helmond
- Eten voor de Kleintjes, kleintjes van 0-4 leren zelf eten, Stefan Kleintjes, kinderdiëtist en lactatiekundige Groningen Bedum; 10e druk september 2019
- Koester je kleintje, werkboek over huid-op-huidcontact voor ouders van een prematuur geboren baby
- Bestel de boeken in de webshop van Kenniscentrum Borstvoeding
- Protocol: borstvoeding en prematuur
- Handig om te printen: Protocol Borstvoeding en prematuur (pdf)