Fotoserie kolven

kolven0-2.jpgHet begrip ‘borstvoeding geven’ roept bij veel mensen het romantische beeld op van een dromerige moeder met haar pasgeboren baby aan de borst. Borstvoeden heeft naast het intieme voeden echter ook een mechanische kant: het kolven.
Kolven is noodzakelijk als de moeder haar kind moedermelk wil blijven geven, maar dat niet altijd, of helemaal niet, aan de borst kan doen. Maar het is ook een sterk onderbelicht gebeuren, concludeert fotografe Marina Peters. Terwijl het net zo gewoon zou moeten zijn als het voeden aan de borst zelf. Vrouwen ervaren dat de omgeving begrip heeft voor het ‘live’ borstvoeden, maar vaak onwennig doet over kolven. Er zijn ook veel moeders die tegen het kolven opzien en dan maar stoppen met borstvoeding zodra ze weer gaan werken.

Marina Peters portretteert zeven kolvende vrouwen in verschillende situaties en brengt ze op een natuurlijke manier in beeld. Hiermee wil ze het kolven uit het schemergebied halen en laten zien dat het een normale handeling is. De vrouwen vertellen daarbij openhartig over hun ervaringen. Jesca Zweijtzer verzorgde de teksten.

Zelf heeft Peters veertien maanden op de meest uiteenlopende locaties gekolfd. Ze geeft nog steeds borstvoeding aan haar dochter van tweeënhalf jaar.

Borstvoeding.com publiceert de foto’s met de verhalen. Elke twee weken een nieuwe foto met verhaal.

  • © Foto’s: Marina Peters, Spotting Image
  • © Tekst: Jesca Zweijtzer

Esther – In een tent

kolven1-2.jpg

Zo’n vijftien keer per jaar loop ik behendigheidswedstrijden met mijn poedel. Dat zijn lange dagen, vanaf een uur of zeven ’s ochtends tot aan het avondeten. In die tijd kolf ik twee keer. Ik bevind me dan op een terrein met soms wel tweehonderd tot driehonderd andere mensen.

Onze tenten staan pal tegen elkaar aan. Normaal ben ik heel open over het kolven, maar dan gebruik ik toch graag de stille handkolf. Overigens praat ik intussen wel gewoon met mijn vrienden door het tentdoek heen en bemoei ik me met alles. Ik hoef me niet op het kolven te concentreren, heb ook geen hulpmiddelen nodig zoals foto’s van mijn kind, heel makkelijk.

Mijn voorkeur gaat uit naar elektrisch kolven, omdat je minder hoeft op te letten. Maar de optie om het apparaat tot handkolf te kunnen ombouwen, was voor mij heel belangrijk. Ik heb tijdens mijn zwangerschap samen met een zwangere vriendin op internet gekeken wat er te koop is. Zij was zeven maanden verder dan ik en heeft de kolf van onze voorkeur gekocht. Omdat die in het gebruik goed beviel, heb ik daarna dezelfde aangeschaft.

Als ik een tip mag geven aan andere kolvende moeders: niet teveel nadenken over waar je mee bezig bent. Je moet niet naar het flesje kijken om de opbrengst in de gaten te houden. Mijn ervaring is dat dat contraproductief werkt. En dat is zonde.

Jesca – In een kantoorruimte

kolven2-1.jpg

Omdat mijn leidinggevende de aangewezen kolfruimte – een betegelde, raamloze ehbo-ruimte in de kelder – niet geschikt vond, heeft ze een weinig gebruikt kantoor beschikbaar gesteld. Ze heeft er een gemakkelijke stoel en een koelkast in gezet. Ik heb het een beetje aangekleed met wat tijdschriften en een plastic bloemetje, en neem mijn camera met filmpjes van mijn dochter erbij. Het is verder een ongezellige kolfplek.

Maar ik ben erg blij dat ik van deze rustige en lichte locatie gebruik kan maken. Meer dan dit heb ik niet nodig. Dat het kantoor van binnenuit niet op slot kan, is geen probleem: ik blokkeer de deur met mijn stoel.

Ik heb op mijn werkdagen drie keer per dag gekolfd tot mijn dochter zes maanden was. Daarna ging ik afbouwen, omdat dat gebruikelijk was, zo dacht ik. Maar spijtig vond ik het wel. En toen het met de bijvoeding nog niet zo wilde vlotten, besloot ik weer meer borstvoeding te geven en toch ook te blijven kolven. Toen mijn kolfrecht erop zat, vertelde ik mijn leidinggevende dat ik een keer per dag wilde blijven kolven en dat ik daar mijn lunchpauze voor zou gaan gebruiken. Dat was geen probleem. Ik ben erg blij dat ik al die medewerking heb gekregen, al zou het vanzelfsprekend moeten zijn. Mijn dochter is nu veertien maanden en inmiddels wil ik de pauze wel weer gaan gebruiken om een broodje te eten met mijn collega’s. De live borstvoedingen blijven we er nog wel even inhouden!

Maaike – Achter het bureau

kolven3-1.jpg

Ik heb samen met twee anderen een eigen bedrijf. Wij verzorgen onder meer incompany trainingen, ik werk dus zowel op ons eigen kantoor, waar we ook klanten ontvangen, als buiten de deur. Het kolven probeer ik zoveel mogelijk om het bezoek heen te regelen. Maar soms komt er een goede bekende langs en dan trek ik me gewoon even terug achter mijn bureau. Aanvankelijk kon ik ondertussen prima werken. Nu de borstvoeding wat is teruggelopen, heb ik mijn aandacht er veel meer bij nodig.

Kolven heeft me altijd een dubbel gevoel gegeven. Toen ik na mijn verlof weer ging werken, vond ik het prima om te kolven. Het was voor mij niets nieuws, al had ik het liever anders gehad ‘“ ik heb na mijn bevalling acht weken fulltime gekolfd omdat mijn zoontje veel te vroeg geboren was en lang niet uit de borst kon drinken. Kolven hoort er voor mij dus gewoon bij. Wat ik op het werk wel moest leren, is dat het heel belangrijk is afspraken goed te plannen. En als ik op bezoek ben bij klanten moet ik vaak even zoeken naar een goede plek en een geschikt moment.

Tijd compenseren doe ik niet, al is het soms verleidelijk als je je eigen bedrijf hebt. Het bewaken van de rusttijd staat bij ons hoog in het vaandel. Gelukkig letten mijn collega’s daar ook goed op. Borstvoeding geven kost al genoeg energie. Ondanks enthousiasme voor het vak moet je dan niet ook nog eens gaan overwerken.

Hanny – In de rustruimte

kolven4-1.jpg

Op de deur van onze kolfkamer hangt een bordje ‘rustruimte’. De kamer wordt zover ik weet alleen gebruikt om te kolven, maar een bedrijf is verplicht ook een rustruimte te hebben voor zwangeren, vandaar die term. Dat bordje schept nogal eens verwarring. Met name bij de jongere mensen, stagiaires bijvoorbeeld. Die komen dan kijken wat er precies te doen is. En als ik ze vervolgens vraag of ze de ruimte willen verlaten, omdat ik wil kolven, kijken ze me niet begrijpend aan: ‘Golven?’

Naast de kamer staat de koffieautomaat, en iedereen die zijn koffie komt halen, hoort het motortje van mijn kolf. Maar daar trek ik me niks van aan. Ik heb overigens nooit negatieve reacties gehad en ik kan verder ook heel open zijn over het onderwerp. Het wordt hier heel vanzelfsprekend gevonden dat ik borstvoeding geef en kolf. De vrouw van een van mijn collega’s is langvoedster, dat scheelt in het begrip.

Ik kolf dubbelzijdig elektrisch. Dat is praktisch vanwege de tijdwinst, en het is gunstig voor de opbrengst omdat je dubbel gebruik maakt van de eerste sterke toeschietreflex. Als ik het kolven ga afbouwen, ga ik over op handmatig. Volgens de gemeente-CAO mag ik doorgaan tot mijn dochter één jaar is, en daar zal ik dan ook gebruik van maken.

Annemieke – In de auto

kolven5-1.jpg

Ik moet veel reizen omdat ik op detacheringsbasis werk. Het komt dus wel eens voor dat ik in de auto moet kolven. Nu gelukkig niet meer zo vaak als bij mijn vorige kindje, want ideaal is het niet. Maar soms kan het niet anders. Dan heb ik besloten om eerst naar huis te gaan in plaats van eerst te kolven en kom ik onverwacht in de file terecht. Ik heb wel eens tijdens het autorijden moeten kolven, maar bij voorkeur zoek ik een parkeerplaats. En als ik zou kunnen kiezen, wil ik er ook liefst een zonnetje bij hebben, dat kolft net wat makkelijker dan bij regen en kou.

Als je begint met kolven, is het even wennen. Inmiddels maakt het me helemaal niet meer uit waar ik zit. Ik heb wel eens gekolfd op een archiefkamer zonder ramen en in het magazijn van een restaurant, tussen de stellingen. Maar ik maak ook wel gebruik van luxe hotelkamers tijdens een conferentie. En op de Negenmaandenbeurs ben ik een keer in de stand van een kunstvoedingsfabrikant gaan zitten, als een soort van protest tegen die industrie. Ik bel of mail in ieder geval altijd van tevoren naar de locatie om te vragen of ze een ruimte voor me regelen. Dat is in het algemeen geen probleem.

Mijn huidige opdracht is in de zorgsector. Je zou verwachten dat het daar wel goed geregeld is, met al die vrouwen. Maar ze verwezen me naar het invalidentoilet, waarvan de receptionisten ook gebruik maken. Om de haverklap rammelde er iemand aan de deur. Toen heb ik wel een andere ruimte geëist.

Suzanne – In een restaurant

kolven6-1.jpg

Ik ben freelance illustrator en werk vaak in de koffiesalon van mijn zus. Ik kolf dan in het café-restaurant waarmee die koffiesalon onder één dak is gevestigd. Tot twee uur is die zaak gesloten, dus ik kan daar in alle rust zitten, hoewel de eigenaar wel eens langs komt. Soms kolf ik in de keuken. Het is me wel eens overkomen dat de visboer langs kwam om zijn handel af te leveren. Hij groette wel, maar je zag hem schrikken en hij keek gelijk weg. Je ziet niet zoveel hoor. Als ik iemand hoor komen, leg ik er een theedoek overheen. Maar het geluid van de kolf is natuurlijk te horen. Eerlijk gezegd voel ik me dan ook niet zo op mijn gemak.

Ik heb een halfjaar live gevoed, totdat mijn dochter begon te bijten. Een maand lang heb ik alle tips uitgeprobeerd om het haar af te leren, maar niets hielp. Ik ben gaan kolven en uiteindelijk deed ik dat fulltime, want ze wilde op een gegeven moment ook niet meer aan de borst. Bij mijn oudste heb ik ook tot negen maanden fulltime gekolfd, nu hoopte ik een jaar vol te houden. Maar omdat ik de productie niet op peil kan houden, ondanks veelvuldig regelen, stap ik over op donormelk.

Het gezondheidsvoordeel van moedermelk boven koemelk is voor mij de belangrijkste motivatie. Mijn schoonmoeder heeft een heleboel voedselintoleranties en in mijn familie hebben veel mensen last van eczeem. Ik wil mijn dochter daar zoveel mogelijk voor behoeden. Daarbij komt dat ze nog maar heel weinig bijvoeding eet en het echt van de moedermelk moet hebben. Dus kolf ik vijf keer per dag, en op regeldagen acht keer. Maar als er een derde kindje komt, hoop ik toch echt eens heel lang live te mogen voeden!

Liesbeth – Op haar tienerkamer

kolven7-1.jpg

Ik kolf op mijn eigen oude zolderkamertje, waar ik als kind jaren heb doorgebracht. Op de school waar ik werk is geen geschikte plek. Ik kon kiezen tussen het magazijn en de kamer van de directeur, zonder slot en met vrije inkijk vanaf het schoolplein. Toen ben ik naar mijn ouderlijk huis gegaan, op twee minuten afstand van school. Het bleek echt de beste plek te zijn. Ik ben weg uit de werksituatie, het is er knus, en ik kolf meer dan thuis.

Dat ik hiervoor moest kiezen, was niet door onwil van de school, maar er werd ook niet echt meegedacht. Nu moet ik twee keer per dag weg van het werk en mis ik het sociale gebeuren. Mijn collega’s zeggen niet hardop wat ze ervan vinden, maar er wordt wel eens gezucht als ik te laat in een vergadering kom. En ik krijg vragen als: ‘Moet je nu nog stééds kolven?’ Maar ja, zij zijn een stuk ouder, en in hun tijd was je gewoon thuis zolang je borstvoeding gaf.

Ik heb wel het idee dat ik hiermee de weg vrij help te maken voor de jongere collega’s. Als ik dit had geweten, had ik het vroeger in mijn zwangerschap al bespreekbaar gemaakt. Zoek iemand waarvan je het gevoel hebt dat hij moeite voor je wil doen en maak hem mede-eigenaar van je wens om te kolven. ‘Hoe gaan we dit samen mogelijk maken’ moet dan de insteek zijn. Dat zou ik willen meegeven aan aanstaande moeders die op zoek zijn naar een goede kolfplek.

Hier uw advertentie?

Neem vrijblijvend contact met ons op voor de mogelijkheden