Sylvie en haar man hadden drie kinderen en dachten dat hun gezin compleet was. Toen diende zich een vierde kindje aan die niet alleen bleek te zijn. En Sylvie nam de taak op zich om een tweeling te borstvoeden.
Dit is het eerste ervaringsverhaal over tweelingvoeden. Het is geschreven in september 2002.
De eerste drie
Na drie kinderen dachten we een poosje dat ons gezin compleet was. Toch diende zich een vierde kindje aan. Deze baby bracht echter nog een cadeautje met zich mee. Ze bleken met zijn tweetjes te zijn.
Wouter, de eerste, heeft zes maanden borstvoeding gehad. Vanaf vier maanden ben ik hem bijvoeding gaan geven in de vorm van een groente- en fruithap. Ik ben gestopt met borstvoeding geven omdat hij onverzadigbaar was, ik te weinig op de hoogte was van goede informatie en er ook niet naar gevraagd heb. In mijn vrienden- en familiekring had niemand borstvoedingservaring en met zes maanden was ik al een ‘langvoedster’.
Maaike heeft elf maanden borstvoeding gehad. Zij kreeg langer borstvoeding dan haar broer omdat zij geen fles en pas laat bijvoeding accepteerde. Ik heb de borstvoeding bij haar heel geleidelijk afgebouwd en toen ik binnen drie weken twee keer naar de kaakchirurg moest, ben ik definitief gestopt vanwege de pijnstillers. Ik wist toen niet dat ik gewoon door had kunnen voeden, ondanks de medicatie. Toch had ik er vrede mee. Ik vond het een mooie periode.
Arend, de derde, kreeg vijf maanden borstvoeding. Onverzadigbaar, net als zijn broer. Arend kon moeilijk tot rust komen in ons drukke gezin, hij sliep weinig en ik raakte oververmoeid. Na vier maanden verliep de borstvoeding zeer, zeer moeizaam. Een maand lang van alles geprobeerd, maar daarna toch besloten af te bouwen. Ik kon niet meer. Het was een verstandelijke beslissing. Emotioneel heb ik er heel lang last van gehad omdat dit misschien mijn laatste borstvoedingservaring zou zijn.
Cadeautje
En toen was er toch nog vierde kindje op komst. Behalve wat bekkenklachten had ik een voorspoedige zwangerschap. Ik was vastbesloten van het borstvoeding geven een succes-story te maken. Ik had veel geleerd van de tijd met Arend en door middel van het internet had ik nu veel informatie over borstvoeding tot mijn beschikking. Tijdens de bevalling bleek nummer vier een cadeautje mee te nemen: Een vijfde kindje! Een ‘gemiste’ tweeling dus. Zo ben ik thuis bevallen van twee gezonde jongens, een prachtig wonder.
De tweeling van 1 week in de rugby- en madonnahouding aan de borst
Ten aanzien van borstvoeding geven veranderde mijn gevoel totaal niet. Ik zou ‘gewoon’ twee kinderen gaan voeden. Ik keek echter niet al te ver vooruit, ik wilde niet dat mijn droom in duigen zou vallen.
Vanaf het begin ging het meteen geweldig en Douwe en Gijs groeiden als kool. Ik voedde hen op vraag en om de beurt omdat ze zich nogal verslikten en ik ze zo individueel beter kon observeren.
De verloskundige leende mij een tijdschrift van de VBN met als thema: borstvoeding aan meer dan één. Geweldig om te lezen en de ervaringsverhalen stimuleerden mij enorm.
Bij de oudste kinderen had ik na verloop van tijd nogal wat moeite gehad om de productie op peil te houden. In het themanummer las ik dat dubbelvoeden (het tegelijkertijd voeden van twee baby’s) de productie kon verhogen en dat wilde ik ook graag leren. Het viel echter niet mee, kussen hier, kussen daar, ik zat nooit echt lekker en die kussens irriteerden me alleen maar. Bovendien was ik onzeker of ze zo ieder wel genoeg binnen kregen en had ik moeite om Gijs ‘in bedwang’ te houden, aangezien hij zich nogal overstrekte. Eigenlijk werden Gijs en ik alleen maar gestrest van al dat proberen.
De tweeling van 1 week, beiden in de rugbyhouding aan de borst
Ik heb toen een lactatiekundige ingeschakeld voor een stukje mentale ondersteuning. Ik hoopte dat even samen kunnen oefenen met een deskundige, me over een drempel heen zou kunnen helpen. Het leek aanvankelijk te helpen, maar na weer een paar mislukte pogingen, besloot ik het dubbelvoeden een poosje, een week of zes, helemaal uit mijn hoofd te zetten. Ik zou wel zien hoever ik zou komen met het om de beurt voeden van mijn kleine jongens.
Dip
Ook het kolven, waarmee ik inmiddels was begonnen om de productie op te voeren, was ik een poosje helemaal zat. Tijdens de ‘productiedips’ vond ik het moeilijk mezelf te blijven motiveren en het vertrouwen in de borstvoeding te blijven houden. Na vier maanden dacht ik, net als destijds bij de andere kinderen, met bijvoeding te beginnen. Ik vond het moeilijk te zien dat de jongens honger hadden, terwijl ik voor mijn gevoel af en toe geen druppel meer had. Gelukkig hebben medeborstvoedsters via op een internetmailinglijst mij ervan weten te overtuigen dat het echt beter was te wachten tot de leeftijd van zes maanden.
Samen
Intussen verstreken de weken en ineens op een avond besloot ik de jongens weer eens tegelijk aan te leggen. We kwamen een beetje in de knoei met ons gezins-bad-slaap-ritueel-schema. De kleintjes waren met Rob onder de douche geweest en ik was ze aan het aankleden. Ze jengelden nogal: Gijs was moe en Douwe had honger. Rob ging verder met het aankleden en naar bed brengen van de oudste kinderen en ik besloot de jongens tegelijk te voeden. Het begin was lastig, twee jongens van ruim zes kg goed op je armen krijgen. Ze lagen zoals de meeste moeders één kind voeden, maar dan met de benen en de voetjes richting mijn knieën. Ik zat op bed en ondersteunde mijn armen met mijn benen. Het ging goed! De jongens hapten gretig, best lastig als je de tepel niet kunt aangeven. Maar wat een uitzicht heb je dan: twee kindjes aan het drinken, de één sukkelt in slaap en de ander kijkt je schuin omhoog aan met zo’n blik van hmmm. Ze hielden op een gegeven moment elkaars handje vast, prachtig!
De tweeling van vier maanden
Vanaf dat moment, ze waren toen ongeveer vier maanden oud, heb ik ze steeds vaker tegelijk gevoed. Eerst alleen ‘s avonds, later ook één of twee keer overdag en nu voed ik ze samen als het zo uitkomt. Het liefst zittend op bed, omdat ik mijn armen dan met mijn benen kan ondersteunen, verder heb ik geen kussens nodig, dat vind ik alleen maar lastig. Op de bank lukt het ook, dan leg ik het borstvoedingskussen achter mij, zodat ik iets onderuitgezakt kan zitten. De jongens liggen dan half op mijn armen, half op mijn buik. Omdat ze zelf steeds sterker werden in hun nekjes, werd het dus op den duur vanzelf makkelijker om ze goed aan te leggen. De leeftijd van vier maanden kwam achteraf goed uit.
Groeien
Douwe en Gijs hadden natuurlijk steeds meer nodig en ook het warme weer zorgde voor extra vraag. De groei werd geleidelijk minder, maar nog wel voldoende. Ik was blij de borstvoedingscurves op internet te zien. Qua groei volgden ze precies de lijnen van deze grafiek. Douwe zijn geboortegewicht was 2800 gram. Hij weegt nu 7150 gram. Gijs woog bij zijn geboorte 3400 en nu 6800 gram.
De tweeling van zes maanden
Nog steeds voed ik ze op vraag. Ze komen uit zichzelf één keer ‘s nachts en hebben dan echt honger. Na een minuut of tien drinken slapen ze weer verder. Omdat ze rond zeven uur al naar bed gaan, maak ik ze momenteel ook nog wakker voor een voeding voordat ik zelf ga slapen. Alle extraatjes zijn welkom nu.
Op de vraag hoe lang de jongens nog borstvoeding krijgen, heb ik eigenlijk geen concreet antwoord. Het liefst omzeil ik het hele flessengebeuren, klaarmaken, schoonmaken, eraan denken als je weggaat, enzovoort. Dus in ieder geval nog wel een half jaar, en misschien nog wel langer! Een succes-story of niet?
Naschrift 2006
Hier is de tweeling 18 maanden
Douwe en Gijs hebben uiteindelijk respectievelijk drie jaar en zes maanden en drie jaar en vier maanden borstvoeding gehad.