Borstvoeding heeft me geheeld

misbruik16.jpgAls kind begon het al. Het haten van mijzelf en vooral mijn meisje-zijn. Mijn vrouw-zijn. Ik walgde ervan. Er werd misbruik van me gemaakt. Onschuld werd weggenomen en keer op keer maakten mannen me stuk. Ze vulden me met hun lust maar namen alle stukjes vrouw-zijn bij me af.
Seks? Afschuwelijk. Mijn borsten? Vreselijk. Ik sneed mezelf bijna dagelijks, ook in mijn borsten. Heb twee reconstruerende operaties gehad eraan. Ik probeerde met uithongeren mijn borsten kleiner te krijgen. Bond ze strak in met een doek in de hoop dat ze minder zichtbaar zouden zijn. Ze waren vrouwelijk, lokten mannen, ik haatte dat.

Nu met twee updates!

Heb je na het lezen van dit verhaal ondersteuning nodig? Dan kun je terecht op de website Verbreek de Stilte, of je belt met 0900-9999001.

Onvruchtbaar

Ik bleek onvruchtbaar. We gingen de medische molen in. Ik had gefaald als vrouw want ik kon geen kinderen krijgen.
Na een weg van hormonen spuiten en bijkomend gedoe bleek ik zwanger.

Het was mooi, bijzonder, maar ook pittig. Mijn lichaam veranderde zonder dat ik daar controle over had. Ik was continu bang dat het mis zou gaan. Mijn borsten begonnen, naast het groeien, ook nog eens enorm gevoelig te zijn. En er kwam soms vocht uit. Ik schrok ervan. Het maakte me bang. Anderzijds wilde ik wel graag borstvoeding geven. Dat was immers de beste voeding voor mijn baby.
Maar zou het wel lukken? De kans was klein, werd me gezegd. Littekens aan de buitenkant en wie weet hoeveel littekenweefsel aan de binnenkant. Ook mijn tepels waren kapot geweest dus zou voeden wel gaan?

De wens en het open ervoor staan

Ik stond er open in. De wens was er, en als het niet zou lukken zien we dan wel weer. Een pak kunstvoeding is zo gehaald, toch?

De bevalling ging geweldig. Ik haalde mijn baby zelf uit mij en legde hem op mijn borst. Het was een geweldig moment. Ik voelde geen schaamte over mijn blote lichaam. Even voelde ik me ook een hele krachtige vrouw, ik had een prachtig kind op de wereld gezet! Na een tijd bloot op mij gelegen te hebben hielp de verpleegkundige mij met het aanleggen van mijn baby.

Wauw. Hij dronk! Uit mij! Het begin was enerzijds prachtig, anderzijds moeilijk. De voeding was verbazingwekkend goed. Als in de hoeveelheid, vaak aanleggen en drinken. Ik leek wel een natuurtalent, werd me door laktatiekundigen en verpleegkundigen gezegd.
M’n tepels bleven wel enorm pijn doen bij het drinken. Tepelhoedje bleek een oplossing.

Zo trots

Voor het eerst voelden mijn borsten als goed. Als ‘ze horen bij mij’. Mijn baby dronk wanneer hij dit wilde, ik kon hem troosten en in slaap brengen met slokken ‘goud’. Ik was trots op mezelf.

Tot het weer moeilijk ging. De ene borstontsteking na de ander. Medicijnen, hulp van laktatiekundige, zien van artsen en een chirurg. Littekenweefsel in de borst zou het moeilijk maken. Advies: stoppen.

Niet stoppen

Maar ik kon het niet. De borstvoeding maakte dat ik een deel van het vrouw-zijn waardeerde. Om nog maar niet te spreken over wat het met mijn baby deed. Dus ik ging door. Keer op keer. Tot bloedens toe, letterlijk en figuurlijk. En ja, dan baalde ik. Dan voelde ik me weer de slechte vrouw die faalde. Maar als de ontsteking weer weg was, mijn baby bij mij lag te drinken en we samen in slaap vielen… Tsja, dan heelde de borstvoeding alle pijn.

Het is nog altijd niet makkelijk. We zijn op bijna een jaar borstvoeding. Ik heb zo vaak gedacht te stoppen omdat ik de pijn écht niet meer trok. En toch was er iets dat me deed doorzetten.

Misschien, misschien ben ik toch een sterke vrouw.

Update [1]: Inmiddels is mijn kind al veertien maanden. En, ik kan nu met trots zeggen dat hij dertien maanden bij mij heeft mogen drinken

En toen ging het niet meer. Ik bleef ontstekingen houden. Zo vaak en zo erg dat ik in de tijd van het ziek zijn niet goed voor mijn baby kon zorgen. Hem optillen deed teveel pijn, hem laten drinken ook. Dat maakte de zorg voor hem in mijn eentje niet makkelijk. Maar, stoppen kon ik nog niet. Niet alleen omdat mijn baby een echte flesweigeraar was (en al het andere waar je uit kunt drinken, behalve de borst) maar ook omdat ik het nog niet los kon laten. Zoals ik hiervoor al schreef, het heelde me. Al het negatieve dat ik dacht over mezelf, het kunnen voeden, maakte dat ik me beter voelde, minder het gevoel had dat ik faalde.

Ik heb echt afscheid moeten nemen. Mijn zoontje en ik deden dat samen. We zochten afleiding, ik troostte hem op andere manieren dan met borstvoeding, hij leerde drinken uit een rietjesbeker en later uit de fles. Die fles voor de avonden, met warme melk, om in slaap te kunnen vallen. Ik legde hem dan dicht tegen mij aan, bloot tegen bloot, net zoals we dat deden als hij borstvoeding kreeg. En zo viel hij in slaap.

Ik kreeg medicatie om de productie te stoppen omdat langzaam afbouwen zorgde dat ik weer ziek werd. De kuur moest twee keer maar daarna was het op. Geen melk meer uit mijn borsten. Hoe raar. Ik ging van cup Lolo Ferrari naar een bescheiden cup Pickwick. Maar het ging goed. Ik miste het wel, nog steeds trouwens, maar niet meer ziek zijn is een enorm pluspunt. En, de rituelen die mijn zoontje en ik nu hebben voelen goed.

En nog meer merk ik nu dat borstvoeding zoveel meer is dan enkel de voeding. Op momenten van verdriet of als hij echt maar moeilijk in slaap valt, heeft hij toch behoefte aan de borst. Dus dan drinkt hij. Geen melk. Enkel liefde.

Het is goed zo. Vrijwillig stoppen deed ik niet. Maar voor ons beide was dit beter zo. Ik heb hem de beste basis gegeven die er is en deze borstvoedingstijd is voor mij enorm helend geweest. Ik ben dankbaar dat het kon.

O, en mensen die denken aan stoppen met borstvoeding omdat hun baby dan wel zal doorslapen? Ook zonder borstvoeding heeft hij de wakkere momenten ‘s nachts. En stil ik zijn mamahonger. Met de moederborst, een fles warme melk of gewoon een zachtzingend liedje.

Update [2]: Mijn zoon is nu tweeënhalf en ik vond het tijd voor een update. Want dat stoppen van toen is toch wat anders gelopen

Ik ontdekte meer dan ooit hoeveel meer borstvoeding is dan ‘het drinken van melk’. Want wat wilde mijn dreumes graag bij mij drinken. Die behoefte wist ik te bevredigen door op een andere manier contact met hem te hebben. Samen fietsen en hard liedjes zingen, in bad met heel veel badschuim en dan baarden maken, koekjes bakken, wild dansen (billen schudden :-)) door de kamer. Zo kon ik hem afleiden zonder voorbij te gaan aan zijn behoefte dicht bij mij te zijn.

Maar soms waren er momenten, dan wilde hij zo graag. Gewoon bij mij, écht bij mij. Dus na een paar weken liet ik het eens toe. Met veel angst want zo ziek als ik voorheen steeds werd, o dat wilde ik echt niet meer. En ja, hij kon het nog, vond het fijn en niet veel langer daarna kwam er weer melk.
Omdat gebleken was dat mijn linkerborst mijn ‘probleemborst’ (door veel littekenweefsel) was, besloot ik te voeden met enkel rechts. Dit ging goed.

December 2013. Zwanger! Weer na een hormoonbehandeling. Blij! We werden een gezin van vier.

Een zware zwangerschap. Mijn misbruikverleden kwam heel erg naar boven nadat ik zwanger bleek te zijn van een meisje. Ondertussen dronk mijn zoon stug door. Droogdrinken bleek dit te heten, want er kwam door de zwangerschap niks meer. Hij had de behoefte, dus liet ik het toe. Ook met mijn nachtmerries, mijn angsten. Dit waren onze momentjes van rust. Ik voedde hem, met liefde en rust. En hij mij.

Een dochter. Daar was ze. En oh, zo prachtig. Natuurlijk zou ik haar ook borstvoeding geven. En ze dronk. Wel weer heel anders dan haar broer en we moesten echt elkaar hierin even vinden en leren kennen. Maar we werden een team, zij en ik. Zij, haar broer en ik. Daar dronken ze dan, met z’n tweeën bij mij.

Een verleden met incest is natuurlijk een dingetje. Borstvoeding had hierin ook al veel gedaan als het gaat om heling. Nu mijn zoon groter werd, was het zeker niet makkelijker. En een dochter maakte dat mijn verwerkingsproces ineens heel actief werd. Maar ik voedde. En nog steeds.

Of ik borstvoeding geven altijd leuk vind?
Nee. Ik vind het regelmatig zwaar, niet leuk, moeilijk. Dan is het confronterend, ben ik moe, maakt het me in de war en verdrietig. Maar is dat een reden om te stoppen? Voor mij niet.
Ik kan ze voeden. Dus voelt het voor mij als logisch dit ook te doen. Ik voed ze, ze drinken bij mij en het maakt ongelooflijk veel los.

Het breekt me op dat mijn kind- én vrouw zijn zo kapot is gemaakt, vroeger.
Het voeden van mijn kinderen heelt me, beetje bij beetje meer. Borstvoeding stroomt met de tranen uit mij. Het voedt hen en heelt mij.

Heb je na het lezen van dit verhaal ondersteuning nodig? Dan kun je terecht op de website Verbreek de Stilte, of je belt met 0900-9999001.

Hier uw advertentie?

Neem vrijblijvend contact met ons op voor de mogelijkheden