Een gelukkige en trotse mama

verhaal-66-deb1.jpgMijn eerste zwangerschap kwam totaal onverwacht, ik was 18, woonde net samen, ik slikte de pil netjes en ik ging nog naar school, ik heb me behoorlijk ziek gevoeld tijdens de zwangerschap, ook was ik behoorlijk angstig voor de bevalling.

Bij het bezoek aan de verloskundige werd me gevraagd wat ik ging doen, ging ik mijn baby BV geven of KV? Daar hoefde ik niet over te denken, ik ging BV geven, zo hoort dat toch, ik heb die borsten toch niet voor niets? Voor mij was dit een natuurlijk gevoel ondanks dat mensen in mijn omgeving eigenlijk alleen maar KV hebben gegeven aan hun baby'(s), ik had zelfs nog nooit een baby aan de borst gezien.

verhaal-66-deb2.jpgDe verwachte geboortedatum was op 15 september 1998, toen het eindelijk 15 september was gebeurde er niets en wat duurde het wachten toen lang, ook werd mijn angst met de dag groter, op 22 september was het eindelijk zover de weeën zetten door en ik kon de verloskundige bellen, toen deze was gearriveerd vertrok deze weer en na een aantal uur zou zij of een ander terug komen, zo gezegd zo gedaan, er kwam een andere verloskundige met een stagaire, de bevalling is niet soepel verlopen doordat de stagaire een fout heeft gemaakt, ze had bij mij een volledige ontsluiting van tien cm geconstateerd terwijl de verkloskundige nadat ik al een uur had gepersd zonder resultaat constateerde dat ik nog maar zes à zeven cm ontsluiting had!

Nou toen moest ik weer op bed liggen en mocht niet persen tijdens een wee, ik weet niet hoe lang dat heeft geduurd, voor mijn gevoel heel erg lang, toen ik uiteindelijk wel volledige ontsluiting had mocht ik weer gaan persen en na 45 minuten had ik mijn mooie zoon in mijn armen, hij (Ginoay) was 52 cm en 3330 gram, wat een wonderbaarlijk gevoel, al dacht ik ook dit doe ik dus nooit meer hè!

Het eerste aanleggen aan de borst ging goed, Gino heeft de eerste weken goed gedronken, de BV ging over rozen, totdat ik MM had afgekolfd en Gino deze een paar keer uit een flesje had gekregen, hij wou de borst niet meer goed pakken, ik werd hier heel onzeker van en op advies van het CB ben ik gestopt met het geven van BV (achteraf stom!!) Gino heeft uiteindelijk maar zes weken BV gehad.

verhaal-66-deb6.jpgNa vier jaar was ik pats boem zo weer zwanger en nu met een koperspiraal in, deze zwangerschap is ook door het spiraal weer afgebroken zo vertelde ze me op het ziekenhuis, de arts die bij de echo was zei achteraf heeft het spiraal toch nog zijn werk gedaan, al snap ik daar nu nog steeds niets van en ik vond het best erg dat de zwangerschap mis was gegaan. Ondanks dat deze niet gepland was, was het toch wel gewenst. Het spiraal is verwijderd omdat hij niet goed zat, ik heb vanaf dat moment geen voorbehoedsmiddelen meer gebruikt want we wouden toch wel weer een kindje al was ik nog steeds huiverig voor de bevalling, en nu lukte het niet, ik ben één keer een aantal weken overtijd geweest en een test met een heel licht positief streepje gehad, dus ik weet niet zeker of dit een zwangerschap was, maar voelde me wel enorm verdrietig toen ik een bloeding kreeg.

Uiteindelijk bij de gyn geweest allerlei onderzoeken gehad en toen is me glomid voorgeschreven, ik ben hiermee begonnen in de zomer van 2005, in april 2006 was ik eindelijk zwanger voelde me zo blij, mijn tepels jeukten enorm, maar had verder geen klachten, helaas is deze zwangerschap ook spontaan afgebroken, wat een ellendig gevoel is dat zeg, en mensen om je heen die dan zeggen ach het was nog niks, en dit is een teken dat het kind niet goed was…pffff wat heb ik daar aan dacht ik voor mij was het wel wat, ik mag toch wel gewoon verdrietig zijn nu!

verhaal-66-deb3.jpgMijn man wat toen nog steeds mijn vriend was, was niet zo’n botte hendrik, hij voelde zich zelf ook rot en hij heeft me gewoon laten gaan in mijn verdriet op dat moment en gesteund/opgebeurd. Op 27 juli 2006 ben ik met mijn man die ik nu al 24 jaar ken getrouwd (ik ben nu 29 en hij 31), en net of het zo wezen moest… een week later ben ik zwanger geworden, en deze zwangerschap ging over rozen, was wel heel moe, een beetje last van brandend maagzuur en even last gehad van mijn rug, maar dat was over toen we een waterbed kochten… kon niet beter, ik was uitgerekend op 10 mei 2007, ik heb alles gewoon op mij af laten komen tot aan 10 mei, toen was er nog steeds niks gebeurd en toen werd ik wel een beetje nerveus, toen ging ik dingen vergelijken met negen jaar ervoor en begon ik toch een beetje bang te worden.

Maar aan de andere kant ik zou nu in het ziekenhuis bevallen en stond onder de gyn. Ik voelde wel steeds gerommel, maar niks zette door op 16 mei kreeg ik wel weeen, maar om de zeven min dan weer 20 min, heel onregelmatig dat was op een woensdag, dit heeft aangehouden tot zaterdag, drienachten niet geslapen door de weeen, naar het ziekenhuis gegaan en ik had vijf cm onsluiting, toen hebben ze me vruchtwater doorgeprikt en en ben ik na 20 min persen zonder problemen van mijn dochtertje Rooske bevallen, ze was ruim 3500 gr en 51 cm, ik was wel verbaasd dat ze een meisje was want ik dacht stellig dat het een jongen zou zijn, maar het was wel een heel mooie verassing! Uiteraard zou Rooske BV krijgen, dit is niet helemaal over rozen gegaan, maar nu ruim anderhalf jaar later geef ik Rooske nog steeds de borst, al drinkt ze nu droog omdat ik nu 31 weken zwanger ben van ons derde kindje, dit keer spontaan na 1 menstruatie…

Ik heb dit keer de BV zo lang volgehouden mede door informatie die op BV.com staat, het BV-forum en hulp van LK Gonneke van Veldhuizen-Staas, en mijn man die mij in alles steunt en zich ook een beetje heeft verdiept in de wetenschap van BV! Van het CB moest ik het ook deze keer niet hebben.

verhaal-66-deb4.jpgIk hoop dat Rooske het ‘droogdrinken’ nog even volhoudt want ik wil heel graag gaan tandemen, BV is niet alleen de voeding, ik noem het 1 bonk liefde! Dus zoals je leest staat het weer vast dat ik weer BV wil gaan geven, ik hoop dat alles goed verloopt, ik ben nu inmiddels een stuk wijzer dus ik denk dat het wel los loopt, ik ben niet meer zo bang voor de bevalling ik kijk er nu anders tegen aan, ik zie het nu meer als dan heb ik eindelijk mijn kindje in mijn armen, dat is een stukje ervaring, ik ben ook een stukje ouder dan van de eerste dat is inmiddels ruim tien jaar geleden, dan sta je toch anders in de wereld.

Als ik straks ben bevallen en alles is goed gegaan dan wil ik graag dat mijn kindje de kans krijgt om zichzelf aan te leggen, instinct moet je juist benutten, die hebben we niet voor niets.

Wat ik graag mee wil geven aan alle toekomstige mama’s en papa’s is dat het heel belangrijk is om je eigen gevoel te volgen, luister niet te veel naar bepaalde regeltjes/rare adviezen zoals: baby’s huilen zichzelf in slaap, een baby moet zichzelf leren troosten, je moet niet meteen naar je baby gaan hoor als hij/zij huilt want anders gaan ze daar gebruik van maken, je baby moet iedere drie uur gevoed worden en niet vaker, je baby wordt verwend… Allemaal onzin!!

verhaal-66-deb5.jpgMijn ervaring is dat je een baby niet kunt verwennen, mijn beide kinderen heb ik bij mij gedragen, ze hebben bij mij/ons geslapen, ik heb Rooske echt gevoed op haar verzoek zonder op de klok te kijken of dat nu acht keer of achttien keer per dag is…, ik heb ze nooit laten huilen ook niet om in slaap te komen, dit allemaal tegen het advies van het CB in. Ik heb mijn instinct gevolgd en mijn kinderen in hun behoeftes voorzien, ik heb mij aan de behoeftes van mijn kinderen aangepast en wat is het resultaat? Ik heb geen verwende kinderen die niet alleen kunnen spelen of slapen of geen nee accepteren, in tegendeel, ik heb zekere en gelukkige kinderen en ze slapen beiden nu op hun eigen kamer en in hun eigen bed, soms slaapt Rooske wel bij ons, maar dat vinden we niet erg daar genieten we extra van want zo vaak gebeurt dat niet meer. Ik heb een goede band met mijn kinderen, en mijn kinderen weten dat ik er altijd voor hun ben, ze zijn tevreden en gelukkig en dat maakt mij weer een gelukkige en trotse mama!

    \t

  • Debby