In de verschillende media wordt geregeld gesproken over de ‘borstvoedingsmaffia’, een boosaardige groep mensen, vermomd als moeders, doktoren en consultatiebureauartsen, die arme onwetende moeders proberen te overtuigen hun kind tegen elke prijs aan de borst te krijgen.
Helaas ben ik in mijn periode als jonge ‘onwetende’ moeder nog nooit een afgezant van deze maffia tegengekomen. Waar ik wel tegen op moet boksen zijn de vooroordelen van het ‘flesgenootschap’, een groep die minstens zo’n groot ledenaantal schijnt te kennen. Mijn jongste is nu zes maanden en na een periode van uitsluitend borstvoeding, sinds kort aan het experimenteren met groente en fruit volgens Rapley.
Op veel support hoefde ik echter niet te rekenen. Ik leerde mijn slaapgebrek door de nachtvoedingen te verbergen en probeerde op het consultatiebureau angstvallig het onderwerp te vermijden. Elk antwoord had namelijk maar één uitgangspunt; geef toch die fles! En dat terwijl mijn meisje blaakt van gezondheid, prachtig groeit en heel tevreden is. En ja; acht voedingen per etmaal is veel, maar alles went. En die nachtvoedingen hebben ook een bepaalde knusheid, waar ik in ieder geval van kan genieten. Wie durft mij dat af te pakken?!
Erg moe wordt ik ervan, om evenals bij haar grote broer, me te moeten verdedigen, dat ook na zes maanden borstvoeding het beste voor mijn kindje is. Reacties als ‘ze is nu zo groot, nu ga je toch wel stoppen’ en ‘waarom ga je ermee door, ze heeft nu toch opvolgmelk nodig’ zijn aan de orde van de dag. Zelfs het consultatiebureau zei bij de zes-maanden controle dat ‘de borstvoeding van nu af aan slechts een extraatje is’ en adviseerde mij over de wijze hoe ik zo snel mogelijk kon afbouwen. Dat terwijl mijn vraag heel concreet was; hoe ik een goede balans kon vinden tussen
bijvoeding en borstvoeding, waarbij ik het kolven op het werk wel kon afbouwen, zonder dat de productie daar te veel of te snel onder zou lijden.
De reactie was op alle fronten een stop-met-borstvoedingspleidooi.
Erg jammer, en daardoor fijn dat er een plek als deze is, waar ik wel verhalen hoor van vrouwen die doen wat ze willen en hoe ze het willen. Een plek waar ik niet veroordeeld word, omdat ik kies voor mijn kindje, in plaats voor wat blijkbaar nu de norm is, ook al wil men ons anders doen geloven. Mijn complimenten dus, ook namens mijn twee lieve tevreden kindjes.
-
\t
- Ingeborg