Wat is het toch bijzonder om vrouw te zijn. Een kind te mogen dragen, baren en vervolgens te voeden als eerste levensbehoefte, binding, warmte en troost. Een kind dragen wat jou uitkiest als moeder, bij jou wil horen voor een hele lange tijd, zijn levensopdrachten bij zich heeft en waar jij als moeder alleen het allerbeste voor wilt. Dit alles is voor mij persoonlijk het mooiste en krachtigste wat mij als vrouw is overkomen in mijn leven.
Het baren van een kindje, de allereerste ontmoeting met deze ziel. Moederziel. Alleen op aarde. Klaar en volmaakt voor de wereld, maar o zo afhankelijk. Vooral de eerste maanden van dit prille leventje.
Nadat ik mijn mooie Mo in mijn handen kreeg, wist ik dat mijn borstvoeding ging lukken. Het was helemaal afgestemd op dit kleine wezentje. Mijn borsten hadden er negen maanden aan gewerkt om dit prachtige natuurproduct voor deze kleine man zo geschikt mogelijk te maken. Maar het duurde even voordat mijn kleine Mo mijn warme borsten kon vinden. Niet gauw daarna hapte hij goed aan en begon te drinken. Wilskracht, moed en doorzettingsvermogen. De sleutelwoorden voor, tijdens en na een bevalling die ik nu door mocht zetten en vertalen naar mijn eerste borstvoeding.
Ik kon er geen genoeg van krijgen. Telkens als hij weer even sliep dan stond ik bijna naast zijn bedje te springen om hem weer te voeden. Er kwam een soort oermoeder in me los. Hele dagen liep ik rond met mijn kleine in de draagzak op mijn buik. Of ik nu midden in de natuur zat en juist op een bankje in een drukke winkelstraat, niemand zag hoe lekker mijn kleintje aan het genieten was van dit zoete goedje. Altijd op de juiste temperatuur, overal mogelijk en niet gebonden aan een locatie. Het werd een soort deel van mijn leven. Een rustmomentje in de drukke hectiek van het moederschap in combinatie met andere dagelijkse activiteiten. Bijna meditatief werd het voor me. Bij de vraag hoe lang ik hiermee door zou gaan gaf ik mezelf steeds het antwoord, ik laat het aan de natuur over. Inmiddels wordt mijn kleine Mo over een aantal weekjes een jaar. Een bewogen eerste jaar, met veel hormonen in mijn lijf, pijnlijke borsten, heel veel nachtvoeding tot bijna een jaar, eerste tandjes die soms heel hard kunnen bijten en ons tweede kindje wat nu in mij groeit.
Zo nu en dan vond ik het eerste jaar borstvoeding best heftig, want het brengt soms ook nogal wat emoties met zich mee. Maar getwijfeld aan stoppen dat heb ik nooit. Ondanks alles is dit het mooiste wat ik mijn mannetje heb kunnen geven zijn eerste levensjaar. Hopelijk blijft hij trouw bij mij drinken tijdens deze zwangerschap en mag ik twee kindjes voeden in de herfst van 2015. Tot slot, lieve mamma’s en mamma’s in spe: twijfel nooit aan jezelf, jouw voeding is het beste wat een kind zich kan wensen.
Na een bewogen eerste borstvoedingsjaar met regelmatig kritiek en vreemde vragen kijk ik met veel vertrouwen terug op deze periode, het heeft me een sterke vrouw gemaakt! Als het aan mij ligt dan gaan we nog wel even door met voeden! Vrouwen, geloof altijd in jezelf.
Liefs Dian
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding
- Bereid je voor op borstvoeding en lees hier alles over borstvoeding.