Op mijn bord liggen twee stukjes kaas. Niets bijzonders aan misschien…
Het is nu tien dagen geleden dat Lucas voor het laatst een voeding bij me heeft gedronken. Het is echt over, ik zal er aan moeten geloven. Bijna achttien maanden borstvoeding, wat hebben we genoten. Ik ook, al betekende het wel vijftien maanden op dieet. Geen kaas, geen zuivelproducten, geen sojaproducten. Want Lucas heeft allergie: koemelk- en soja-allergie.
Met heel veel liefde heb ik ijs, kaas, diverse koekjes, chipjes, slaatjes en nog veel meer voor hem laten staan. En nu mag ik weer. Maar ik durf niet. Stel nou dat hij vanavond niet wil gaan slapen en alleen de borst hem in slaap kan krijgen. Stel nou dat we morgen samen onder de douche gaan en hij opeens zin in mijn melk heeft. Stel nou dat hij om een willekeurige andere reden nog bij me wil drinken of zich gewoon bedenkt. Dan kan ik hem geen melk meer bieden, dan kan ik hem mezelf niet meer bieden.
Door mijn zwangerschap is mijn melkproductie aardig gekelderd of het was niet lekker meer. In ieder geval was Lucas’ drinkgedrag een van de vroege tekenen van deze nieuwe zwangerschap. Ik wist dus dat het op ging houden, want ik wil niet tandemmen. Maar eigenlijk wilde ik niet stoppen met de borstvoeding. Misschien wilde ik wel de touwtjes in handen hebben en bepalen wanneer het afgelopen zou zijn. Maar nu heeft Lucas het besloten. En eigenlijk is dat de beste manier.
De stukjes kaas liggen nog op mijn bord. Ik heb ze opgepakt, er aan geroken, nog eens bekeken. Ik lijk wel een kind van zes maanden dat voor het eerst vast voedsel krijgt. Het zijn ondertussen ook al vijf stukjes geworden. Ik heb er aan gelikt en mijn vingers afgelikt.
Het eerste stukje. Dat is lekker, maar ach, niet zo lekker als ik van te voren had gedacht. Ik voel me toch ook wel een beetje schuldig. Het tweede hapje gaat al iets makkelijker en is al iets lekkerder. In de koelkast liggen een rundvleesslaatje, een broodje bapao en een bakje sellerij-salade op me te wachten, vanmorgen in een overmoedige bui gekocht in de supermarkt. Maar goed, die liggen er morgen nog wel, loslaten doe je tenslotte met kleine stapjes tegelijk.
En van het weekend toch maar ergens een Magnum scoren, die kaas is toch wel erg lekker.
-
\t
- Geschreven door Martine