Ik geef graag advies om vrouwen te helpen met betrekking tot borstvoedingsproblemen. Ik zie graag dat vrouwen vooral doorgaan met voeden en niet stoppen om redenen die in mijn ogen geen reden zijn. Maar dan wordt je al snel in een bepaald hoekje gestopt (borstvoedingsmaffia) en nemen mensen vaak aan dat het bij jou dus allemaal wel heel makkelijk zal zijn(gegaan) en zij hebben het zo moeilijk. Maar borstvoeding gaat voor veel vrouwen niet makkelijk, het is vaak iets wat je moet leren en je moet er van alles vanaf weten om het goed te laten slagen. En nee bij mij ging het allemaal zeker niet van een leien dakje, en daarom wil ik graag eens mijn verhaal vertellen.
Na een hevige zwangerschap en lange bevalling werd Noa op 2 januari 2007 thuis in bad geboren. Ik dacht het heftigste achter de rug te hebben niet wetende wat er mij allemaal nog te wachten stond. Vlak na de bevalling raakte ik in shock door teveel bloedverlies en moest met gillende sirenes naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik bloed en werd gehecht maar bleef bloeden, en dankzij een gynaecoloog die ondanks vele telefoontjes van de afdeling pas na zes lange uren naar het ziekenhuis kwam, verloor ik nog veel meer bloed.
Toen hij er eenmaal was moest ik naar de ok waar een cervixruptuur werd vastgesteld. Ik heb het maximale aan bloed en plasma gekregen, maar als je ruim drie liter bloed hebt verloren zet dat geen zoden aan de dijk. Al die tijd heb ik m’n meisje dus ook niet bij me gehad. Na terugkomst van de ok stond ze wel naast mijn bed. Noa werd pas na een hele dag bij me aangelegd. Je raadt het al, dat ging dus niet goed, ze wist niet wat ze moest doen. Ik moest gaan kolven terwijl Noa KV kreeg. Ik zat daar compleet van de wereld met een kolf aan de borst. Meerdere keren werd het meisje aangelegd oftewel aan de borst geduwd door de verpleegkundigen terwijl ik ernaar zat te kijken.
Maar ja, zij wisten vast wel wat het beste was, toch? Vervolgens werd besloten dat we het aanleggen nog maar één keer per dag gingen oefenen, want het was te vermoeiend voor Noa en voor mij. Dus moest ik iedere drie uur kolven en kreeg Noa de mamamelk door middel van fingerfeeding.
Na een paar dagen waren we thuis en zetten we door, dag en nacht: even aanleggen, nee werkt niet dus kolven en fingerfeeding. Ik had ondertussen overproductie, heel vervelend zeker als je al een dweil bent met een HB van 3,5 ondanks alles. Na precies een week hapte ze eindelijk eens goed aan, hoera! We begonnen ook eindelijk een beetje een band te krijgen. Maar diezelfde middag meldde de huisarts dat de hielprik niet goed was, we moesten die avond naar het AMC, want Noa zou galactosemie hebben. Ik ging kapot, dit kon toch niet? Na een hele lange avond in het AMC mocht ze mee naar huis maar mocht geen borstvoeding meer hebben, dus we bleven kolven en fingerfeeden, alleen kreeg ze nu dus soja en mocht ze niet aan de borst.
Vier dagen later kwam het verlossende telefoontje dat er niets aan de hand was, we waren slachtoffer van de net ingevoerde nieuwe hielprik die dus nog niet helemaal werkte zoals het moest. Fijn en bedankt.
Noa was ondertussen 1,5 week oud en moest dus nog gaan leren aan de borst te drinken. Kraamhulp hadden we al niet meer en ik wist me geen raad. Forums en internet was ik toen nog niet zo bekend mee als nu. Gelukkig wist ik wel het bestaan van lactatiekundigen en zocht hulp. Ze gaf me het vertrouwen dat het goed zou komen en handvatten hoe ik dat moest aanpakken.
Wekenlang was ik bezig met oefenen, kolven, fingerfeeden, buiten de deur met flesjes etc. diepe dalen en vele tranen, ik vond het heel zwaar, zou het ooit lukken? Ik werd niet gesteund door familie of vrienden, niemand die borstvoeding heeft gegeven dus de enige reacties die ik kreeg waren: ‘ach joh, dan stop je er toch gewoon mee? Je wilt dit toch zelf?’ Hoe vaak ik niet op het punt heb gestaan op te geven…
Gelukkig is mijn doorzettingsvermogen groot en heb ik volgehouden. Het kwam na een paar maanden aanrommelen goed, Noa heeft uiteindelijk negentien maanden borstvoeding gehad. Ben gestopt wegens medische redenen voor mezelf.
Toen ik zwanger was van mijn tweede kindje wist ik twee dingen zeker: ik ga weer borstvoeding geven en: dit keer moet het anders aangepakt worden. Gelukkig wist ik ondertussen veel meer van borstvoeding af en had ik ook geleerd mijn hart te volgen in plaats van de adviezen van ‘mainstream nederland’ met betrekking tot slapen, voeden, eten etc. Wij slapen samen, doen Rapley, dragen in een doek etc.
Dus gewapend met een geboorteplan waar ik voornamelijk de nadruk legde op het borstvoedinggedeelte, en wat ik wel en niet wilde als het weer mis zou gaan met mij, ging ik bevallen (helaas verplicht in het ziekenhuis).
Op 25 oktober 2009 werd onze zoon Fedor geboren. Dit keer geen enorm bloedverlies en toestanden en dus legde ik mijn zoon binnen een uur voor het eerst aan, wauw wat bijzonder!
Mijn plan had blijkbaar indruk gemaakt, de verpleegkundigen wisten daardoor gelijk welk vlees ze in de kuip hadden, want toen er later uitleg werd gegeven aan mijn kamergenoot werd even aan mij gevraagd of ik het eens was met wat ze zei.
Ik bleef een nachtje in het ziekenhuis en heb heerlijk de hele nacht Fedor bij me gehouden, wat nou in een bedje, nee hoor ik hou hem in mijn bed. En ik heb hem heel veel voedingen gegeven die nacht, helemaal super. Helaas heeft Fedor reflux en allergieën en gaat dus weer niet alles van een leien dakje.
Maar dit keer wil ik veel langer doorvoeden dan de negentien maanden van mijn dochter.
Jammer dat in onze maatschappij vaak zo dom over borstvoeding word gedaan, maar ik heb maling aan stomme opmerkingen, ik geef mijn kind gewoon het beste dat er is. Dat zou toch gewoon iedereen moeten doen?!
Michelle