Afgelopen oktober werd onze zoon prematuur geboren omdat ik een ernstige HELLP had ontwikkeld. Binnen een week nadat ik naar het ziekenhuis was gestuurd voor een te hoge bloeddruk, werd het zo riskant dat ik moest bevallen om ons allebei te redden. Ik was toen 31 weken zwanger.
Gelukkig ging het goed met Ralph en mocht ik vrij snel mijn gekolfde melk geven, omdat ik geen infusen meer had. Helaas kreeg ik in de eerste week een terugval en moest ik weer aan die rotinfusen en kon ik mijn afgekolfde melk weggooien. Gelukkig hielp de verpleging daarbij, want zelf kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om het de gootsteen in te mikken!
Na een paar dagen mochten de infusen er weer uit en kon mijn gekolfde melk weer naar de afdeling neonatologie gebracht worden. Helaas kwam de productie niet meer goed op gang en moest ik veel kolven om het te stimuleren. Ik mocht naar huis waar ik zoveel mogelijk kolfde, maar ik wou ook in het ziekenhuis zijn bij mijn zoon. Hoewel ik daar ook mocht kolven, kreeg ik toch de productie niet goed op gang en na vier weken ben ik domperidon gaan slikken. Ik had hierover gelezen in het borstvoedingsboek en de lactatiekundige vond dit een goed idee.
Ralph was in het begin te klein en te slap om zelf mijn melk te drinken uit de fles of borst. Hij kreeg alles via een sonde en toen hij vier weken oud was, werd hij voor het eerst bij mij aangelegd. Meteen begon hij dapper te zuigen en dat voelde heel erg goed. Na een kwartiertje viel hij in slaap en bleek dat hij vijf cc had gedronken. Dat werd steeds meer en toen Ralph na zeven weken naar huis mocht, dronk hij twee keer per dag een deel van een voeding uit de borst. Door de domperidon kon ik hem op 1 voeding na helemaal zelf voeden en drie weken nadat hij thuis was gekomen kolfde ik alles voor hem af.
Toen Ralph de uitgerekende datum voorbij kwam, lukte hem om twee keer per dag een borst leeg te drinken. Hij was wel heel erg moe daarvan, dus de rest kolfde ik nog steeds. Ralph werd sterker en klokte zijn flesjes steeds makkelijker weg. Ik zag wel dat dat stress bij hem veroorzaakte en hij moest vaak huilen na een fles. Na een borst was dat veel minder maar daar werd hij weer erg moe van.
Ik besloot om een lactatiekundige om hulp te vragen en die moedigde ons aan om helemaal over te gaan op live voeden. Ralph viel dan wel veel in slaap, maar had in elk geval niet de stress van de fles. Hij kon het nu wel hebben als het niet meteen goed ging. Ze bleef ons goed begeleiden en dat was goed, want het was voor mij heel moeilijk om niet te weten hoeveel hij had gedronken. Door onze moeilijk start, vond ik het heel lastig om dat los te laten en ik heb een paar keer toch een afgekolfde fles gegeven, maar dat werd steeds minder.
Die eerste dagen waren heel verwarrend omdat Ralph ook nog heel vaak kwam. Hij moest leren genoeg uit de borst te drinken, maar de productie moest ook op peil gebracht worden. Hij mocht het helemaal zelf bepalen en maakte er een potje van. Er waren momenten dat het leek alsof hij van borst naar borst ging, in slaap te vallen om bij oppakken duidelijk te maken nog helemaal niet klaar te zijn. Ik werd er wanhopig van maar was niet van plan op te geven. Dertien, veertien keer per dag was heel gewoon en Ralph heeft veel gehuild deze dagen. Gelukkig werd dat na een paar dagen minder. Na twee weken hadden we samen weer een ritme van zeven tot acht voedingen per dag en was er ook nog tijd om te spelen.
We zagen hem veel lachen, eerst na de borst maar tegenwoordig ook tijdens het drinken. Hij komt nog om de drie uur ‘s nachts maar hij huilt veel minder lang en dat is me alles waard!
Ralph was 1415 gram bij geboorte en zijn curve begint dus onderaan de grafiek. Sinds hij zelf mag bepalen hoeveel hij drinkt, gaat zijn curve recht omhoog richting de gearceerde golven waarbinnen ‘gewone’ kinderen groeien. Ik ben echt supertrots dat het is gelukt.
Fabien