Mijn oudste zoon dronk de gehele zwangerschap van zijn broertje door, ook toen de voeding minder werd. Hij protesteerde eerst en rukte met zijn mondje boos aan de borst (au…), maar na een week gaf hij zijn verzet op. Hij accepteerde de situatie en besloot dan maar met wat minder genoegen te nemen. De laatste weken van de zwangerschap zorgde het zogen voor zeer pijnlijke harde buiken. Broerlief besloot ondanks dat 41 weken te blijven zitten.
Toen onze tweede zoon werd geboren, was de oudste 2 1/2 jaar. Vanaf de eerste dag hebben ze samen gedronken: de baby op mijn schoot, met hoofd van zijn broer voor zijn buikje aan de andere borst. De jongste vond het altijd fantastisch om met zijn grote broer te drinken. Hij zocht tijdens het voeden vaak oogcontact met hem en lachte dan met de tepel in zijn mondje. Helaas hielt de kleine het na 13 maanden borstvoeding echt voor gezien. Hij wilde niet meer, ook niet meer ´s nachts. Maar de oudste wilde nog heel graag. Hij was toen de 3 1/2 gepasseerd. Toen hij bijna 4 was dronk hij nog 2 keer per dag. Ineens was het afgelopen, nadat hij samen met mij bij de BSO (buitenschoolse opvang) was wezen kijken. We liepen over het plein naar de auto en hij zei: ‘Mamma, ik ben nu groot en ik hoef geen tietie meer.’ Hij is niet meer op zijn besluit teruggekomen.
Dus het was hier wel heel bijzonder om de oudste 2 1/2 jaar alleen gevoed te hebben, tussendoor nog 13 maanden met zijn broertje en daarna weer vier maanden de oudste alleen. Onze oudste is nu bijna 11 jaar en we hebben inmiddels vijf kinderen, waarvan de jongste nu zeven maanden is. Ik heb altijd graag nog weer eens willen tandemen. Het is mooi om te doen en om te zien hoe het de band tussen de kinderen extra versterkt. Onze vierde dronk nog tijdens mijn zwangerschap, maar hij gaf helaas op, toen de voeding minder werd en uiteindelijk helemaal stopte. Ik had nog hoop dat hij de draad misschien weer zou oppakken toen zijn zusje werd geboren. Hij heeft toen wel een paar keer om tietie gevraagd, maar het was meer een ritueel van even met de lipjes de tepel aanraken en dan was het goed.
Ik heb veel commentaar van mijn omgeving gekregen, zowel over het tandemvoeden (dat vonden velen allemaal ontzettend onsmakelijk), als over het lang voeden van mijn oudste zoon. Onze oudste was zeker als baby hooggevoelig. Hij durfde het zelfs niet aan naast mij op het bed te liggen, als ik daar even een wasje aan het opvouwen was. Dus gaf ik hem niet alleen borstvoeding, maar droeg ik hem altijd bij me. Als we ergens op visite waren, wilde hij echt niet in het campingbedje slapen. Dus sliep hij lekker op mijn schoot en was ik de hele tijd met hem aan het tutten. Velen vonden dat ik hem veel te veel verwende en ze waren bang dat het een vreselijk papkindje zou worden. Ik wist wel beter. Mijn zoon had veiligheid nodig om vertrouwen op te kunnen bouwen en die bood ik hem. Het was niet altijd makkelijk. Soms had ik ook wel eens zin om even ‘iets voor mezelf te doen’, maar ik wist dat het de investering waard was.
Mijn zoon is nu elf jaar. Hij gaat na de zomer naar groep 8, nadat hij eerder groep 5 heeft overgeslagen. Hij is een groot sporter (hockey, judo en alles waaraan hij via school kan meedoen), zeer ondernemend, initiatiefrijk en zelfstandig. Hij is momenteel een week op hockeykamp en behoort niet tot de groep kids met heimwee. Ik zal dit alles niet volledig toeschrijven aan mijn manier van opvoeden, want natuurlijk heb ik ook wel eens mijn mindere momenten en natuurlijk heeft mijn zoon ook zijn eigen karakter, maar ik ben toch heel blij dat ik het zo gedaan heb en dat ik het nog steeds zo doe. Ook bij mijn vijfde kindje.
Anyway…ik ben heel blij dat ik een periode van tandemen heb meegemaakt.
Jeanette, moeder van Ariel, Liron, Shifra, Yoram en Eliana
nb. De ene foto is van ruim 8 jaar geleden, toen ik mijn 2 boys samen voedde. De andere is mijn oudste zoon nu, met zijn broertje van 3 op zijn rug.