Als je nooit borstvoeding gegeven hebt dan weet je niet wat het in het echt betekent. Uit de campagnes, van tv, en op school weet ik namelijk al dat het belangrijk is om je baby borstvoeding te geven. Natuurlijk wil je het beste voor je baby, maar als je continu in twijfel gebracht wordt en in de war wordt gemaakt, dan moet je wel steeds beseffen waar je nou mee bezig bent en wat je aan het doen bent. Omdat sommige mensen zeggen dat je niet steeds hoeft te forceren om borstvoeding te geven, maar dat gemixte voeding ook niet erg is.
Ik wist wel dat ik later kinderen wilde hebben. Hen zou ik ook borstvoeding geven, omdat ik wist dat het belangrijk was. Maar verder had ik er nog niet echt over nagedacht. Toen ik zwanger raakte was ik natuurlijk van plan om borstvoeding te geven, maar niet lang: na ongeveer zes maanden borstvoeding, zou ik mijn studie weer oppakken. Mijn schoonmoeder zei dat je niet te veel plannen moest maken, maar dat je eerst moest zien hoe het met mijn baby zou gaan. Ik had toen nog een discussie met mijn vriendin, die inmiddels al een dochter had, over de duur van de borstvoeding. Ik dacht nog steeds aan zes maanden borstvoeding, omdat ik daarna verder zou willen studeren.
Alles veranderde nadat ik was bevallen van een zoon. Het ging niet echt zoals gepland. Borstvoeding geven is niet zo makkelijk zoals wat iedereen zegt of denkt, het is niet vanzelfsprekend. Mijn zoon was te vroeg geboren in het ziekenhuis en hij mocht niet meteen aan de borst. Hij kreeg meteen formule voeding.
Lucien lag in de couvese afdeling nadat hij net geboren was. Ik was zo teleurgesteld. Ik moest kolven, maar het ging niet zo goed, daar werd ik depressief van. Ik voelde me als een koe die bijna werd afgemaakt omdat ik niet genoeg melk produceerde. Mijn kind mocht niet aan de borst, want ik mocht hem niet moe maken. Dus moest ik kolven en mijn kind laten drinken uit een fles. Omdat ik in het begin weinig melk produceerde, moest mijn baby met formule worden gevoed. Ik was zo boos, depressief, en teleurgesteld in mezelf, dat ik het bijna had opgegeven. Als ik geen lieve kraamverzorgster had die me had geleerd om aan te leggen. Anders was ik nooit echt begonnen met borstvoeding. Ik zou niet weten hoe, ondanks de support van mijn vriendin die me steeds had ondersteund en me er steeds aan herinnerde hoe belangrijk borstvoeding is. In diezelfde tijd had ik nog als extra formule-voeding gegeven.
In het ziekenhuis hebben alle verpleegsters mij niet echt geleerd hoe ik moet aanleggen of hoe ik succesvol borstvoeding geef. Het is belangrijk dat het kind te eten krijgt en dat hoeft niet perse borstvoeding te zijn, zo zeiden alle verpleegsters.
Langzamerhand kon ik de formule voeding opgegeven en kreeg mijn kind volledige borstvoeding. Dat ging ook niet gemakkelijk, met ‘ups and downs’ probeerde ik mijn kind alleen borstvoeding te geven. Soms lukte het niet en dan gaf ik dan weer kunstvoeding als extra; zoals bij de regeldagen. Bij alle klachten probeerden veel mensen mij te adviseren om steeds te mixen met andere voeding of toch te stoppen met borstvoeding. Mijn kind spuugde veel, dus ik moest borstvoeding mixen met speciale formule voeding. Wanneer mijn kind last had van darmkrampjes, dan moest ik toch mixen met formule voeding, enz. Zelfs mijn man had een keer gezegd dat het beter was om formule te geven, vanwege de regeldagen, de babypuistjes, spugen etc.
Door borstvoeding heeft een kind minder kans op overgewicht, toch is mijn kind volgens zogenaamde artsen te dik, dus moest ik mijn kind laten verhongeren. Ik moest hem niet altijd voeden wanneer hij er om vraagt. Zelf vroeg ik me toch me af waarom. Op den duur had ik hun advies niet meer opgevolgd en ging lekker door met het geven van borstvoeding wanneer hij er om vroeg. Mijn kind gaf zelf aan wanneer hij genoeg had of geen zin om te eten.
Niet te geloven dat het ondanks al die tegenstellingen toch is gelukt om verder te gaan met borstvoeding. Hij is nu al bijna zes maanden. De tijd gaat zo snel, dat ik zonder te weten nog maar een paar dagen heb voordat ik er mee zou stoppen, zoals ik gepland had. Maar ik geniet zo erg van de tijd, de binding tussen mij en mijn kind. Ik vind het jammer om te stoppen. Iedere ochtend als hij wakker wordt kijkt hij me aan met een lachje, handjes en voetjes omhoog. Als ik hem oppak en in mijn bed leg, rolt hij meteen op zijn zij, met de handjes in elkaar geduldig wachtend tot ik lig om mijn borst te geven. Hij is gewoon de reden om vroeg wakker te worden (het is wel jammer dat ik hier geen foto van heb). Omdat hij zichzelf steeds naar mijn borst omrolt, kan hij nu ook helemaal omrollen van rug naar de buik.
Nu schaam ik helemaal niet meer om ook onderweg borstvoeding te geven. Als hij honger had, ging ik meteen naar een café om hem borstvoeding te geven. Vroeger had ik dit nooit gedacht dat ik dat zou doen, maar mijn kind gaat boven mijn schaamte. Na alle moeite wil ik niet stoppen met borstvoeding. De strijd gaat nog door.
Na zes maanden mogen alle baby’s bijvoeding krijgen. Ik hoorde van mijn moeder (die uit Indonesië komt), dat moeders die baby’s ouder dan zes maanden borstvoeding geven, worden uitgelachen. Of hun borsten worden met tijgerbalsem ingesmeerd zodat de baby’s ze niet meer lekker vinden. Zelfs mijn andere vriendin die hier in Nederland woont, had haar vriendin geadviseerd om te stoppen met borstvoeding omdat haar kind al oud genoeg is om zonder borstvoeding te kunnen. Borstvoeding is echt een continu strijd: moeders moeten echt doorzettingsvermogen hebben. Ook nog moeten ze doof zijn voor alle negatieve adviezen en bakerpraatjes, om toch door te gaan met de borstvoeding. Nu snap ik waarom veel moeders gestopt zijn met de borstvoeding of er niet eens aan beginnen.