Een bipolaire stoornis dus en ondertussen is mijn zoon drie maanden en krijgt hij volledige borstvoeding, dat terwijl mij van tevoren werd verteld dat dat niet mogelijk zou zijn vanwege mn diagnose en medicatie!
Toen ik zwanger bleek te zijn werd duidelijk dat de informatie betreffende mijn medicatie niet helemaal juist was. Ik slikte op dat moment Depakine, een medicijn dat ook wel gebruikt wordt tegen epilepsie. Mij was verteld dat dit gewoon door gebruikt kon worden, maar dat gold enkel voor zware epileptica en daar zaten echter ook wat haken en ogen aan. Waar gestopt kon
worden, moest gestopt worden of van
medicatie veranderd worden.
Vanwege tegenstrijdige informatie en omdat we naar het Erasmus doorverwezen werden omdat de foetus nu ook extra risico had op het ontwikkelen van hartstoornissen en een grotere kans op spina bifida besloot ik te stoppen (onder begeleiding) met medicatie. De rest van de zwangerschap was met tijden erg zwaar en langzaamaan werden er plannen opgezet voor de bevalling en de tijd erna.
Doordat ik geen medicatie gebruikte had ik een erg grote kans op een kraambedpsychose of een terugval (depressie of manie) en de beste manier om dit te voorkomen was om na de geboorte gelijk terug op te starten met mn medicatie, echter betekende dat dat er geen borstvoeding gegeven kon worden. Ook hierin waren de adviezen tegenstrijdig, waar de ene arts zei dat het in lichte mate wel kon, was de ander pertinent tegen en dat maakte de beslissingen erg lastig.
Ondanks de grote risico’s besloot ik voor borstvoeding zonder medicatie te gaan, en op eerste paasdag beviel ik na een supersnelle bevalling van een gezonde zoon. De angst om een terugval te krijgen was erg groot en de eerste weken stonden dan ook in het teken van de drie R’s om te zorgen dat ik niet al teveel ontregeld zou worden. En ondanks veel problemen met het opstarten van de borstvoeding (spruw, kloven en uiteindelijk hyperlactatie), af en toe het gebrek aan zelfvertrouwen en de vele onderbroken nachten kwam langzaamaan het besef en de zekerheid dat alles goed zou lopen. De terugvallen bleven uit en de borstvoeding was zo mooi om te ervaren dat dat het knokken waard was.
Op dit moment ben ik drie maanden verder, de eerste mijlpaal is gehaald en waar eerder voorzichtig gedacht werd dit tijdsbestek wel te halen, komen nu voorzichtig de plannen voor langvoeden om de hoek kijken! Mn kleine man gaat hard, groeit enorm goed en de trots te beseffen dat dit mede door mijn melk komt is groot.
Ik schrijf dit niet om mensen aan te raden het zonder hun medicatie te proberen, zeker niet bij serieuze stoornissen als een bipolaire. In mijn zwangerschap (en nog steeds) heb ik gebruik gemaakt van veel hulp, sta ik onder begeleiding en is het met tijden af en toe echt heel zwaar. Wel schrijf ik dit om te laten weten dat het in sommige gevallen wel de moeite waard is om voor te vechten, dat de borstvoeding ook veel liefde en energie terug geeft.
Ik besef dat het een heel ongewone weg is geweest en als ik terug kijk sta ik versteld van mn kracht om te stoppen met medicatie en te knokken voor de borstvoeding. Het is enorm bijzonder om te merken wat zon kleintje los maakt en met welke enorme liefde ermee gepaard gaat.
Liefde is geven en nemen, en in dit geval is dat letterlijk!