Ik was zwanger en ging er van uit dat ik als moeder gewoon zou weten wanneer mijn kindje verschoond moest worden. Ik dacht ik verschoon de luier van mijn kindje zodra ik merk dat hij vies of heel nat is.
Tegen het einde van mijn zwangerschap, vraagt de verloskundige aan mij of ik me al in ‘het verschonen’ heb verdiept. Ik zeg van niet. Het lijkt me allemaal redelijk duidelijk: “Ik zal mijn kind gewoon verschonen als zijn luier duidelijk vies of nat is.” De verloskundige zegt dat in de praktijk veel ouders heel onzeker zijn over het verschonen. Daarom is het echt van belang dat ik me daarin verdiep. Zij raadt een boek aan. Ik koop het boek, maar lees het niet echt door. Kan het verschonen echt zo ingewikkeld zijn dat ik daar een heel boek over moet lezen?
De verpleegkundige: elke drie uur verschonen
Dan is er de bevalling en ik blijf met mijn nieuwe zoon Ben nog een nacht in het ziekenhuis. De verpleegkundige vertelt dat het heel belangrijk is om mijn kind stipt om de drie uur te verschonen. Dan zal hij snel in een ritme komen. Als ik tussendoor merk dat hij heeft gepoept of geplast heeft, mag ik dat wel aangeven aan de verpleging, maar het is beter als hij op vaste tijden wordt verschoond. Ik knoop het in mijn oren en ook thuis ga ik stipt om de drie uur verschonen. Binnen drie uur kan een kindje nooit zoveel last van een vieze of natte luier hebben dat hij ervan gaat huilen. Als ik te pas en onpas mijn kind ga verschonen zal ik nooit aan mijn eigen rust toekomen. Dat is immers heel belangrijk voor een kraamvrouw.
De kraamverzorgster: ook inbakeren
Eenmaal thuis, komt de kraamverzorgster langs. Zij is blij dat we hebben besloten om ons kind op vaste tijden te verschonen. Zo weet ik meteen waar ik aan toe ben. Het is immers niet te doen als een moeder op elk moment van de dag haar bezigheden moet kunnen onderbreken om haar kindje te verschonen. Ze adviseert ook om mijn kindje in te bakeren. Zo zal hij beter en langer slapen. Volgens haar kan een kindje pas goed poepen en plassen als hij uitgerust is.
De verloskundige: niet meer ’s nachts verschonen maar foppen
Ook de verloskundige komt nog even langs. Zij vindt dat we de verschoontijden van ons zoontje moeten veranderen. Zijn geboortegewicht was hoog en omdat hij nu al aankomt, is een schone luier om de drie uur echt niet meer nodig. Wij kunnen hem het beste voortaan om de vier uur verschonen en hem een wat dikkere luier geven. Bovendien mogen wij het verschoonmoment ’s nacht afbouwen. De eerste nacht verschonen we de luier gewoon. De tweede nacht doen we wel zijn slaappakje, rompertje en luier open, maar we doen geen schone luier om. De derde nacht doen we alleen zijn slaappakje en rompertje open en de vierde nacht alleen zijn slaappakje. Door het verschoonmoment ’s nachts af te bouwen, zal ons kindje leren doorslapen. Als hij daarna ’s nachts toch weer wakker wordt, kunnen we hem wel ‘foppen’ door zijn slaappakje even open te doen, maar het is echt af te raden om hem te verschonen. Anders zal hij nog maandenlang ’s nachts om een schone luier vragen. De verloskundige benadrukt dat een kindje van zijn gewicht ’s nachts echt geen vieze luier kan hebben.
Rode billetjes
Nu Ben een maand oud is, ga ik voor het eerst naar het consultatiebureau. Ik vertel dat ik bezorgd ben dat zijn billetjes heel rood en geïrriteerd zijn en dat hij vaak chagrijnig en huilerig is. De wijkverpleegkundige vraagt hoe ik mijn kindje verschoon. Ik vertel haar hoe en wanneer ik het doe. Zij adviseert een andere aanpak: een vaste volgorde van activiteiten. Want alleen dan zal mijn kind snel rustig worden. En zodra hij wakker wordt, moet ik hem verschonen. Daarna mag ik even met hem knuffelen en dan moet hij alleen in de box spelen.
Zodra hij tekenen van vermoeidheid vertoont, leg ik hem wakker in bed. Ben huilt soms wel tot een half uur. ‘Dan huilt hij van vermoeidheid en niet omdat zijn luier vies is’, hou ik mezelf voor. Het is bij een moe kind immers heel moeilijk om te bepalen of zijn luier echt vies is. Mij is gezegd dat het belangrijk is dat ik mijn kind niet verschoon voordat hij gaat slapen. Anders zal hij het gevoel van een schone luier associëren met slapen gaan. En als hij dan ’s nachts wakker wordt, zal hij pas weer gaan slapen nadat hij een schone luier heeft gekregen.
De verkeerde luier…
Bovendien vraagt de wijkverpleegkundige zich af of mijn luiers wel goed genoeg zijn. Ze ziet immers dat de billetjes van mijn zoontje rood en geïrriteerd zijn. Ik denk natuurlijk dat ik de beste luiers heb gekozen, maar volgens haar doen veel kindjes het toch beter op een andere type luiers. Ik mag het nog twee weekjes proberen, maar als zijn huid dan nog niet gaaf is, moet ik echt een andere type luiers nemen. Ze geeft me een folder mee. De kindjes die dat type luiers krijgen zien er wel allemaal vrolijk eruit en ze hebben geen rode billetjes.
De eerste huilbui
Eenmaal weer thuis moet ik flink huilen. Tijdens de zwangerschap dacht ik dat ik het wel zou weten wanneer mijn kind verschoond moest worden, maar nu weet ik het echt niet meer. Het lijkt mij logisch dat hij last van zijn billetjes krijgt als hij uren een vuile luier heeft. Ik vind het ook stom dat ik elke nacht drie, vier of zelfs vijf keer opsta, om het slaappakje van mijn zoontje open en dan weer dicht te doen. Hij huilt en kijkt me ook steeds aan, alsof hij probeert te zeggen dat hij echt last van zijn billetjes heeft.
Maar als zó veel mensen met zó veel opleiding en ervaring met kindjes mij vertellen dat ik het anders moet doen… Ik twijfel er sterk aan of ik wel een goede moeder ben als ik hun adviezen niet opvolg.
De buurvrouw: volg je eigen gevoel
Die middag spreek ik buiten even de buurvrouw. Zij heeft vijf kinderen gekregen. Ik vraag haar hoe zij dat doet. Verschoont ze haar kindjes op vaste tijdstippen, volgens een vaste regelmaat of op verzoek? En hoe doet ze dat ’s nachts?
Ze vertelt dat ze haar kindjes altijd verschoont zodra ze merkt dat de luier vies of heel nat is. Zij verschoont op verzoek. Anders worden haar kindjes chagrijnig en krijgen ze last van pijnlijk, rode billetjes. Ze vertelt me ook dat je na een paar weken heel handig wordt in het verschonen en dat je er dan ook snel mee klaar bent. ’s Nachts verschoont ze gewoon op bed. Zo kunnen zij en haar kindje allebei snel weer verder slapen. Als ik geïnteresseerd ben mag ik bij haar een brochure over verschonen komen halen.
Ik heb nog meer vragen. Heeft zij ook ’s nachts het verschonen afgebouwd? Fopt ze wel eens haar kindje door zijn kleertjes uit te doen, maar geen schone luier om te doen? Heeft ze er ook over nagedacht om op een ander type luiers over te stappen? Ze zegt dat ze na de geboorte van haar oudste kind er wel eens over had nagedacht, maar het lijkt haar normaal en leuker om haar kindjes te verschonen zodra dat nodig was. Anders worden kindjes zo onrustig en worden de billetjes rood. Sindsdien doet ze dat ook. Wie wil er nou lang in een poepbroek zitten? En het verschonen ’s nachts gaat vanzelf over. Op een gegeven moment kunnen kinderen ook ’s nachts zelf naar het toilet gaan, als dat nodig is. Ze vindt het helemaal niet nodig dat ik op een andere type luiers overstap. Bijna elke moeder is in staat zelf luiers uit te zoeken. Zij raadt me aan om vooral mijn eigen gevoel te volgen: “Als jij denkt dat Ben een schone luier wil of nodig heeft, dan geef je hem die toch?
Mijn eigen intuïtie
Ik besluit om in het vervolg volledig op mijn intuïtie te vertrouwen. Dat wilde ik altijd al doen, maar tijdens de eerste onzekere weken van het moederschap durfde ik dat niet.
Het duurt even, maar langzamerhand raak ik mijn onzekerheid over het verschonen kwijt! Wat ben ik blij dat ik vanaf de geboorte borstvoeding op verzoek heb gegeven. Ik kan me niet voorstellen hoe zwaar ik het had gevonden als ik ook over de voeding zó veel verschillende adviezen zou hebben gekregen. Stel je voor dat mijn kindje van de honger zou huilen en ik hem dan niet had mogen voeden!
Artikelinformatie
- Naam en adres van de auteur zijn bekend bij de redactie