Het is al weer vijf jaar geleden, dat ik besloot mijn baan in het onderwijs een jaartje te onderbreken. Gebruikmakend van het feit dat ik weer vrijgezel was, wilde ik een jaar vrijwilligerswerk gaan doen in Peru. Ik verkocht mijn flat, nam een jaar onbetaald verlof en vertrok. In het begin was het zwaar. Ik sprak nauwelijks Spaans en de cultuur is hier zo anders. Maar het leven loopt zoals het moet lopen. Na drie maanden had ik mijn draai gevonden en zag ik de noodzaak van mijn werk zo in, dat ik besloot om mijn baan in Nederland op te zeggen en ‘wat’ langer te blijven. Ik had echt nog de intentie om naar huis te keren. Maar… toen werd ik verliefd op een Peruaan.
Ik wist het zeker: ik wilde borstvoeding geven
Ondertussen zijn we vijf jaar verder. We zijn getrouwd, hebben twee prachtige dochters, Amber van twee jaar en twee maanden en Norah van drie maanden en ik heb hier samen met een vriendin Stichting El Manguaré opgericht, waarin we iets aan de belabberde onderwijssituatie proberen te doen.
Toen ik drie jaar geleden zwanger raakte van Amber, wist ik één ding heel zeker. Ik wilde borstvoeding geven. Hoe lang? Daar had ik nog nooit over nagedacht. Ondertussen zijn we ruim twee jaar verder en ik voed nog steeds.
Beide dames drinken bij mij. Amber wanneer het haar uit komt. Meestal in de ochtend, ’s middags voor het slapen gaan en in de avond. Het hangt een beetje van haar dag af. Ze kan best zonder en soms vraagt ze er ook niet om, maar er zijn van die momentjes dat ze het nog even nodig heeft om lekker bij mama weg te kruipen. Vooral als ze moe is, na valpartijen of als ze ziek is. Dan is moedermelk toch het allerbeste troostmiddel. Norah drinkt de hele dag door. Zij geeft aan wanneer ze wil. Overdag waar we dan ook zijn en ’s nachts lekker bij mama in bed. Daardoor heb ik helemaal niet het gevoel van gebroken nachten. Ze ligt naast me, rolt op haar zij, gaat drinken en zo vallen we samen weer in slaap. Ik heb meestal niet eens door hoe lang ze drinkt.
Er wordt niet gevraagd of je borstvoeding gaat geven
Borstvoeding geven gaat hier in Iquitos heel anders als in Nederland. Alles is hier veel makkelijker. Het begint al net na de bevalling. Er wordt niet gevraagd of je borstvoeding gaat geven. Je kind wordt gewoon automatisch bij je aangelegd. De verpleegster brengt je je kind, legt haar aan en vertelt meteen even waar je op moet letten. Zo logisch, want het is de beste en goedkoopste voeding. En in een land, waar er armoede heerst is het de ideale voedselbron. Men voedt hier ook veel langer. Hier voeden veel vrouwen zeker tot een jaar of tot ze zwanger raken van de tweede. Het rare is dat de artsen dan afraden om door te blijven voeden.
Ik denk uit bescherming van de zwangere vrouw en haar ongeboren kind. De meeste vrouwen hebben een erg eenzijdig eetpatroon. En nog een kind dat drinkt zorgt er voor dat de moeder misschien belangrijke voedingsstoffen te kort komt.
Ook in de volksmond
Ook in de volksmond, zegt men dat het voeden tijdens de zwangerschap heel slecht is voor je beide kinderen. Zo vertelde men aan mij toen ik zwanger was van de tweede, dat het kind dat nog drinkt slechte melk met bloed binnen krijgt en eraan dood kan gaan en dat mijn tweede kind als kikker geboren zou worden. Onwetendheid zorgt voor veel van dit soort praatjes. Zo mag mijn man nu niet voetballen, want dan geeft mijn melk, krampjes aan mijn dochter. Doet hij het toch moet hij haar inwrijven met zijn bezwete t-shirt of wassen in een bad met de vieze bal.
Borstvoeding achter op de motor
Het mooie hier vind ik dat je overal kunt voeden. Je voedt in restaurants, bij mensen thuis, op de boulevard, in de motocar en zelfs achter op de motor. Voor mij lag bij dit laatste toch wel de grens, al moet ik eerlijk toegeven dat ik het een keer gedaan heb.
Ook als ik gesprekken heb met ouders of met een directeur van de school, kan ik rustig voeden. Daar kijkt niemand raar van op. De moeders die er zitten doen het ook. Norah nam ik gewoon in de draagzak mee naar school en voedde ik tijdens het afnemen van examens in de klas. Geen kind dat daar raar over doet. Ze zien dit iedere dag. Ik kan je zeggen dat ik het zalig vind zo. Het is gewoon relaxed. Toen ik een jaar geleden in Nederland op bezoek was, kreeg ik toch wel wat commentaar. Men verbaasde zich dat ik zomaar ging voeden waar iedereen bij was en kreeg ook nog de vraag of ik mijn dochter tot haar veertiende zou blijven voeden. Zo raar, want het is zo iets natuurlijks. Alleen in westerse landen wordt er een taboe van gemaakt. Waarom zou ik een een kamertje alleen moeten gaan zitten. Ze wennen er maar aan.
Extra vrije tijd om te voeden
Het voeden is hier ook gemakkelijker omdat bijna iedereen hier tussen de middag thuis gaat lunchen. Dat geeft ruimte om lekker te kunnen voeden. In Nederland ligt dat toch iets lastiger. Verder krijgen de docenten hier op school, die borstvoeding geven, de ruimte om iedere dag anderhalf uur eerder weg te gaan om thuis te gaan voeden. En dat een jaar lang. Dat is nog eens een stimulans. Nadeel van deze regeling is, dat de kinderen van die juf, elke dag vroeger naar huis worden gestuurd, want er is geen opvang voor afwezige docenten. Dat is dan weer jammer. Verder nemen veel vrouwen hun kind mee naar hun werk. Als jij groenten verkoopt op de markt, kun je je kind makkelijk mee nemen. Het slaapt in de hangmat en als het wil eten dan voed je gewoon.
Wel stappen ze hier veel sneller over op bijvoeding. Zo drinken veel kinderen al vanaf de eerste maand masata. Dat is een drankje dat wordt gemaakt van yuca, een wortel die wat van de aardappel weg heeft. Verder krijgen ze heel snel soep en fruit te eten. Kinderen leren hier heel snel mee te eten met de pot. Dat is het goedkoopste en het makkelijkste.
Blij met altijd alles bij de hand
Jullie kunnen je voorstellen dat ik erg blij ben met hoe het hier gaat. Ik kan voeden waar en wanneer ik wil en dat maakt het leven heel relaxed. Geen gesleep met flesjes, behalve die met gekolfde melk, water en nepvoeding. Ik kan met mijn twee dames overal naar toe. Alles is bij de hand. En de beide dochters doen het overigens erg goed. Zijn amper ziek, zijn vrolijk en onafhankelijk, op een normale boze of ik-wil-mama-bui na, en genieten van mama op zijn tijd. En mama ook van hen. Niets is zo mooi als een kleintje dat aan je borst drinkt, ondertussen met je borst speelt en dan lekker in slaap valt.
Borstvoeding… ik zou niet anders willen!
- Geschreven door Marielle