Zo grappig dat is, je bent zwanger en naast de vraag of het een meisje of een jongetje is, krijg ik altijd de vraag: ‘Ga je kunstvoeding of borstvoeding geven?’.
Ik heb er niet heel erg over na gedacht wat ik precies zou doen. Mijn voorkeur ging uit naar borstvoeden, het is het beste voor je kindje en als je lang voedt zou het de kans op borstkanker verkleinen.
Na een pittige bevalling, mocht ik dan even mijn nieuwbakken aanwinst óp mijn buik ervaren in plaats van erin. Even kort aan de borst gehad, want helaas voor mij was de bevalling geëindigd met een vacuümverlossing waardoor ik een totaalruptuur had. Auch… En omdat ik ook flink nabloedde, lag ik binnen een half uur na de geboorte op de operatiekamer.
Nadat ik weer terug op m’n kamer was, kwam dan eindelijk het moment, mijn baby’tje vasthouden en aanleggen.
De eerste nacht was ik zo moe, maar zo wakker. De verpleging hielp me zo goed met aanleggen en dat ging dan ook top.
En dan kom je thuis… Een nieuw gezin, baby’tje in je armen en geen idee wat je moet doen.
De kraamhulp was wel oké, maar ik had geen band met haar. Ze hielp me wel steeds met aanleggen, want mijn zoon en ik waren niet zo handig met aanhappen.
Want toen begon het. De eerste tepelkloven, stuwing, en zo verder. De eerste weken waren zo pittig. Mijn mannetje groeide goed, maar ik had zelf geen idee waar ik mee bezig was. Ik had niet het idee dat de kraamhulp me nuttig had geholpen, dus ik riep de hulp in van een lactatiekundige. Wat een verademing, iemand die je helpt, mee denkt en allerlei tips en trucs geeft. Hierna kreeg ik langzamerhand wel wat meer zelfvertrouwen, maar ondertussen had ik nog wel in beide borsten tepelkloven. Het goed aanhappen bleef een probleem.
Met samengeknepen tenen zat ik de voedingen uit en begon ik al bijna te huilen als er weer een volgend voedingsmoment kwam. Zoveel pijn van de tepelkloven. En als ik mijn zoontje voedde, moest ik soms echt huilen omdat het zo’n pijn deed. Alles heb ik geprobeerd, tepelhoedjes, crèmes, zalfjes etc. Maar doordat ik een overvloed aan melk had, werd ‘t elke keer een melkballet en schoven die tepelhoedjes er steeds vanaf… Grrrr!
Door de tepelkloven, kon ik amper kleding over m’n borsten verdragen, het water van de douche deed zelfs pijn.
Op een dag was ik t allemaal zo zat, dat ik mezelf en m’n zoontje bij wijze van spreken opsloot in de slaapkamer en ik de hele dag alleen maar bezig was met goed aanleggen. Oefenen, oefenen en nog eens oefenen.
En zo langzamerhand leek het steeds beter te gaan. Mijn zoontje groeide goed en het aanhappen deed steeds minder pijn.
Wel merkte ik na een week of zeven dat ik een harde plek in m’n borst had, wat me niet lukte weg te masseren, weg te laten drinken. Ook voor dat heb ik van alles uit de kast gehaald, weer naar de lactatiekundige geweest. Daar behandelde ze me met een speciaal tril-apparaatje om de zwelling te doen afzakken. Maar op een avond was ik weer m’n borsten aan ‘t masseren om die harde plek weg te krijgen, toen er pus uit mijn tepel kwam. Ik had ook steeds meer pijn aan die kant. De volgende dag naar de huisartsenpost en een antibiotica kuur gekregen van vijf dagen. Ik was er niet ziek van, geen koorts, alleen pijn. Na enkele dagen hield de pusafvloed op, de pijn nam alleen niet af. Ik legde mijn kindje zo vaak mogelijk aan die kant aan, om de ontsteking weg te laten drinken.
Toen mijn pijnklachten echter toenamen en mijn melkproductie aan die kant drastisch afnam, ging ik weer naar de huisarts. Ik werd tot twee keer toe weggestuurd met de opmerking: ‘Ga die harde plekken maar wegmasseren.‘ Uiteindelijk na drie keer doorverwezen naar de chirurg. Die wilde mij aanvankelijk ook naar huis sturen, totdat ik aandrong op een echo. Met wat morren deden ze een echo en daarna dan toch maar een punctie. En ja hoor, een spuit vol pus. Van een borstontsteking naar een borstabces. Ik mocht meteen in ‘t ziekenhuis blijven en moest dezelfde dag nog geopereerd worden.
Ik kreeg herhaaldelijk de vraag wanneer ik nou ging stoppen met borstvoeding geven omdat ik nu geopereerd moest worden. Waar ‘t vandaan kwam weet ik niet, maar ik was nog gemotiveerder om ondanks de tegenslagen die ik had, door te gaan met borstvoeden. De chirurg heeft het abces op de OK ontlast en ik moest de wond open laten. De nacht na de operatie heb ik, zo ziek ik me voelde van de narcose en pijnbestrijding, als een malle gekolfd om m’n melkproductie op peil te houden. En toen ‘t weer kon, gewoon m’n zoontje weer aangelegd, dus ook aan de geopereerde kant.
Thuis moest ik de wond twee keer per dag uitspoelen, maar ik had er weinig last van. Mijn zoontje dronk beter dan ooit en mijn pijn was weg.
Nu wist ik het zeker, ik ben zo ver gekomen, ik ga zo lang door als mijn zoontje wil.
Ondertussen is de operatie bijna zes maanden geleden en alles is goed hersteld. In die borst zit nog steeds een harde plek en het is wel ‘de mindere kant’.
Mijn zoontje is nu ruim acht maanden, krijgt borstvoeding en hij doet ‘t goed. Gewoon een heerlijk mannetje die tevreden de wereld rondkijkt.
En als ik hem dan zo zie, weet ik waarvoor ik het allemaal heb gedaan. Ik geef nu met zo veel plezier borstvoeding, dat die zware eerste drie maanden naar de achtergrond zijn verdwenen.
Mijn ervaring is dat de aanhouder wint. Ik wilde en zou borstvoeding geven en ben blij dat ik het ondanks de tegenslagen heb kunnen volhouden. Ik weet waarvoor ik het allemaal heb gedaan.
Mocht er een tweede komen, zou ik er weer vol voor gaan.
Zonder twijfel.
Karlijn