Vrijdagochtend 26 februari 2010 om 06:45 melden we ons in het ziekenhuis. Ik moet worden ingeleid in verband met langdurig gebroken vliezen. Na een paar uur wordt er dan ook daadwerkelijk een infuus bij me geprikt (auw!) en een tijdje daarna wordt het infuus aangesloten.
De weeën vielen me in principe behoorlijk mee, maar door lage rugpijn en weeën die naar mʼn rug toe schoten kon ik maar op 1 manier liggen: op mʼn rug. En ik kan je vertellen: die ziekenhuisbedden mogen in het begin dan wel comfortabel zijn, na een paar uur zijn ze dacht echt niet meer (vooral niet als je niet anders kan gaan liggen).
Omdat ik tijdens de zwangerschap al wist dat ik borstvoeding wilde geven had ik de gynaecoloog een geboorteplan gegeven waarin, onder andere, stond dat ik niet wilde dat er bijvoeding gegeven werd, tenzij dit echt niet anders kon (en alleen in overleg). En uiteraard dat ik dus borstvoeding wilde geven. Omdat ik borstvoeding wilde geven was ik ervan overtuigd dat ik geen pijnstilling wilde. Tot de ik de rugweeën niet meer trok. Gelukkig bestaat er ook pijnstilling die maar een paar uur werkt, wat heb ik heerlijk geslapen!
Toen de pijnstilling was uitgewerkt en de weeën me op een gegeven moment weer teveel werden wilde ik graag nog eens pijnstilling. Bleek alleen dat ik al 9cm ontsluiting had en pijnstilling dus geen optie meer was. Niet lang daarna kreeg ik persdrang en ja hoor: volledige ontsluiting!
Na zoʼn drie kwartier persen was ik nog niks verder, de baby bleef zitten waar hij zat. Met behulp van een katheter is mʼn blaas leeggehaald (en die bleek behoorlijk vol), maar dat was niet de reden dat hij niet verder kon. Na ongeveer een uur is de vacuümpomp erbij gehaald. Het inbrengen daarvan is niet bepaald een pretje.
Na vier keer trekken was onze zoon dan eindelijk geboren! Hij was wat blauwig en behoorlijk slap en ze namen ‘m naar de kamer ernaast om lucht bij te geven. Het duurde even maar uiteindelijk liet hij toch van zich horen.
Bleek dat hij de navelstreng om zʼn nek had gehad, de navelstreng was ook nog eens compleet doorgescheurd waardoor we beide behoorlijk wat bloedverlies hebben geleden.
Na de bevalling kwam het volgende obstakel: de placenta. De weeën waren gestopt zodra onze prachtige zoon geboren was.
Er werd op mʼn buik gedrukt, aan de navelstreng getrokken: het hielp helemaal niks. Er is geprobeerd om met aanleggen naweeën te krijgen maar ook dat mocht niet baten.
Bij de laatste poging, voor ik naar de OK gebracht zou worden om de placenta operatief te verwijderen, liet ‘ie gelukkig alsnog los.
Nadat Angeal was nagekeken door de kinderarts en bloed was afgenomen (infectiegevaar in verband met mijn langdurig gebroken vliezen) werden we naar onze kamer gebracht.
Ik wilde niet dat we uit elkaar gehaald zouden worden en gelukkig hoefde ik hier niet op te staan: Angeal mocht gewoon bij me blijven.
Het was alweer praktisch ochtend toen we op de kamer kwamen, maar dat was niet de enige reden dat ik niet zo heel veel sliep. Ik was veel te druk met naar Angeal kijken! En ook al zijn die ziekenhuisbedden niet echt gemaakt om op je zij te liggen: ik had het er zeker voor over!
De zusters waren lief en probeerden echt te helpen met de borstvoeding. Natuurlijk moesten ze vaak weg, ze hebben immers meer mensen waar ze moeten helpen. Er werd me wel gevraagd of het voeden goed ging en aangezien het geen pijn deed was ik in de veronderstelling dat alles goed ging, dus mijn antwoord was telkens ja. Op zondagmiddag mochten we weer naar huis en onze kraamverzorgster zou nog even langskomen voor een kennismaking en even te helpen met wennen in huis. Toen ik Angeal aanlegde zag ze meteen dat het niet goed was: Angeal dronk niet, hij sabbelde alleen.
Ze heeft Angeal daarna gewogen en hij was bijna 10% gewicht kwijt, als we dus nog een nachtje in het ziekenhuis hadden gelegen was hij over die 10% heen gegaan!
Gelukkig was de C1000 toen net op zondagmiddag open, dus manlief kon datgene halen waarvan ik had gezegd dat onze zoon het nooit zou krijgen: kunstvoeding. De kraamverzorgster haalde een grote spuit uit de auto zodat we konden vingervoeden. Maandagochtend is manlief meteen een huurkolf gaan halen, ik wilde namelijk nog altijd gewoon borstvoeding geven.
Met de kolf kwam mijn productie al gauw op gang. Het drinken bij mij wilde nog niet helemaal lukken, dus kreeg Angeal ook nog kunstvoeding tussendoor. Uiteraard ook dat wat ik gekolfd had.
Volgens de kraamverzorgster deed Angeal te lang over het drinken, ik kon ‘m in principe wel de hele dag aangelegd houden. Omdat hij niet goed aanhapte haalde de kraamverzorgster een tepelhoedje uit de auto, daar ging het al een stuk beter mee.
Na een paar dagen waren we gestopt met de kunstvoeding, Angeal dronk bij mij met het tepelhoedje en kreeg daarna nog wat gekolfde melk.
In de tussentijd was Angeal aan de Ferrofumaraat vanwege het bloedverlies tijdens de bevalling en laxeermiddel om de verstopping van de ferro tegen te gaan.
Een paar weken later had Angeal witte vlekjes in zʼn mond. In eerste instantie dacht ik gewoon aan melk, maar omdat het maar niet weg ging moest ik meteen aan spruw denken. Mee naar de dokter geweest en we kregen Nystatine mee, ik moest na elke voeding maar een druppel op elke tepel doen.
Omdat de spruw zeer hardnekkig bleek te zijn heb ik gekeken of er toevallig huis-tuin- keuken middeltjes waren die konden helpen. Volgens heel veel posts hielp azijnwater goed. Dus dat uitgeprobeerd. Na een paar dagen zat Angeal zʼn mond echt helemaal vol met de spruw en begon het er ook erg pijnlijk uit te zien, dus weer begonnen met de Nystatine. Ik las ook overal dat Daktarin goed werkte, maar daar was hij nog te jong voor. Gentiaan Violet had ik ook wel over gehoord, maar het mengen ervan zag ik niet zitten, dus niet uitgeprobeerd.
Na zoʼn 4-5 weken was de spruw eindelijk weg. En toen begonnen bij mij de steken en kreeg ik het vermoeden dat mijn tepels er wel ineens heel anders uit zagen. Het leek net alsof er een lichtroze hoedje op de tepel van mijn rechterborst was gezet, eentje die ik er niet af kreeg. De linkerborst had ook een felroze tepel, maar was niet zo erg opgezwollen als de rechter.
Van de dokter kreeg ik gewone antischimmel crème, die werkte in het begin wel, maar ik kreeg het gevoel dat de felroze kleur maar niet wegging.
Omdat ik steeds vaker pijn had bij het voeden en wel graag van het tepelhoedje af wilde schakelde ik een lactatiekundige in. Zij kwam meekijken en zag ook dat de tepels een wat vurige kleur hadden. Toen ik net alles weer had rechtgetrokken voelde ik weer de pijn in mʼn tepel, ze vroeg of ze de tepel mocht zien en deze was helemaal wit. Ik wist wel dat dat gebeurde, maar had het zelf vergeleken met het sap uit een waterijsje zuigen. Achteraf
een vreemde vergelijking (want tja, de melk wordt niet in je tepel gemaakt/opgeslagen), maar op dat moment klonk het logisch.
De lactatiekundige had een uitleg voor me: vasospasme. Zij had van veel cases gehoord dat alleen het slikken van vitamine B6 al wonderen deed, daarnaast moest dan nog extra calcium en magnesium geslikt worden en eventueel Nifedipine. Alleen de vitamines hielpen bij mij niet zoveel, dus ook Nifedipine opgehaald bij de huisarts. Die had hier verder geen kennis van, maar begreep de uitleg van mij wel (heb er overigens ook bij vermeld dat ik de info van de lactatiekundige en van borstvoeding.com had).
Het duurde even voor ik de Nifedipine ook daadwerkelijk durfde te slikken, manlief werkt namelijk in ploegendienst en was net aan een nieuwe cyclus begonnen. Dus wachten tot hij weer vrij was (ik wou niet riskeren dat ik hier bijwerkingen had van de Nifedipine en in mʼn eentje met een baby zat). Na een weekje leek de Nifedipine zʼn werk te doen, het deed allemaal niet meer zoʼn pijn.
De lactatiekundige had het idee dat het vurige van mʼn tepels door een bacteriële infectie zou kunnen komen, of dat de spruw nog niet helemaal weg was. De huisarts ging meteen uit van de tweede en ik kreeg weer anti-schimmelcrème mee.
Deze anti-schimmelcrème leek ook niet echt te werken, naar mijn idee werd de kleur niet anders.
Rond de tijd dat Angeal 5-6 maanden was kon ik aan zijn bijten merken dat hij weer tanden kreeg. Hij heeft me in mʼn rechtertepel zelfs zo erg gebeten dat de tepel er uitzag alsof ‘ie er zo af kon vallen. Hielp natuurlijk ook niet mee dat er weer behoorlijke spruw in zat.
Toen wist ik dat ik een Gentiaan Violet oplossing kon bestellen via het Eurolac, dat gedaan en gestopt met Angeal aan te leggen aan de rechterkant. Dat kolfde ik allemaal.
Dit keer was de spruw zo verdwenen. Angeal zag er ‘s ochtends wel uit alsof hij op een vulpen had zitten sabbelen, maar dat was ook zo weer weg.
De melk die ik kolfde heeft ons een behoorlijke voorraad opgeleverd in de vriezer. Ja, ik heb de melk gewoon bewaard en later ook gewoon gebruikt.
Naast dit allemaal hebben we saampjes meerdere malen in het ziekenhuis gelegen. Eenmaal omdat hij mogelijk uitgedroogd zou raken, hij was vreselijk aan het spugen en aan de diarree. Hij dronk nog wel, maar het kwam er dus net zo hard weer uit.
Hij heeft toen een sonde gekregen om RS toe te dienen, via de fles wilde hij het niet drinken. Ik heb toen een kolf kunnen lenen in het ziekenhuis en heb ook flesjes ed gekregen. Manlief heeft ‘s avonds dat wat ik had gekolfd meegenomen naar huis.
De volgende ochtend samen met Angeal op de stretcher liggen slapen.
Een andere keer was omdat ik samen met Angeal van de trap af was gevallen. Hij was mogelijk met zʼn hoofd tegen de trap aan gekomen dus wilden ze ‘m voor de zekerheid een nachtje daar houden. Ik bleef uiteraard weer bij ‘m, gelukkig kreeg ik een gewoon ziekenhuisbed in plaats van een stretcher, ik had namelijk een gekneusde voet en liep met krukken. Nog een voordeel was dat dit ziekenhuisbed omhoog kon, waardoor ik op dezelfde hoogte lag als Angeal in zʼn ziekenhuisbedje.
Ondertussen genieten we al ruim 16 maanden van de borstvoeding en slaapt ons ventje nog heerlijk naast me in bed (wel zo gemakkelijk).
We hebben al met al dus behoorlijk wat meegemaakt met de borstvoeding en ja, het heeft af en toe echt wel als volhouden gevoeld, maar ik had het allemaal absoluut niet willen missen!
Achteraf gezien had ik in de eerste week al een lactatiekundige in moeten schakelen. Ik had de kraamzorg er namelijk op uitgekozen dat het eerste uur met een lactatiekundige in de kraamperiode inbegrepen was, maar durfde dit niet hardop te zeggen tegen de kraamverzorgster.
Maar gelukkig is alles alsnog goed gekomen 🙂
Geschreven door Hiranthi