Wij

verhaal-190-1.jpgOnze kleine vriend, zoals we Robin vaak noemen is bijna 16 maanden. Hij wordt steeds groter. Gelukkig natuurlijk, dat is de bedoeling hè dat kleine kindjes groot worden. Maar hoe ‘groot’ hij nu al is, onze kleine vriend drinkt nog vaak eens bij mamma. Hoe anders gaat het nu als destijds met de oudste. Onze oudste is bijna vijf. En wat waren we toen jong. En dan bedoel ik niet onze leeftijd, al waren we ook niet oud.

Dat Jamie met een schisis geboren werd was voor ons geen verassing. Dat hij mamamelk zou krijgen was wel spannend. Want er werd toen gezegd dat uit de borst drinken niet zou kunnen. Dus was ik al wel vastberaden om te gaan kolven, en dan zou ik wel zien. Mijn productie was toen, na een spoedkeizersnee wel vlot op gang. Alleen kreeg ik in de derde dag een borstontsteking, mijn linkerborst stuwde wel, maar er kwam amper melk uit. Van alles geprobeerd, maar uiteindelijk in overleg met de lactatiekundige gestopt met de linkerborst en verder gegaan met kolven van de rechter borst. Waar overigens meer dan genoeg melk was en kwam! Dat heb ik vervolgens ook een half jaar gedaan. Daarna ben ik gestopt met kolven, toen had ik het wel gehad met de kolf en al het extra werk.

Al voordat ik überhaupt zwanger was, riep ik dat ik de tweede veel langer zou gaan voeden als het ons gegeven was om ook echt aan de borst voeden. Nou Robin had geen schisis en dronk na een geplande keizersnee na een klein uur uit de borst. Hoe blij was ik! Dit had ik gemist bij de oudste, het gemak van gewoon voeden op verzoek. Maar ook nu was de linkerborst wel een probleem, en daar ben ik na een kleine week weer mee gestopt en gewoon met rechts blijven voeden.
Voeden op verzoek, wat een geschenk en gemak. Ik heb me niets aangetrokken van commentaar of goed bedoelde adviezen als ‘hij kan ook wel een extra flesje krijgen, kan je wat langer slapen’ die al in het ziekenhuis werd aangeboden. Of ‘heeft hij nu alweer honger?’ Natuurlijk wist ik beter en ik vond het heerlijk om vaak te voeden. Zoals ik toen al zei (en nog steeds zeg) ‘als je moet huilen, kom maar bij mij’.

En natuurlijk was het niet altijd rozengeur en maneschijn, ik heb ook heus ’s nachts boven de wasbak gehangen om de eerste druk met de hand af te kolven, zodat onze kleine vriend niet ‘zou verdrinken’ in mijn melk. En ook heb ik nog wel (vaker dan eens) een ontsteking gehad en dat in combinatie met een flinke bloedarmoede, was dat best zwaar in het begin. Maar na een week of zes (en veel contact met de lactatiekundige) werd het makkelijker. Na drie maanden wist ik absoluut zeker dat ik niet ‘al’ na zes maanden zou stoppen, het ging nou net makkelijk waarom zou ik dan in de vredesnaam mijn kind kunstvoeding gaan geven. Nee, deze moeder was al pro-borstvoeding.

Maar na het gemak van het voeden op verzoek was en ben ik nu enorm pro-borstvoeding! Wat niet zeggen wil dat ik geen respect heb voor vrouwen die kiezen voor kunstvoeding. Want dat is een keuze die je maakt, hoe moeilijk en lastig dat misschien is geweest. Maar het zal niet mijn keuze zijn.

Anyway, na een half jaar wist ik wel zeker dat ik een jaar sowieso zou gaan voeden, onze kleine vriend was het daar natuurlijk mee eens. Mijn vriend heeft wel eens gezegd dat borstvoeding na een jaar wel klaar moest zijn, dan was het mooi geweest. Dan zijn baby’s, geen baby meer etc. (tanden,kiezen you name it)

verhaal-190-2.jpgIk dacht toen al, dat dit wel eens een discussiepunt zou kunnen zijn of worden. Dus na een maand of negen, heb ik wel eens laten vallen dat ik niet de intentie had om als Robin een jaar was te gaan stoppen. Zo zachtjes aan is pappa dus gewend aan de dreumes aan de borst. Voor mij of voor ons eigenlijk, is het heel normaal dat Robin bij mama drinkt. Ook als dat niet alleen maar is voor honger, want dat is het vaak niet meer als Robin overdag een extra slokje krijgt. Dan is het meestal puur voor troost of rust.
Want het is wel uniek dat een bewegelijke dreumes tien minuten stil zit. Ik krijg wel eens vragende blikken als het ter sprake komt dat Robin nog aan de borst is. Men heeft blijkbaar het idee (of onwetendheid) dat als je kind aan de borst drinkt op deze leeftijd hij geen vast voedsel krijgt. Want dat is namelijk een veel gestelde vraag: ‘eet hij dan geen brood of warm eten of fruit?’.

Natuurlijk krijgt Robin net als elk ander kind zijn ontbijt, fruit etc. Het drinken bij mij is als extra. Extra troost, extra drinken, extra aandacht. Extra- what ever.
Maar nu zijn we dus bijna zestien maanden verder en soms vraag ik me af, of hij al te groot word om bij mij te mogen drinken. Maar steeds weer kom ik tot de conclusie, dat het ons kind is en mijn lijf. En als Robin aan het eind van de dag bij mij drinkt, tot rust komt of in slaap valt. Dat er dan maar één ding belangrijk is, en dat is ‘wij’.

Geschreven door Kim

Lees- en kijktip van de redactie: TIET ZAT, langer voeden heel gewoon