Na een flinke spruwinfectie, zijn we nu in een positieve tijd beland. Anderhalve week geleden vroeg ik me nog af of dochtertje Erin van achtenhalve maand weer zelf zou gaan eten. De pijnlijke (spruw)mond had behoorlijke indruk op haar gemaakt, maar ineens had ze het te pakken. Boterhammen, fruit, aardappels, pasta, groenten, yoghurt… noem maar op. Steeds meer verdwijnt er in haar mondje. En de luiers worden steeds viezer, haha.
Haar voetjes zwiepen heen en weer van plezier, wanneer we de tafel gaan dekken. Zodra we het eten op haar tafeltje leggen, graait ze er enthousiast naar. 1 voor 1 stopt ze de stukjes in haar mond. Kauwt met mondje dicht (zo lief en eigenwijs) en pakt daarna pas weer het volgende stukje. Na iedere maaltijd heeft ze toch wel dorst, dus nog even aan de borst en het buikje zit weer vol.
Nu zullen jullie denken: waar komt de titel van dit bericht vandaan, nu je zo blij en trots bent. Maar al maanden ervaar ik weerstand zoals: ‘Borstvoeding op verzoek, nou daar krijg je spijt van. Zit je straks met zes maanden nog om de twee uur te voeden.’ En: ‘Borstvoeding na de zesde maand is wel een beetje overdreven en onnodig hoor. Een kleintje aan de borst vind ik wel lief, maar zo’n grote baby is echt geen porum.’ (echt gezegd). Of: ‘Weer nachtelijke voedingen? phuh…. moet je haar gewoon laten huilen. Onzin als ze zo groot zijn.’
‘Wie geeft een baby nou stukken eten, wil je dat ze er in stikt of zo? Stukjes eten? Ja je hebt over borstvoeding ook al van die aparte ideeën.’ Of: ‘Wacht maar, die Rapley ben je zo beu. Ook jij gaat aan de potjes. Geen moeder kan zonder. En slaapt ze nu nog in de wieg bij jullie op de slaapkamer? Wanneer ben je van plan daar mee te stoppen?’
En zo kan ik nog wel even doorgaan. In het kader van: Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet, zwijg ik en geniet stil. Ik zwijg… meer en meer. Om maar geen verantwoording af te hoeven leggen over de keuzes die mijn man en ik maken. Dat Erin inmiddels fijn bij ons in bed slaapt, durf ik al niet meer te vertellen.
Ik zwijg, maar geniet meer en meer.
Ik geniet van onze borstvoedingmomenten, ons vrolijke en mollige meiske, ons kleintje dat helemaal zelfstandig eet, de nachtelijke voedingen waarbij de wereld even lijkt stil te staan, de manier waarop ze in bed zelf naar me toe schuifelt om aan te geven: ‘mama mag ik even drinken’.
Maar naast het stille genieten, wil ik ook wel eens van de daken schreeuwen dat we het samen toch maar fiksen en dat ik daar héél trots op ben. En dat doe ik dus hier.
Omdat ik hier lees dat er nog meer moeders zijn, die knokken tegen de buitenwereld om hun hart en moederinstinct te kunnen volgen en waarschijnlijk begrijpen wat ik bedoel.
Ik vind het jammer dat moeders het elkaar zo moeilijk kunnen maken en ben dus blij dat ik deze website en het bijvoedingforum heb gevonden. Fijn te zien dat moeders elkaar helpen en elkaar in hun waarde laten. Dus ook tegen jullie wil ik zeggen: wees trots als een pauw!
Dat verhaal wilde ik even kwijt!
Groet van Sonja van den Hoven, mv Erin 16-02-2007
Ps: Erin doet haar zegje tegen de buitenwereld wel want als iemand, eigenwijs, tóch eten in haar mond wil stoppen, houdt ze haar mondje stijf dicht totdat men het neerlegt. Dan pakt ze het zelf en stopt het in haar mond. En dan denk ik weer stilletjes: Zo! Statement gemaakt, hihi.