Op 14-3-2017 was het zo ver. Onze derde dochter is geboren. De vorige zwangerschap van de tweeling eindigde veel te vroeg. Dit keer was het de vraag hoe lang ik nu zwanger zou zijn. En vol vertrouwen liep ik door. Even emotioneel bij de 28 weken in verband met de geboorte van de meiden. Daarna weer jeuk door cholestase. Tot zo ver de eerstelijns zorg. In het ziekenhuis verder begeleid. Daar stonden ze open voor het kolven in de zwangerschap.
Dit wilde ik graag omdat ik misschien weer te vroeg zou kunnen bevallen. Vorige keer kwam het zo moeizaam op gang en heb ik van alles uit de kast getrokken om mijn productie op gang te krijgen voor een tweeling. Dus na een paar dagen had ik keurig mijn beoogde 10 spuitjes à 5 ml in de vriezer. Op 14-3 zou mijn inleiding starten vanwege de cholestase. Ik was toen de 37 weken grens gepasseerd. In het ziekenhuis gelijk mijn melk in de vriezer gedaan. Ik had er drie mee voor de zekerheid. Willemijn werd eind van de dag geboren. Ze kon bij mij blijven! Ze mocht bij me drinken. En ze kon gelijk drinken!
Maar au wat een pijn. Dat kende ik niet. De ochtend toen het licht was bekeek ik de ‘schade’. Twee kapotte tepels. Oei dat is geen best begin. Van buiten zag ik haar mondje perfect, maar blijkbaar vanbinnen deed ze iets niet goed. Ik hoorde haar al slikken!
De verpleegkundige kwam langs en die zag Willemijn fladderen. Logisch want ze moest nog weer drinken. Toch werd er conform protocol een bloedsuiker geprikt. Die was net goed genoeg om naar huis te gaan. Maar ik moest beloven haar de spuitjes melk te geven. Want met haar 2830 gram was ze maar een kleintje. Braaf ja zeggend voedde ik haar en vertrokken we naar huis. Ik heb Willemijn niks gegeven. Ze kwam zelf steeds voor voedingen. Maar dat aanhappen wilde niet lekker. Het voelde het zelfde als bij Sanne. Of ze te tepel niet ver genoeg kon pakken. Een tepel die ergens langs schuurde. Ik heb de tepelhoedjes laten uitkoken. En dat hielp.
Zo kon ze de tepel ver in haar mondje krijgen. Met hydorgelpads, hoedjes en zalf waren de tepels snel genezen. Na drie dagen knalde mijn borsten uit elkaar van de stuwing. En voedde ik links inmiddels zonder hoedje. De stuwing nam amper af de dagen er na. Ik kampte nu met een forse overproductie. Ik had nu melk voor wel ruim twee baby’s. Dat is wel het andere uiterste van wat ik had gedacht. Na reguliere adviezen zoals resetten en voeden in rugligging vond ik het na negen dagen wel best. Dit werkte niet. De kraamzorg belde voor mij een lactatiekundige. Die kon de volgende morgen al komen gelukkig. Willemijn dronk inmiddels zonder hoedje en mijn tepels waren al weer mooi genezen.
De lactatiekundige kwam en was lovend over de productie maar zag ook wel in dat het voor mijn lijf niet goed was en ook voor Willemijn niet optimaal. Dus aan de saliethee, en ik mocht twee keer leeg kolven. Alles om de harde plekken weg te krijgen want ik bleef tegen een ontsteking zitten. De thee hielp niets. Ik dronk drie koppen per dag. Ik belde huilend met de lactatiekundige dat ik weer tegen een ontsteking aan zat. Dus toen de druppels: salvia tinctuur. Ook drie keer per dag 15 drupjes. En beide borsten laten drinken in plaats van steeds 1 leeg. Dat was een uitdaging om op het goede moment Willemijn van borst te wisselen. Soms was ik te laat en zat ze vol. Inmiddels kon ik 1 keer leeg kolven en in de namiddag de druk er af voor Willemijn.
Na vijf dagen dacht ik, ik laat die druppels maar want dat werkt dus ook niet. Maar ineens kwam ze die dagen er na elke twee uur voor melk. Dat was lekker want nu kon ik mijn borsten wel redelijk soepel houden. Nu kolf ik alleen nog bij de ochtendvoeding die rechter borst. Die heeft moeite te begrijpen dat ik nu slechts 1 baby hoef te voeden. En in de nacht word het een knoeiboel. Maar ons popje houd zich dapper. Ze slikt en slikt en laat los en proest even. En drinkt dapper verder.
Willemijn groeit als kool. Ze weegt al bijna 4 kg, en dat na vijf weken. Heel wat anders dan de vorige ervaring zal ik maar zeggen. Zou ze ook te snel kunnen groeien denk ik wel eens. Toen te weinig zelfs voor 1, nu veel te veel. De vriezer ligt weer vol. Als ik ga werken heb ik daar geen zorgen om.
En wie weet hoe lang deze dame zich aan de borst wil voeden. Zou dat langer worden dan vijftien maanden. Ik ben benieuwd.
Iris
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding
- Heb jij ook een belangrijk verhaal? Kijk hier en schrijf ons jouw verhaal!
- Bereid je voor op borstvoeding! Lees Het Nieuwe Borstvoeding Boek, Stefan Kleintjes, lactatiekundige Groningen-Bedum & Gonneke van Veldhuizen-Staas, lactatiekundige Helmond