Alweer maanden geleden werd ik voor de tweede keer moeder. Na een heftige zwangerschap en een snelle bevalling (lancering is een beter woord) belandden wij in onze kraamweek.
Ook deze keer had ik, samen met mijn man, besloten volledig voor borstvoeding te gaan. Dit tegen beter weten in, want bij de eerste was het niet gelukt.
Bij ons eerste wonder heb ik vier weken aangemodderd met aanleggen, kolven en kunstvoeding bijgeven vanwege het afvallen van ons meisje.
Uiteindelijk hebben de huurkolf teruggebracht en nog dezelfde dag begon ik moedermelk te lekken onder de douche! Dus moedermelk had ik wel! Huppakee, gauw in de auto om de kolf weer op te halen. Nog maar eens proberen! Helaas was het lekken iets eenmaligs en stopte de borstvoeding al heel gauw.
Kolven is iets wat je moet leren zei men. Helaas kon ik er echt niet aan wennen… En daar zat ik dan… Nog steeds met borsten waar ik mijn kin op kon leggen! Lolaaaa, lolo-lo-lo-lolahaaaa…
Toen ik zwanger was van de tweede ging iedereen er dan ook van uit dat wij direct de keuze zouden gaan maken voor kunstvoeding. Want het had zoveel tranen gekost immers de eerste keer?
Het tegendeel bleek waar. Hoe meer ik er over na dacht, hoe meer ik wilde dat het nu wel zou gaan lukken. Ik had immers gelekt, dus mijn borsten konden voeding aanmaken.
Ik ben daarom gaan lezen, heeeeel veel gaan lezen. Alle borstvoedingsfora, artikelen, boeken… Ik heb alles gehad voor mijn gevoel. Stefan, ik kan bij je in dienst ;-)…
Maar ik werd bij elke letter zekerder van mijn standpunt. Ik zou borstvoeding gaan geven.
Samen met mijn man besloot ik om in de kraamweek vol gas te gaan geven om het te laten slagen. Ons plan: hij zou vrij nemen voor dochterlief en ik zou, samen met de kraamhulp, alles doen om borstvoeding te gaan geven.
En daar was hij dan, op 10 juli kwam ons fantastische ventje ter wereld. Op de OK. Want daar lag ik om een ruggeprik te krijgen.
‘Mevrouw komt u even zitten?’
‘Nee, dat lukt niet.’
‘Dat is een naar gevoel, dat snap ik. Maar u moet er even doorheen voor de prik. Anders kunnen we die niet zetten.’
‘Nee, het gaat niet. Echt niet… Ik voel drang!’
‘Nou, kom op mevrouw. Even doorzetten…’
‘Uhmmm…’ opperde de stagiare verloskunde. ‘Ik zie het hoofdje!’
Zo begon mijn rollercoaster. Iedereen was overvallen door de snelheid waarme Ralph ter wereld kwam, want na twee persweeen lag hij op mijn buik. Het enige wat ik kon denken: tempo jongens! Ik wil naar mijn kamer, mijn zoon voeden!
We werden naar de verloskamers gereden en lagen daar vervolgens te wachten. Maar ik had hulp nodig, wie ging mij leren om aan te leggen? Halloooooo, waar is iedereen? Mijn boeken hadden mij geleerd dat ik binnen een uur moest aanleggen. De minuten tikten door! Gelukkig had ik ook gelezen dat hij zelf omhoog kon kruipen en de borst kon zoeken.
Kom op ventje, mama heeft tiet zat. Dus moeilijk is het niet te vinden. En zo geschiedde, mijn cup H werd gevonden. Moeiteloos kroop hij omhoog en begon te drinken. Nou ja, drinken… Binnen twee minuten had ik mijn tepel al vol bloed.
Halloooooo, wie komt mij even helpen?
Na het hechten, douchen en plassen mocht ik naar huis. Overdonderd door alles begon hier ons avontuur. De kraamtijd!
En een avontuur werd het. Ralph dronk zo vurig dat ik al gauw mijn borst vol kloven had.
Project tepelhoedjes werd ook niks. Hij beet daar dwars doorheen en een echt passend tepelhoedje voor cup H met stuwing is echt moeilijk te vinden.
Om de anderhalf uur kwam hij… ook ‘s nachts! Ik begon al gauw tegen het voeden op te zien. Want wat deed dit gruwelijk veel pijn! Iedere voeding begon met tranen en eindigde met opluchting omdat ik klaar was.
Maar hij bleef afvallen…
Project kolven werd ingezet. Deze keer had ik minder strijd met de kolf. Want ik wist nu dat ik het brommende geluid kon verwachten (lees: Bertha de koe werd gemolken) en dat het niet mijn hobby zou worden. Deze instelling bleek juist, want na de tweede keer kolven kwam er een drup. En nog een… En nog meerrrrr… Het engelenkoor werd ingezet in mijn hersenpan. Ik kon mijn zoon borstvoeding geven! Mijn eigen borstvoeding!!
Drinken aan de borst bleef moeilijk. Pijnlijk en tijdrovend. Want Ralph viel in slaap zodra hij zijn eerste drup binnen kreeg. Hij bleef afvallen… Ik ging meer en meer kolven. Maar hé, wat maakt het uit. Borstvoeding is borstvoeding toch?
3,5 maand heb ik fulltime gekolfd. Af en toe probeerde ik aan te leggen, maar de problemen bleven. Of hij beet alles stuk, of viel in slaap. Dus bleef ik roepen: ik kolf wel. Geen enkel probleem! Want ik geef hem mijn eigen voeding. Punt uit!
Tot ik niet meer kon. Ik was uitgeput. Echt elke vezel in mijn lijf deed pijn. Bekken, vermoeidheid, slapeloosheid en emotioneel. Huisarts, fysio en overige omstanders stuurden er op aan om te stoppen. Woest was ik! Had ik daar zo voor geknokt?
Maar ik ging afbouwen. Ik kon niet meer…
En toen werd ik wakker. Ik voelde me leeg. Waarom zou ik stoppen met de borstvoeding omdat anderen dat willen? Ik wil dit niet! Ik besloot te gaan relacteren. Terug aan de borst! Tepelhoedje uitgekookt en aanleggen maar. En mijn natuurtalent (kuch) was inmiddels zo groot en vol energie dat hij niet in slaap viel. Dat was stap 1! De pijn bleef… Maar toch besloot ik, koppig als ik ben, om zonder hoedje te voeden. Stap 2!
…. Rrrrrapapaaaaa….
Hij dronk! Hij dronk zichzelf rond… ronder en ronder… Ik voed hem sinds die tijd echt helemaal zelf. Zonder kolf! En wat zijn we trots! Allebei genieten we van ieder slokje. Ons momentje.
Alle scenario’s had ik gelezen. Maar toen het mezelf betrof klonk het allemaal ver weg. Want wat een ander had meegemaakt, daar had ik toch niks aan? Nou mooi wel, bleek achteraf! Dankzij alle verhalen heb ik kunnen doorzetten! En ik ben jullie dankbaar. Alle voedende mama’s! Dank je wel dat jullie mij laten genieten met mijn zoon!
Daarom heb ik ook mijn verhaal op papier gezet. Als er misschien één mama is die, dankzij mijn verhaal, ook de stap durft te zetten om door te gaan ondanks alle tegenslagen. Dan ben ik apetrots!
Liefs Roelinda