Voor mij stond vanaf het begin van mijn zwangerschap vast: ik ga borstvoeding geven! Tegenwoordig hoor je vaak dat mensen zeggen, ‘ik ga proberen borstvoeding te geven’, maar voor mij was het geen proberen, ik ging het gewoon doen. Ik heb een heel goed voorbeeld, mijn moeder heeft vijf kinderen borstvoeding gegeven. Alleen haar oudste kind maar zes weken, in verband met werk. Maar de rest allemaal minimaal een jaar. Ik heb zelf het langst van allemaal gehad, ik was bijna twee toen mijn moeder stopte. Ik ben de tweede dochter van mijn moeder en er zit overal vrij veel leeftijdsverschil tussen, waardoor ik mijn moeder vaak heb zien voeden.
In mijn zwangerschap heb ik het vaak met mijn moeder gehad over de borstvoeding. De kraamzorgorganisatie gaf een voorbereidingscursus en die heb ik ook gevolgd. Ik wilde mezelf zo goed mogelijk voorbereiden op de borstvoeding, zodat het zou slagen en mijn kindje en ik er van zouden gaan genieten. Mijn man steunde mij volledig, terwijl hij helemaal niet bekend is met borstvoeding. Zijn moeder gaf aan haar drie kinderen kunstvoeding met een fles.
Op de cursus en in de boekjes leek het allemaal zo makkelijk. Totdat ik met 39 weken zwangerschap een hoge bloeddruk had en opgenomen werd in het ziekenhuis. Daar maakte de arts een echo en bleek dat ons kindje veel te klein was. De arts schatte het op ongeveer 2470 gram, maar dat was een overschatting. De verloskundigen thuis deden geen 30 en 36 weken echo en met 20 weken zat ons kindje al aan de onderste groeilijn. We hadden dus geen idee dat ons kindje zo klein was, de verloskundigen thuis voelden telkens aan mijn buik, en blijkbaar groeide mijn baarmoeder normaal. Maar niets was minder waar. Ons kindje moest geboren gaan worden, want het groeide niet meer in mijn buik.
Ik was twee dagen later inleidbaar en beviel ik van onze dochter Elin. Mijn man pakte haar, onder begeleiding van de verloskundige, aan en legde haar op mijn buik. Wat een wondertje en wat was ze klein. Maar ze begon gelijk hard te huilen, wat een hele opluchting was. Elin had een goede start en ze begon toen ze op mijn buik lag te zoeken naar mijn borst. Eenmaal gevonden likte ze wat en maakte ze wat zuigbewegingen, maar nog niet heel effectief. Even later op de weegschaal bleek dat ze maar 2110 gram woog. De verloskundige overlegde met mij, ze wilde graag bijvoeding starten om Elin zo min mogelijk te laten afvallen. Ik was het daarmee eens. Mijn moeder, die ook bij de bevalling was en ook verpleegkundige is op de verloskamers, gaf Elin haar eerste cupje bijvoeding. Om de drie uur moest ik haar voeden, maar aan de borst lukte niet. Elin was te moe om uit de borst te drinken en snapte ook niet helemaal wat ze moest doen.
De eerste nacht gaf de verpleegkundige Elin de bijvoeding en kolfde ik met de hand haar toetje. Ik had tijdens de laatste weken van mijn zwangerschap al wat met de hand gekolfd en ik kreeg telkens een paar druppels. ’s Ochtends kreeg ik een kolfapparaat en begon ik met kolven. Mijn voeding kwam heel goed op gang, alleen lukte het Elin meestal niet om te drinken. Alle verpleegkundigen waren heel behulpzaam en probeerden haar bij elke voeding aan te leggen. Heel soms lukte het en dronk ze een tijdje. De tweede dag kreeg Elin al alleen maar afgekolfde melk van mij, omdat mijn productie voldoende was. Helaas dronk ze het nog niet rechtstreeks uit mijn borst. Ik was verdrietig dat het niet lukte. Ik had er zo naar uitgezien dat mijn kindje uit mijn borst zou drinken, ons moment samen! En nu lukte het niet. Mijn moeder zei dat ik er vertrouwen in moest houden en dat het zeker zou gaan lukken, alleen moest ik geduld hebben. Mijn man en ik vonden het ook heel lastig om Elin het cupje te geven en we zijn over gegaan op vingervoeden. Dat ging wel beter.
Elin viel gelukkig niet veel af en ik was in ieder geval blij dat ze mijn melk binnen kreeg. Hoe dan ook, ze zal mijn melk krijgen, dacht ik. Maar ik wilde natuurlijk dat ze het rechtstreeks bij mij zou drinken. Ik zag al voor me dat het niet zou lukken en dat ze mijn afgekolfde melk uit een fles zou moeten drinken. Maar mijn moeder bleef volhouden dat ik geduld moest hebben.
En toen, op de vierde dag deed ze het ineens! Ze pakte de borst, alsof ze nooit anders gedaan had. En elke voeding dronk ze bij mij. Wat waren mijn man en ik blij. Ze was die dag ook nog aangekomen en dat maakte dat we het ziekenhuis konden verlaten. Wel moesten we na elke voeding blijven bijvoeden van de kinderarts. Maar eenmaal thuis hoefde Elin vaak de bijvoeding niet meer en bleef ze aankomen, wat voor ons een teken was dat ze voldoende binnen kreeg. En konden we ook stoppen met de bijvoeding. Wat heerlijk, wat geniet ik er elke dag van, om mijn meisje aan de borst te hebben. Ze is een hongerig meisje en komt nog steeds om de 2,5 of 3 uur, nu ze acht weken is. Ik las ergens dat dat kenmerkend is voor dysmatuur geboren kinderen en als die kunstvoeding krijgen met de fles, zijn ze binnen no time veel te dik. Maar mijn lieve meisje heeft op mijn moedermelk een flinke inhaalslag gemaakt en ze weegt nu ruim acht pond. Het is zelfs zo dat ik de fles met zes weken introduceerde, en dat ze die niet wil. Dus daar zijn we nu hard mee aan het oefenen, dat had ik de eerste dagen na haar geboorte niet kunnen denken!
De huisarts en lactatiekundige zeiden tegen mij dat menig een zou afgehaakt zijn en dat het knap was dat ik doorzette. Mijn antwoord was, dat het voor mij een vaststaand feit was dat ik borstvoeding zou geven. Hoe dan ook, en wat het ook van mij vraagt. En ja, dat doorzettingsvermogen heeft resultaat gehad!
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding
- Heb jij ook een belangrijk verhaal? Kijk hier en schrijf ons over je zieleroerselen!
- Bereid je voor op borstvoeding en lees hier alles over borstvoeding.