Op borstvoeding.com lees ik veel verhalen. Veel gaan over langvoeden, veel over problemen in de eerste weken en maanden. Maar over mijn periode, na zes maanden, is er weinig te vinden. Ik wil daarom graag mijn verhaal doen. Bovendien is het een goede afsluiting voor mijzelf .
Vanavond ga ik de laatste keer borstvoeding geven. Precies zeven maanden oud is mijn Lotte vandaag. Borstvoeding is iets wat ik met veel moeite bevochten heb. Geen kloven en ontstekingen, maar een voortdurende strijd rondom de hoeveelheid. De eerste paar dagen was het het cliché verhaal: ik had toch echt veel gelezen en was supergemotiveerd, maar de start was slecht.
Na een supervlotte bevalling werd Lotte om 22.05 in het ziekenhuis geboren en op mijn buik gelegd om te drinken, zoals ik ook gevraagd had. Maar ik wist niet wat ik moest doen en Lotte ook niet. Ondertussen werd ik gehecht en voordat ik het wist werd Lotte alweer weggepakt om haar aan te kleden. Gedronken had ze niet, maar, zo kreeg ik te horen, daar hoefde ik me geen zorgen over te maken. Ze was gewoon moe en moest lekker slapen. Ik werd gewassen en ze zouden me dan ‘s nachts rond vier uur nog wel een keertje komen helpen met aanleggen.
Klaarwakker heb ik de tijd afgeteld tot vier uur, kijkend naar mijn kleine meisje in zo’n groot bedje. Ze zoog toen al op haar vuistje, maar in al mijn onervarenheid durfde ik haar niet te pakken en ik had er sowieso hulp nodig bij gehad. Om klokslag vier uur belde ik de verpleegkundige, maar er was geen tijd en ze zouden later komen. Om vijf uur belde ik nog een keer en uiteindelijk werd ze met veel haast om een uur of half zeven dan toch aangelegd. Ruw en vlot en ik wist niet goed wat me overkwam. Lotte was een beetje beduusd en dronk niet, dus ik moest maar gaan kolven. Daar stond dan dat grote apparaat en ik had geen idee wat ik er mee aan moest.
Gelukkig kreeg ze geen kunstvoeding! Bij mij kwamen er druppels, maar ik was er maar wat trots op! Met veel aandringen mochten we rond tien uur naar huis. De kraamhulp daar was al net zo doortastend en Lotte deed haar best. Onze kraam had al dertig jaar ervaring en gelukkig voor ons wilde ze, op haar manier, er wel voor gaan. Een week met vingervoeden, tepelhoedjes, ontelbaar keer aanleggen, veel te veel melk, te weinig melk, stuwing en kolven ging voorbij. Onze verloskundige was ook lactatiekundige en kwam regelmatig langs. Toch kreeg Lotte wel kunstvoeding erbij? ‘als reserve? en ze was al best veel afgevallen? en misschien zou ze geel worden?en dan zouden we naar het ziekenhuis moeten? en dat wilde ik toch niet’? Mijn hormonen gierden en mijn man wist het ook allemaal niet, dus ging het zo. Na de kraamweek ging het allemaal maar matig, en zo hebben we nog weken aangerommeld. Nu terugkijkend kan ik zeggen dat het na een week of zes enigszins OK begon te worden en vanaf een week of tien kon ik oprecht zeggen dat het fijn en prettig was!
Toen ze elf weken was moest ik weer vier dagen gaan werken en ik ging kolven op mijn werk. Lotte ging naar het kinderdagverblijf, waar ze afgekolfde melk kreeg. Ik vond het toen wel bijzonder dat ze op het KDV zeiden dat ze even moesten uitzoeken hoe dat ook alweer ging met borstvoeding, want dat hadden ze al lang niet gehad? Ook om mij heen kreeg ik steeds vaker te horen dat het ‘zo knap’ en ‘zo bijzonder’ was dat ik ‘nog’ voedde.
Vooral dat ‘nog’ haatte ik! Ik ging lekker door! Ik ben wel een praktische mama: we gingen vanaf een maand of vijf beetjes bijvoeden, steeds na de borstvoeding, en als ik een feestje had werd de voorraad in de vriezer aangebroken. Af en toe kreeg ze een flesje kunstvoeding. Kortom? het ging perfect en inmiddels besloot ik dat ik door zou gaan tot ik het zat zou zijn? of Lotte?
Na zes maanden gingen we voorzichtig een beetje afbouwen. Ik moest wel, want aan het einde van die zesde maand zou ik een week naar congres gaan. Ik kon haar meenemen, maar dat zou helemaal niet handig zijn. Ook het afbouwen ging prima en we hadden er allebei vrede mee. Het idee was dat ik nog drie voedingen zou blijven geven tot september, wanneer ik twee weken lang een verplichte cursus heb aan de andere kant van het land en Lotte niet meekan.
Inmiddels was het ook steeds lastiger om mijn borstvoeding te ‘verdedigen’. Af en toe was er iemand die neutraal was, maar over het algemeen vonden mensen me maar een beetje raar en het kwam ook zeer regelmatig voor dat ik voor borstvoedingsmaffia werd uitgemaakt. Ja? ik ben pro-borstvoeding? het is het beste voor je kind! Maar dat schijn je niet te mogen zeggen. Je mag ook niet zeggen dat meer vrouwen borstvoeding zouden geven als de voorlichting beter was. Je mag ook niet zeggen dat je denkt dat veel stop-redenen, zoals ‘te weinig melk’, geen echte reden zijn, maar eerder onwetendheid.
Borstvoedingsmaffia? Kunstvoedingsmaffia! Zelfs op het CB werd me regelmatig geadviseerd te gaan bijvoeden met kunstvoeding, want Lotte was toch wel erg klein (volgt haar eigen lijntje en zit inmiddels boven de p50). Ook ik heb regeldagen en twijfeldagen gehad. Toen ik ging werken liep mijn productie zo terug dat ik dacht dat het het einde was, maar ook daar kwam ik weer doorheen. Inmiddels had ik borstvoeding.com ontdekt en bij ieder probleempje vond ik daar de oplossing.
En toen kwam daar dan vorige week dat congres. Lotte bleef thuis bij papa, op aandringen van papa en mijn omgeving. Het was warm op mijn bestemming en het zou geen pretje worden. En ze hadden gelijk. Ik heb gekolfd iedere dag meerdere keren. Ik heb een paar keer gezegd dat ik er helemaal klaar mee was: nooit meer zou ik kolven na mijn terugkomst. Ik begon, voor het eerst, kloofjes te krijgen en zonder Lotte kreeg ik, ondanks de oxytocine spray die ik al maanden naar tevredenheid gebruik, nauwelijks een toeschietreflex. De productie nam snel af. En in mijn frustratie riep ik dat het wel goed zo was. Bij terugkomst legde ik haar meteen aan. Maar ik had vrijwel geen melk en Lotte wilde niet drinken na een volle week een tuitbeker te hebben gehad. De afgelopen dagen heb ik gehuild en ruzie gemaakt. Ik heb iedere twee uur gekolfd. Ik heb thuis gewerkt om haar veel te kunnen aanleggen. Ik dacht dat ze wel weer zou gaan drinken als de productie weer wat gestegen zou zijn. Het maximale wat ik gekolfd heb, nota bene in de ochtend, was echter maar 40ml.
Vanochtend had ze, na een nacht slapen, een bijna droge luier. De voorraad is na een hele week weg te zijn geweest ook op. Het kolven doet pijn en mijn man probeert me wel te steunen, maar ziet mijn stress, dus onbedoeld doet hij alles, behalve me steunen. Toen ik Lotte vanochtend naar het KDV bracht, vroeg een van de leidsters hoe het ging met de borstvoeding. Ik barstte in tranen uit. Zo kan het ook niet langer. In de auto naar mijn werk heb ik er een vol uur over nagedacht: ik ga stoppen.
Vanavond wordt de laatste keer. Mijn man gaat mooie foto’s maken. Verdrietig ben ik er wel over: ik had het zo graag anders gewild. Maar voor mezelf en voor mijn gezin moet ik nu stoppen. Ik heb zeven maanden borstvoeding gegeven. En ook al staan de tranen nu in mijn ogen: het is goed zo.
Groetjes, Karin
PS. Er is een positief aspect: ik weet inmiddels ‘alles’ van borstvoeden en door mijn achtergrond kan en wil ik ook graag anderen helpen. Mijn vriendinnen die zwanger zijn weten dat ze bij mij terecht kunnen. Ze hebben al meerdere malen gezegd dat het fijn is dat ik er voor ze ben. En ik zal er alles aan doen om ze te helpen om de borstvoeding te doen slagen!