Lieve (aanstaande) moeders én vaders,
Hier schrijf ik mijn verhaal met trots en enorm veel liefde over mijn één na grootste wens: het voeden van mijn eigen kind. Al jong in de luiers had ik een toekomst uitgestippeld. Net als mijn eigen moeder een ‘mama’ worden en net als zij mijn kind borstvoeding gegeven. Voor mij is dat 1+1=2, want een kind baren en voeden is het dichts bij de natuur dat je kan staan.
Al tijdens mijn zwangerschap, waar ik enige moeite voor heb moeten doen, heb ik mij volledig gestort in de wereld van borstvoeden, aanleggen, kolven, tepelhoedjes, kloven, hechting, etc. Ik ging naar bijeenkomsten, zat uren ‘s avonds op internet en zag het al helemaal voor me.
De laatste weken begon ik al met borstmassages en er kwam zowaar al wat geel colostrum wat ik opving en invroor.
Door alle informatie wist ik één ding zeker. Het begin is het halve werk! IJverig schreef ik dan ook mijn bevalplan met daarin mijn ‘eisen’ zoals direct aanleggen, eerste uren alleen zijn en bij medische noodzaak bij papa buidelen. Wat heb ik mij verkeken…
Na 41 weken zwangerschap bleek het vruchtwater af te nemen. Strippen bleek niet te lukken dus inleiden was de oplossing. Op zondagochtend kwamen ik en mijn man met de lege maxicosi en een gevulde koffer aan bij het ziekenhuis. Spannend!
Na heel wat werk en lange dagen begonnen op maandagavond dan mijn weeën. De vliezen werden gebroken en wat bleek: ik had meconiumhoudend vruchtwater. De bevalling verliep verder zoals ik mij had voorgesteld, zwaar maar bijzonder mooi.
Direct na de geboorte lag hij daar dan! Op mijn borst! Wat doet dat met een mens. ‘Ik wil dat hij gaat drinken, ik wil dat hij gaat zoeken’ schoot er steeds door mij heen. Maar ons kleine ventje bleef hard kreunen. Hij huilde niet en werd niet stil. De kinderarts werd erbij geroepen. De volgende minuten gingen zo snel dat ik mij die niet meer herinner. Mijn zoon werd weggereden en mijn man ging erachteraan.
Daar lag ik een uur na de bevalling in het kraambed, gedoucht en aan een beschuit met muisjes, alléén!
Mijn kleintje bleek het meconium aspiratiesyndroom te hebben. Ofwel poep in de longen. Daarbovenop heeft hij door het harde werken een deel klaplong gekregen.
Ik kwam boven en zag een gebroken man bij een glazen bakje zitten. Om het bakje stonden een hoop doktoren. In mijn rolstoel kwam ik dichterbij en daar zag ik een baby’tje liggen met allerlei slangen, toeters en bellen. Ik mocht hem aanraken maar niet vasthouden. Vreselijk! Hoe moest dat dan met borstvoeding, was een van de dingen die ik mij afvroeg. Binnen zes uur kolven wist ik nog. Maar iedereen was druk met ons kindje. Na 5,5 uur begon ik mij toch echt druk te maken. Kolven en wel nú! Dus ben ik op eigen houtje gaan kolven. ‘s Nachts om de drie uur kolven, kolven, kolven. Ze vertelde mij om naar een foto te kijken zodat de toeschietreflex op gang zou komen. Ik kon alleen maar huilen.
De volgende morgen ben ik alleen naar hem toegegaan. Voor het eerst voelde ik een band met hem, mijn zoon, Olivier. Na twee dagen mocht ik hem voor het eerst vasthouden en een paar uur laten aanleggen. Hij deed het zo goed! Doordat ik nog zwak was en moest rusten kon ik niet altijd bij hem zijn en voedde ik hem twee tot drie keer live per dag. De rest kolfde ik. Merkwaardig is dat, dat je als moeder je zo kan storten op het kolven, het enige wat je aan de zijlijn kan doen voor je kind.
Die week kreeg ik enorme stuwing en de productie kwam zeer goed op gang! Trots was ik maar ook onzeker. Daarom wil ik graag de lactatiekundige Trudy zo ontzettend bedanken voor het vertrouwen dat zij mij gaf. Zonder haar was het mij niet gelukt. Dan had ik misschien wel opgegeven of hapte hij niet goed aan.
Dit is ook wat ik jullie wil meegeven van het hele verhaal. Lees je goed in, verzamel van te voren informatie maar pin je niet vast op hoe je iets wil, want dat wijst zichzelf en vindt zijn eigen weg. Zodra het niet lukt zijn daar de lactatiekundigen die voor je klaar staan en je net weer het beetje zelfvertrouwen kunnen geven die je zo hard nodig hebt in de meest onzekere week van je leven.
Voor alle moeders op de couveuse afdeling zeg ik: chapeau! Fulltime kolven is ontzettend knap en ik heb heel veel respect voor jullie, zij die week in week uit daar in een stoel naast hun kindje zitten te kolven, om ze de beste start te geven die er bestaat.
Voor alle vaders zeg ik: bedankt! Voor het steunen van je vrouw maar ook je kind. Tranen schieten in mijn ogen als ik de beelden voor mij zie hoe mijn man zijn zoon troostte.
Ook de lieve zusters wil ik bedanken voor het in-roomen, zodat ik op één kamer mocht slapen met hem en kon wennen aan de nachtvoedingen.
Maar vooral nogmaals bedankt Trudy, de lactatiekundige, die nog steeds voor mij klaar staat en al die moeders helpt door de eerste week heen te komen.
Ik had niet gedacht dat het nog zou lukken na deze moeilijke start maar het is mij gelukt! Met trots kan ik zeggen: ‘Ik geef borstvoeding, volledig op verzoek! Nu al drie maanden lang!’
En wat is het mooi… Toch precies zoals ik het mij had voorgesteld!
Bojanne
(Olivier is, na een longontsteking, die week daarna mee naar huis gegaan. Het genieten begon toen echt..)