Hallo verhaalredactie, graag wilde ik mijn borstvoedingsverhaal met jullie delen als dank voor de verhalen die ik op borstvoeding.com allemaal heb kunnen lezen!
Het mooiste geschenk: ons rupsje nooitgenoeg
Na negen maanden wachten en wat borstvoedingslectuur rijker was daar dan eindelijk ons rupsje nooitgenoeg! Misschien had ik dat schattige rupsenpyjamaatje toch maar niet moeten kopen… Alhoewel het eerder moeder natuur geweest zal zijn die mijn kleine baby zijn mamahonger influisterde dan dat die pyjama er voor iets tussen zat. Jammer genoeg snapten de mensen rondom hem niet allemaal zijn grote liefde voor ‘mamahangen’ en ik leek in het begin wel een borstvoedingslectuurblack-out te hebben toen sommige verpleegsters hun ‘goede raad’ op me afvuurden. Na het daardoor veroorzaaktje dipje, ontdekte ik dankzij mijn lieve en bezorgde zus borstvoeding.com. Gulzig las ik elk ervaringsverhaal en ontdekte vol verbazing verrassende feiten over borstvoeding en samen slapen, ook in wetenschappelijke teksten. Dat samen slapen werd hier na de nachtjes ziekenhuis meteen ingevoerd wegens een weigerende wiegjesslaper! Ik ben de verpleegster die me liggend voeden leerde nog altijd eeuwig dankbaar! Zo startten dan de talloze nachtjes met sabbelende/drinkende baby aan de borst. Een nachtelijk melkmonstertje, verstopt in in plaats van onder ons bed…
Toch was Vicje, op zijn eigen manier, een makkelijke baby: hij weende nooit zolang hij uren en uren aan mama’s borst mocht hangen, overdag slapend op schoot of in de draagdoek.
Hoewel ons rupsje nooit genoeg kon krijgen van de borst, dronk hij wel niet altijd even gulzig. Even indommelen tussendoor of gewoon wat sabbelen waren ook favoriete momentjes samen met mama, vaak urenlang! Zo glimlachte hij dan ook voor het eerst rond vijf weken toen ik hem van de borst haalde en lachend zei dat hij maar ‘halfzijngat’ gedronken had!
Op die manier werd mijn schoot en daarbij horende borst een plekje dat stiekeme, steelse babylachjes ontlokte. Vicje keek wel eens heel bedachtzaam en vreemd naar mijn gezicht terwijl hij dronk. Maar als ik dan naar hem lachte, lachte hij terug. De borst bleek duidelijk ook een veilig en geborgen plekje te zijn om heerlijk weg te soezen en te genieten. Als kleine baby kon hij daarom echt wel verschieten (en zelfs beginnen wenen) als ik opeens luidop praatte tegen het bezoek bijvoorbeeld terwijl hij gewoon even rustig wou drinken.
Van al die uren aan de borst ging ons rupsje natuurlijk goed groeien! Algauw diende zich een nieuw troetelnaampje aan: patatje (of walrusje als hij op zijn buik lag).
Zo rond vijf maanden was er van uren rustig mamamelkje drinken niet veel sprake meer. Vic vond de wereld rondom hem geweldig interessant, ook bij een slokje melk. Zwaaiende handjes, waar ik dan in ‘beet’ was een favoriet borstspelletje. Later werd ook papa, die deed alsof hij de borst kwam afpakken, een echte speltopper! Wriemelen en wroeten op schoot, zich languit achterover laten hangen om te kijken wat daar gebeurt, en meer van zulke beginnende acrobatentoertjes staken toen de kop op. Met zeven maand heeft onze borstacrobaat een nieuw kunstje: als hij liggend aan de borst drinkt, wil hij omrollen tot kruiphouding en lacht voldaan als het gelukt is! Of hij kroop vanaf de borst slaapdronken recht in bed en ging dan parmantig op mijn buik liggen om verder te slapen.
Nog wat maandjes later wroet hij zich soms van mijn schoot af om recht te staan terwijl hij aan het drinken is … auw! Dan durf ik wel eens met heimwee terugdenken aan die rustige uren babygesabbel…
Vic zijn nieuwsgierigheid en onderzoekerstalent kende geen grenzen, ook mama’s borsten moesten eraan geloven: hij bestudeerde mijn tepels en beet er soms ook in! Die onderzoeksdrang had nog wat nadelen…Vic vond (en vindt nog steeds!) mijn moedervlekjes super interessant en pulkt eraan tot bloedens toe. Gelukkig waren er ook grappige onderzoeken: zou er ook melk uit mama’s borsten komen als ik erop blaas? Komt er ook melk uit mama’s arm? Komt er ook melk uit papa’s borst? Toch eens even proberen…
Van op ontdekking gaan word je bovendien slim en dus wist Vic al gauw waar die bloes omlaag getrokken kon worden om mamamelk te vinden. Later mochten ook zijn plastic speelgoedpaardje of de zebra en de giraf, kortom de ganse dierentuin, van mama’s borsten proeven, vergezeld van smakgeluidjes! Ondertussen brabbelt hij de ganse dag woordjes maar het lange woord ‘mamamelkje’ gaat toch nog zijn petje te boven. Gelukkig begrijp ik hem even goed met de vragende (en soms dwingende) woorden ‘en da!’, vergezeld van een wijzend vingertje of gewoonweg een slaperig ‘ham’! Als hij troost zocht aan de borst na een valpartij ofzo, klonk steevast eerst een klaaglijk ‘ehmehmehmehmehm’ totdat die verdraaide toeschietreflex eindelijk zijn werk eens deed! Na zulke magische slokjes, klom stoere Vic weer lachend van mijn schoot af om vervolgens weer roekeloos rond te rennen! Panoramix zijn wonderdrankje is er niets tegen!
Met veertien maanden toont Vic af en toe zijn eigen willetje: Dacht oma hem soms beet te nemen? Een flesje met half mamamelk/half koeienmelk durft hij heus boos weg te gooien! En na twee weken kerstvakantie met enkel life mamamelk aan de borst, weigerde hij zelfs een paar dagen afgekolfde mamamelk. Toch zorgde diezelfde kerstvakantie ook voor een schattig momentje: door al het cadeautjes uitpakken van de voorbije dagen met de nodige ‘aaah’s’ en ‘oooh’s’ van de volwassenen, ontdekte Vic zijn lievelingscadeautje, zelf uitgepakt uit mama’s bloes: ‘ooooh!’ was zijn vertederende reactie.
Zo schreef Vic elke dag, van nul tot negentien maanden, een klein stukje van dit verhaal.
En de borstvoeding…. die wordt vervolgd!
Soetkin, trotse mama van melkmonstertje Vic