Een paar weken geleden begaven mijn vriend en ik ons, samen met onze vier maanden oude zoon Otto, naar een feestje van onze studievereniging, op de universiteit. Inderdaad, we studeren nog, of eigenlijk alleen mijn vriend.
Toen ik vier maanden zwanger was, besloot ik namelijk om mijn studie Pedagogiek gedag te zeggen, want deze studie met mijn zwangerschap combineren en daarbij het feit dat ik toch al best twijfelde over mijn studiekeuze, zag ik niet zitten. Voordat ik met Pedagogiek begon, studeerde ik Duits. Jammer genoeg was dat het niet voor mij, dus stopte ik daarmee. Wel richtte ik me nog op het secretarisschap van de Duitse studievereniging; zo bleef ik toch nog een beetje betrokken bij de studie en zag ik mijn ex-studiegenoten ook nog regelmatig op uitjes en reizen.
Inmiddels heb ik een goede opvolgster voor mijn functie en vervul ik de rol van fulltime mama. Dat vind ik echt heerlijk; op deze manier ben ik er altijd voor Otto, en kan ik hem precies wanneer hij wil voeden. Borstvoeden, welteverstaan: ik wist al vanaf het allereerste dubbele streepje op de zwangerschapstest dat ik dit kindje zou geven wat voor hem bestemd was.
Afijn, zin in een feestje hadden we, juist omdat het het kleine kringetje fijne vrienden en studiegenoten betrof die allemaal wisten dat we net ouders waren geworden. Natuurlijk wilde Otto ook een slokje drinken, daar had ik al rekening mee gehouden. Hij drinkt namelijk veel en vaak, zo om de twee uur. Of ik dat niet vermoeiend vind, krijg ik af en toe als vraag. Nee. Mijn zoon wil nou eenmaal zo vaak bij mij drinken en dat vind ik prima.
Op zoek naar een rustig plekje om Otto te voeden, vond ik een hoekje in de kantine. Vestje open, voedingsbh los en zo kon mijn zoon fijn de melk drinken die voor hem klaar lag. Ik voed overal, op verzoek, zo ook op de universiteit. Het viel me op dat de mensen gek opkeken van mij, wandelend door de gangen van het gebouw. Erg vind ik het niet, maar het is blijkbaar ongewoon, een studerende moeder die haar kroost ook nog eens mee naar de universiteit neemt.
Zogezegd zat ik in de hoek van de kantine, toen er voor mij een meisje van mijn leeftijd (22) ging zitten, niet om zich heen kijkend. Ze pakte een boek, ging zitten, en keek op. En stond ook meteen weer op om ergens anders te gaan zitten. Waarom? Ik begreep het gewoon niet. Daar zat ik, met mijn baby, die rustig en discreet aan het drinken was, en zij, die het blijkbaar niet kon aanzien. Heel erg vind ik dat, en vooral jammer. Zeker als er dan letterlijk achter je rug om door datzelfde meisje, inmiddels vergezeld door een vriend, zachtjes wordt gefluisterd en je af en toe ‘dat doe je toch niet’, ‘bah’, ‘tsss’ en ‘ga op de wc zitten’ en ‘flesje’ opvangt.
Ik stond perplex. Ik dacht dat mijn generatie er eentje was die vooral openstaat voor dingen. Posters met blote vrouwen kunnen wel, net als een laag uitgesneden decolleté en broeken die op half elf hangen, maar een zogende vrouw van dezelfde leeftijd is niet om aan te zien? Ik voelde me niet eens ongemakkelijk, ik voelde me juist sterk. Ik wilde al graag het meest vanzelfsprekende tussen moeder en kind laten zien, maar nu juist des te meer. Waar en wanneer ik en mijn zoon maar willen.
Gelukkig krijg ik ook heel fijne reacties, Van een meneer in het park, die het zo mooi vond, dat samenspel tussen moeder en kind. Het maakt me blij, maar vooral ook trots. Trots op mij als moeder, maar vooral op mij en mijn zoon, we zijn een goed team!
Geschreven door Maartje