Dat personeel in een kledingzaak meedenkend is, weten we allemaal. Ze willen immers verkopen, maar zo meedenkend als ik laatst meemaakte had ik niet verwacht. Ik pak mijn mannetje, Fenno, van vijf maanden goed in. Het is koud, maar de zon schijnt. De oudste had nog een dagje in te halen op het kinderdagverblijf, dus we zijn heerlijk met zijn tweetjes. Ik koppel mijn fietskar aan mijn fiets en leg Fenno lekker in de babyschaal. Beetje vitamine D opdoen. Hard nodig volgens het consultatiebureau, want via mijn borstvoeding krijgt hij te weinig ;-).
Aangekomen in de stad bouw ik de fietskar in een handomdraai om tot buggy. Ik trek daarmee gelijk de aandacht van twee druk kletsende oudere dames. ‘Dat is makkelijk zeg’, gevolgd door de bekende ah’s bij de aanblik van mijn mannetje.
Wat voel ik mij een trotse mama. Als ik alle nuttige boodschappen heb gedaan, luiertjes, zalfjes, crème voor mama, scheermesjes, jaja mama’s die borstvoeding geven verzorgen zichzelf ook, loop ik nog even snel een kledingzaak binnen. Fenno is zo’n makkelijk mannetje, die drinkt om de drie à vier uur dus ik heb nog even de tijd. In tegenstelling tot de oudste op die leeftijd, die om de twee uur duidelijk liet merken dat hij toe was aan een slokje.
Snel snel pak ik wat op het oog leuke kledingstukken. Parkeer mijn fietskar voor het hokje en ga met de paskamer half open, want ik wil mijn mannetje niet uit het oog verliezen, passen. Er zit niets leuks bij, maar gezien Fenno heerlijk is gaan slapen, ga ik voor een tweede ronde. En ja, bingo, ik loop vrolijk met een superleuk bloesje naar de kleedkamer. Ondertussen klets ik druk met de mevrouw van de winkel die mij helpt met de erg onhandige rits aan de achterkant. De eerste tegenvaller, want dat bloesje ga ik nooit aankrijgen als ik alleen thuis ben. Maar eenmaal ‘ingesnoerd’ sta ik vol trots voor de spiegel. Dit wordt hem! Bij het uittrekken realiseer ik mij ineens dat hij boven zo strak zit dat ik Fenno er helemaal niet in kan voeden. Dus ik roep gelijk naar de aardige mevrouw, ‘oh nee ik kan hem helemaal niet kopen’.
Vol verbazing kijkt ze mij aan. Ik leg het uit.
‘Maar hij is nu toch al vijf maanden dus binnenkort kun je hem wel aan!’, zegt ze. Dus ik leg uit dat de oudste twintig maanden borstvoeding heeft gehad en dat er dan vast wel weer andere leuke blousjes te koop zijn. De mevrouw komt nog met een laatste serieuze poging om het bloesje aan mij te verkopen. ‘Dan geef je toch op de dag dat je het bloesje draagt gewoon flesvoeding!’…
Groetjes, Marisca (mama van Sepp en Fenno)