Van ‘niets voor mij’ tot ‘maffia’ in vier jaar [deel 1]

verhaal-201-1.jpgTwaalf jaar geleden, 19 jaar was ik, zie ik voor het eerst in mijn leven een kindje aan de borst. Ik vind het maar niets, iemand die aan tafel zit te voeden terwijl wij lekker aan het bbqen zijn, dat doe je toch niet. Ben dagen geschokt, manlief, toen vriendlief snapt niets van mijn reactie.
verhaal-201-2.jpgVier jaar geleden. Inmiddels acht weken zwanger van mijn eerste kindje, maar borstvoeding geven, nee, dat is niet aan mij besteed, leuk voor een ander maar niet voor mij. Al dat gepruts aan mijn lijf, ik moet er niet aan denken. In de maanden erna zet mijn heel lieve verloskundige mij toch aan het denken, zonder daarbij te pushen (hoor vaak anders) en ik ga het een en ander opzoeken op internet. Ik weet inmiddels dat de kans dat ik een kindje met allergie ga krijgen sterk verhoogd is, dus besluit het dan maar vier weekjes te proberen.

verhaal-201-3.jpgSeptember 2008. Mijn dochtertje Bo wordt geboren met 36 weken en vier dagen. Te vroeg en in het ziekenhuis. Geen borstvoedingscursus gevolgd. In het ziekenhuis, wel gecertificeerd, een slechte borstvoedingstart. Ondanks dat ze het goed doet mag ze pas aan de borst als ze al helemaal schoon en aangekleed is en dit gaat met veel ‘geweld’ ofwel, de zuster legt haar wel even aan. Ik weet niet beter. Eerste nacht spuugt Bo, dus ze gaat mee naar de zusterkamer, ik zie haar niet meer terug voor de volgende morgen, waarschijnlijk heeft ze flessen kunstvoeding gehad, weet het niet zeker. En dan begint het kolven, zonder echte uitleg, verkeerde kolf en binnen een dag heb ik kloofjes. Gelukkig komt toch per ongeluk de lactatiekundige die dag met een leerling op de zaal en ik krijg toch nog nette uitleg.

Eenmaal thuis met goede kraam lijkt het goed te gaan, totdat ze gaat huilen, en huilen en huilen. Onzekerheid, dit zijn geen gewone krampjes, dit is meer. Huisarts na huisarts gelooft het niet, zijn gewoon krampjes, gaan wel over, geef maar venkelthee. Totdat ik na acht weken op het borstvoedingsforum kom en allergiemamma’s tegenkom die dingen herkennen.
Toch laat ik mij overhalen door de huisarts om een fles hypoallergene kunstvoeding te geven want mijn melk heeft niet genoeg voedingstoffen, zegt hij. De grootste fout, het begin van het einde van de borstvoeding.

Met drie maanden heb ik eindelijk het lef om zelf op dieet te gaan, tegen de zin van de artsen in en, ik heb een ander kind, ze lacht. Een minpunt, inmiddels krijgt ze al half allergeenvrije kunstvoeding. Met moeite krijg ik haar weer helemaal aan de borst, maar het leed is al geleden en door de kunstvoeding en gebrek aan steun van de omgeving, buiten man om dan, moet ik met zes maanden oververmoeid opgeven. Achteraf blijft de allergeenvrije kunstvoeding nog niet goed te zijn, begint het huilen opnieuw en een paar maanden later moet ze over op een ander merk. Waarschijnlijk is de borstvoeding onrustig gebleven doordat ze geen volledige rust kreeg door de kunstvoeding en is de borstvoeding nooit helemaal goed gegaan hierdoor en daardoor stukgelopen na zes maanden. Zo zonde, met beter advies…

verhaal-201-4.jpgMaar ja, dat is verleden tijd. Maar inmiddels word ik in mijn omgeving aangemerkt als ‘maffia’ want huilen omdat je het na zes maanden gevecht op moet geven, dan ben je echt knettergek, überhaupt dat je het ze maanden volhoudt. Uiteraard krijgt Bo wel fles op verzoek (ook zoiets geks volgens iedereen) en stukjes-eten.
Ik ben hierna wel andere moeders blijven helpen in de hoop dat zij eerder hulp krijgen en niet zo hoeven te vechten of gewoon om hen een hart onder de riem te steken
Anderhalf jaar geleden, zwanger van de tweede. Geboorteplan geschreven samen met verloskundige, omgeving duidelijk gemaakt dat ze geen commentaar hoeven te geven en dat dit kindje minimaal één jaar borstvoeding gaat krijgen. Ingelezen. Helaas! Cursus wordt afgezegd, niet genoeg inschrijvingen, maar inmiddels genoeg lectuur, zoals het Het Nieuwe Borstvoeding Boek om een heel eind te komen.

verhaal-201-5.jpgKerstnacht 2010, binnen 55 minuten wordt onze dochter Cate thuis geboren. Binnen tien minuten ligt ze te sabbelen aan de borst. Door de turbobevalling blijft het daar het eerste half uur bij, ze is te beduusd. Verloskundige doet dan toch wat testjes, en daarna komt ze gelijk weer heerlijk terug bij mij waar ze een uur na de bevalling dan wel goed drinkt. Helaas nog even ritje ziekenhuis voor mijzelf, maar ook daar alle kans om mijn meisje aan te leggen en tussendoor lekker bij pappa op de borst. Per toeval een lactatiekundige/verpleegkundige aan het bed, dus dat kwam goed uit, gelijk telefoonnummer gevraagd voor het geval dat.
De kerstdagen gaan super, veertien voedingen per dag en lekker genieten, maar dan merken we dat het steeds slechter gaat, ze word suffer, drinkt slechter. Lactatiekundige wordt gebeld door de verloskundige en we gaan bijvoeden met afgekolfde melk.

Dit mag niet baten en op dag tien vertrouw ik het niet meer en en in overleg met de verloskundige gaan we naar het ziekenhuis. Daar wordt ze direct opgenomen op de neonatologie vanwege stille ondervoeding en dezelfde avond heeft ze een sonde.

verhaal-201-6.jpgZe gaan over naar zeven à acht voedingen, met de fles, af en toe even oefenen aan de borst als ik er ben. Twee nachten ligt ze daar, en ik kan niet blijven slapen. Gelukkig is mijn kolfproductie uitstekend, ik kan een weeshuis voeden. Of gelukkig, het blijkt een deel van het probleem, hyperlactatie in combinatie met reflux. Na weken tobben, ziekenhuis in, ziekenhuis uit, fulltime kolven, osteopaat die meer kan uithalen in één bezoek dan iedere kinderarts die ik gezien heb en super telefonische hulp van Gonneke (@eurolacpuntnet), heb ik haar na tien weken weer volledig aan de borst!
En dat nu al bijna vijftien maanden. Ik val volgens de omgeving nu helemaal onder het kopje ‘maffia’/geobsedeerd en ik, ik ben er trots op.
Mijn meisje groeit goed, eet heerlijk mee (uiteraard stukjes-eten) en is een heerlijk ding. Allebei trouwens en buiten de allergieën om zelden of nooit ziek.

Natalie

N.B.: volgende week deel 2!