Ik vind het best spannend om mijn verhaal op deze site te zetten, maar ik hoop dat ik mee werk aan het evenwichtig beeld van borstvoeding.
Ik ben een moeder van drie kinderen, de jongste is net drie maanden geweest.Â
Bij de eerste twee had ik me niet zo erg verdiept in borstvoeding, ik dacht dat doe ik gewoon. Bij de eerste ben ik na zes weken kloven gestopt en de tweede groeide niet en ik dacht dat het aan de borstvoeding lag dus met twee weken gestopt.
Later ging ik me er in verdiepen en toen ik zwanger was van de derde heb ik de site helemaal (ja, echt helemaal) gelezen. De borstvoeding kwam na de geboorte goed op gang, mijn zoontje dronk gelijk stevig, ik wist waar ik op moest letten dus het ging top! Na twee dagen werd hij opgenomen in het ziekenhuis, hij was flink verzwakt en had verslapte kraakbeenringen rond zijn luchtpijp, waardoor hij stikte.
Hij was te slap om genoeg voeding uit de borst te krijgen, daarom kreeg hij een deel van de moedermelk via een sonde.
Een van de ontslageisen was dat hij van de sonde af was, toen heb ik besloten om volledig op de fles over te gaan, ik kolfde alles af, dubbele productie, vriezer vol, deze mama was trots!
Na de opname thuis heb ik een dubbelzijdige kolf gehuurd, ik wilde eerst even rust. Ik heb de lactatiekundige van de kraamorganisatie gebeld hoe ik weer op de borst over kom gaan.
Zij is langs geweest en we hebben nog een keer gebeld. Ik ben langzaam het kolven af gaan bouwen en heb gewoon aangelegd. Alles ging fantastisch.
Tot ik een harde plek had, juist op een avond dat ik niet thuis was, Â een borstontsteking tot gevolg… niet prettig, maar met veel slapen en aanleggen ging het snel beter.
Maar toen, toen alles gewoon was, er geen problemen meer waren, bleef de bezorgdheid, de irritatie. Zelfs zo erg dat ik me ging irriteren aan mijn eigen baby! Ik stond letterlijk open en alles kwam keihard binnen. Ik kon alleen maar in mijn eentje voeden in een rustige kamer. Ik vond er echt niks aan, ik vond het niet leuk, ik vond het niet fijn.
Op een ochtend, toen mijn zoontje na een lange nacht wakker werd, had ik geen zin om mijn shirt omhoog te trekken, ik wilde echt nog liever naar beneden gaan om een fles klaar te maken. Toen ik me dat realiseerde, wist ik dat het zo niet langer door kon gaan. Ik heb een foto gemaakt tijdens de volgende voeding. Daarna heb ik huilend mijn man opgebeld met de mededeling dat ik gestopt was, ik vond het zo jammer aan de ene kant, maar aan de andere kant, wat een bevrijding! Ik heb cold turkey, alleen de druk eraf gekolfd en mijn zoontje de melk uit de vriezer in een fles gegeven. Ik heb er geen moment spijt van gehad. Ik voelde me weer mezelf, was niet meer geïrriteerd op man en kids en vond het heerlijk om zonder me half uit te hoeven kleden mijn mannetje te voeden.
Ik had het heel graag leuk gevonden, maar zes uur op een dag iets doen wat me irriteert en beheerst, dat hield ik niet vol. Ik vergelijk het met een baan die je niet leuk vindt, dan ga je ook op zoek naar iets nieuws. Â
Vandaag las ik een artikel op de site over dopamine en oxytocine. Ik vond het heel herkenbaar!
Ik schrijf omdat ik veel lees over hoe super fantastisch het is om de hele dag met je kind aan je borst te zitten. Daar hoeft niets aan afgedaan te worden, veel vrouwen vinden het ook echt heel fijn.
Maar er zijn vrouwen, ik kom ze gelukkig real life wel tegen, die er net als ik helemaal niet gelukkig van worden, die het gelurk aan hun lijf ook verschrikkelijk vinden. Die er met de beste wil van de wereld aan beginnen, maar waar het niet voor werkt. Niet altijd uit luiigheid of dommigheid, maar uit een negatieve beheersing van hun leven. En of het nou iets hormonaals is, of een keuze…
Ik denk dat het belangrijk is, om ook die kant van de medaille te vertellen.
Lisette
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding
- Heb jij ook een belangrijk verhaal? Kijk even hier en schrijf ons over je zieleroerselen!